2 films.

 

Ik blog niet vaak over een film, maar deze twee vond ik echt de moeite waard. Vorig jaar werden er meerdere films uitgebracht over de nasleep van de terroristische aanslagen in Parijs van november 2015. Revoir Paris was er een van. Als je zo'n aanslag overleeft, blijf je verdoofd achter. Zo ook de hoofdrolspeler van deze film, Mia, gespeeld door de Belgische actrice Virginie Efira. Mia kan zich van de aanslag in een Frans etablissement achteraf nauwelijks iets herinneren. Die aanslag wordt in beeld gebracht zonder dat we precies zien wat er gebeurt. We zien uitsluitend Mia's beperkte perspectief, terwijl zij zich verstopt onder tafels en zo ver mogelijk bij het ratelende geweervuur wegblijft. Zo weten wij als kijker niet meer dan Mia. En dan neemt het leven weer zijn normale loop, of toch niet.....

Drie maanden na het overleven lukt het haar nog niet om haar oude leven op te pakken en om zich te herpakken gaat ze op onderzoek uit naar wat er precies gebeurde op die fatale avond.

Regisseur Winocour heeft bewust voor deze vorm gekozen om het trauma en de verwerking ervan te verbeelden. Ze weet waar ze het over heeft; haar eigen broer overleefden de aanslag op poppodium Bataclan. Het is ontroeren, maar zeker ook interessant om te zien hoe Mia haar weg uit de duisternis zoekt.

Deze film is anders en toch ook weer niet. Germain geniet volop van zijn pensioen wanneer hij op 75-jarige leeftijd plots weduwnaar wordt. Meteen snelt zijn familie te hulp en dringen ze zichzelf op om voor hem te zorgen. Maar hij heeft andere prioriteiten, want hij en zijn vrouw hebben elkaar iets beloofd voor zij stierf. Daardoor belandt Germain in een hedendaagse dansgroep met een excentrieke choreografe. Al dansend leert hij te rouwen, maar daar durft hij zijn familie niets over te zeggen, bang dat ze hem het dansen ontraden of zelfs verbieden.

Last Dance vertelt het verhaal van Germain met een warme oprechtheid. Het verhaal blijft klein en het drama wordt niet opgeblazen. Het gaat simpelweg om Germains groei, zijn rouwverwerking en de moeite die hij heeft met de bedrukkende bezorgdheid van zijn familieleden. Acteur François Berléand speelt zijn rol met verve en het mooiste is om te zien hoe zijn personage daadwerkelijk ontspant en flexibeler wordt naarmate de repetities van de dansvoorstelling vorderen

De familie wordt wat karikaturaal neergezet maar is zeker niet storend.

Een film over een bijzondere manier van rouwverwerking door dansen.

Voor mij waren beide films echt de moeite waard om te zien. 

(bronnen De Volkskrant, Filmkrant, Filmtotaal en Moviemeter.)