Buitenmuseum de Nollen.

Van onze dochter en schoonzoon kregen we vorig jaar een dagje weg cadeau en we mochten zelf bepalen waar naar toe. We riepen al jaren dat we eens naar De Nollen zouden gaan, maar dat was er nog steeds niet van gekomen en tegen de tijd dat we vorig jaar een datum hadden gevonden dat iedereen zou kunnen, kleinkinderen gingen ook mee, was de tuin weer gesloten (open van 1 april tot 31 oktober ) maar op eerste Pinksterdag was het zover. 190 km enkel, dus een hele tocht, maar kom voor vertrek nog even wat drinken met wat lekkers erbij werd er gezegd en dat lieten we ons geen tweemaal zeggen  natuurlijk en na een kop koffie met een lekkere punt gebak, gingen we op pad ! Onze dochter had bij de Nollen de lunch gereserveerd en daarna begon de bezichtiging onder begeleiding van een gids en ik moet zeggen, dat geeft écht een meerwaarde aan het bezoek.

Met het weer hadden we héél véél geluk, 's-morgens regen, maar om drie uur, wanneer de wandeling zou beginnen, droog ! Het klopte nog ook !

Een prachtige tuin en in die tuin gigantische kunstwerken . Deze sculptuurgroep van ijzer en geoxideerd koperdraad is er een van. Om een stalen korfconstructie is een koperdraad gewikkeld en dan niet zómaar een draad, maar een flinke dikke. 

Dat draai  je er zomaar niet om en daarom bedacht en maakte de kunstenaar daar een hulpmiddel voor. Het is bewaard gebleven  en lag daar ergens in het gras  (eerste foto). Dat zijn dan de extra's die een gids je verteld en die je laten zien dat je wel wat kunt bedenken, maar ook steeds tegen vraagstukken aanloopt van hoe krijg ik het voor elkaar.

Nog zo'n heerlijk kunstwerk. Krul is de naam van dit werk en het deed me denken aan de appels die ik altijd schilde voor onze jongste kleinzoon. Daar vroeg hij speciaal naar, een kunst was het om de schil niet te laten breken. Zo heeft ieder er haar of zijn gedachten bij en de kunstenaar misschien niet eens en ging het hem alleen om de beweging van dit stalen gevaarte. Het waaide die dag behoorlijk en de uiteinde bewogen mee. Het werk (360 x 850 x 360) is, zoals veel van zijn kunst, gemaakt van Cortenstaal.

Er waren kunstwerken waar je in kon en  onder de grond door van het ene naar het andere werk liep. Vandaar ook dat er een gids bij was om de boel te openen en te sluiten. De mevrouw die ons begeleide, kon ontzettend goed vertellen. Op een rustige manier en heel duidelijk.

Hier waren we binnen in de koepel die je ziet op de volgende foto. De zon projecteert via de lichtkoepel en de kleine lenzen in de schildering lichtprojecties die telkens van plaats veranderen. Er ontstaat een relatie tussen daglicht, schilderkundig licht en de projectie van het zonlicht in de schildering

Ik zou natuurlijk nog veel meer kunnen laten zien, maar dat doe ik niet. Als je de mogelijkheid hebt om er naar toe te gaan, doe dat dan want het is zóveel mooier dan dat ik hier kan laten zien. Het was voor ons een schitterend cadeau waar we nog vaak aan terug zullen denken.   Meer informatie is te vinden op www.projectdenollen.nl

Als laatste nog een werk van hem waar ik jaren ben langs gefietst, maar waarvan ik niet wist dat het van R.W. van de Wint is. Het staat langs de A-59 bij Geffen.

 

Dwalende blik.

 

Meestal neem ik wat te lezen mee, een boek of een tijdschrift, maar deze keer had ik daar geen zin in. Ik wou een, zo klein mogelijke, tas meenemen en dan nog een die ik niet in mijn hand hoef te houden, een zo plat mogelijke "Crossbody Bag" dus.

Nou en als je dan in de trein zit kun je natuurlijk uit het raam kijken naar wat er allemaal in volle vaart aan je gezichtsveld voorbij raast. Maar ik liet mijn blik dwalen door de coupé. Vóór ons het halfronde tableau, handig om wat op te zetten of leggen, maar hé wat leuk die vlinders. En kijk nou, de kapstokhaakjes, ook vlinders. Mijn blik dwaalde omhoog, nou ja, het geperforeerde plafond, ook vlinders. Het was me nooit eerder opgevallen, het tableau wel, maar de rest niet. Was er nog meer, misschien wel, maar dat heb ik niet gezien. Daar kan natuurlijk iemand vóór hebben gezeten of gestaan. Weet je wat, ik kijk nog wel 'n keer.

Watertoren - 115, De Lichtmis en watertoren 116 - Zwolle.

 

De laatste dag van de midweek weg. Om tien uur moesten we uit het huisje zijn, maar we wilden de dag nog helemaal benutten. Schoonzoon stelde voor om naar Zwolle te gaan, mooi vond mijn man, dan komen we langs de watertoren van De Lichtmis. Deze voormalige watertoren, in Overijssel is ontworpen door architect HENDRIK SANGSTER , is gebouwd in 1932, heeft een hoogte van 29,5 m en had een waterreservoir van 400m³. Eind jaren tachtig verviel de oorspronkelijke functie. Sinds de gemeentelijke herindeling in 2001 staat hij in het meest noordelijke deel van de gemeente Zwolle, daarvoor bevond hij zich in de opgeheven gemeente Nieuwleusen. De watertoren werd verkocht en verbouwd tot een restaurant met grand café-faciliteit. Het bijzondere aan dit restaurant boven in de toren, was dat het (zeer langzaam) kon ronddraaien. Nu schijnt de toren weer van eigenaar te zijn veranderd, er werd in elk geval weer flink aan gewerkt, we konden er nog niet terecht om  wat te drinken, nou in Zwolle wel.

We gingen in Zwolle een GEOCACHE WANDELING

maken. Er zijn er verschillende, bij deze moesten we aan de hand van foto's, die je op je telefoon kunt downloaden, op gevels jaartallen zoeken. Met de cijfers of letters moest je dan weer wat doen om een code, en uiteindelijk de juiste coördinaten te vinden. Erg leuke manier om ook wat van de stad te zien en onze jongste twee kleinkinderen vinden dit leuk om te doen.

Weet je wat wij leuk vonden en dan vooral opa natuurlijk, er stond ook nog een watertoren in de buurt van de wandelroute.

 De voormalige watertoren aan de Turfmarkt in Zwolle is gebouwd in 1892 naar een ontwerp van architect Jan Schotel. De toren heeft een hoogte van 36 meter en had een waterreservoir van 500m³. In 1935 is deze gerenoveerd en in 1959 is de originele toren omgeven door een stenen muur. Sinds 1996 was de toren niet meer als watertoren in gebruik.

Tussen juli 2017 en november 2018 is de watertoren omgevormd tot appartementencomplex met 21 woningen. Het onderste deel werd in zijn oorspronkelijke staat hersteld en het bovenste gedeelte werd voorzien van nieuwbouw. Vanaf de eerste tot en met de zesde verdieping bevindt zich één appartement per bouwlaag. Daarboven bevindt zich de opbouw met drie appartementen per bouwlaag. De verbouwde watertoren won de Erfgoedprijs 2019 van de gemeente Zwolle en Kampen.

Mooi plekje om te wonen, toch ! Wat een uitzicht zal men daar hebben. 

Het gekleurde metselwerk boven de ramen bij het onderste gedeelte en bij de scheiding tussen boven en onderkant is erg mooi, vind ik dan hè.

En hier zagen we de de watertoren vanaf een hoogte van 51 meter en dat overkomt ons niet zo vaak, of eigenlijk nooit kan ik wel zeggen. We hadden de Onze Lieve Vrouwentoren of PEPERBUS beklommen, 236 traptreden, pff, maar het was het waard.

En zo kwam er een eind aan de heerlijk midweek. Tien blogjes lang, dat wel. Veel gezien, veel gedaan, spelletjes gespeeld, lekker gegeten, leuke dagen samen doorgebracht. Een mooi cadeau, dat was het !

GTHRN.

 

Wij hadden (haha) onze fietsen bij ons, de kleinkinderen ook en dochter en schoonzoon hadden ieder een huurfiets besproken.  Omdat we in de buurt van Giethoorn verbleven, was besloten dat we daar best op de fiets heen konden. Giethoorn kenden we al, maar de oorsprong van de naam nog niet, maar dat werd ons nu verteld door de schipper en tevens gids van de rondvaartboot.

 Giethoorn is omstreeks 1230 gesticht door vluchtelingen uit gebieden rond de Middellandse Zee. Deze vluchtelingen werden "zelfgeselaars" of  "flagellanten" genoemd. Deze eerste bewoners vonden hier massa's horens van wilde geiten, die waarschijnlijk in 1170 tijdens de St. Elisabethsvloed waren omgekomen. Zij noemden hun nederzetting Geytenhorn. Later verbasterd tot Geythorn en nog later werd het Giethoorn. De man kon prachtig vertellen, maar toen hij ons onderweg, varend op een grote watervlakte, ons erop wees dat de kerktoren in de verte van de mooie Sint Clemenskerk in Steenwijk is, kon mijn man toch nog wat toevoegen aan zijn verhaal. Het verhaal van de WATERTOREN. Hij wist het niet en vond het leuk dat hij dit nu ook kon gaan vertellen.

De eerdere keren dat we in Giethoorn waren, huurden we zelf een bootje om mee door de grachten te varen, ook leuk hoor, maar nu kregen we wel meer informatie natuurlijk, ik vond het leuk. Geen foto's van alle leuke bruggetjes, want die kent iedereen al wel, maar we bezochten ook museum DE OUDE AARDE, werkelijk een leuk museum en zeker met de kleinkinderen erbij. Ze zijn alletwee geïnteresseerd in gesteenten, mineralen en fossielen. Nou die waren er genoeg te zien. 

Linksboven is Phreniet uit Australië, rechtsboven is Krokoiet uit Tasmanië, linksonder is Kyaniet (distheen) uit Brazilië en rechtsonder is een versteende boomstam uit Amerika. Alles lag in vitrines en werd mooi uitgelicht, echt schitterend om te zien. De versteende boomstam stond niet in een vitrine en die konden we gewoon aanraken. Hij was werkelijk steenhard.

De kleinkinderen mochten een geode (kristalbol) kraken. Miljoenen jaren geleden waren er ontzettend veel vulkaanuitbartingen die kokend hete lava uitspuwden over de aarde. Door de koele lucht koelde de lava snel af en werd hard. Hierdoor konden de duizenden luchtbellen die nog in de lava aanwezig waren niet meer ontsnappen. Gevangen in de steeds harder wordende lava ontstond er een zeer hoge druk in de luchtbellen die, nog steeds onder zeer hoge temperaturen, zich over miljoenen jaren langzaam vormden tot kristallen binnen in de gasbollen. Deze gasbollen worden onder andere in Mexico gedolven uit een gigantische uitbarsting die daar zo'n 44 miljoen jaar heeft plaats gevonden. We hebben een tijdje staan te kijken bij dat kraken en werkelijk overal zat wat in. 

Onze dag was goed gevuld geweest en na nog even in de museumwinkel rondgeneusd te hebben, moesten er natuurlijk nog wel wat steentjes mee naar huis. Gelukkig was ervoor elke portemonnee wat te koop.

Na nog even rondgelopen te hebben, wat foto's nemen en natuurlijk nog ergens koffie te hebben gedronken, zochten we onze fietsen weer op. We hadden een tafel besproken, wel in Giethoorn, maar daar moesten we wel een eindje voor rijden. Geen probleem, HIER aten we en dat was echt de moeite waard. We konden er weer tegen en dat was wel nodig, want we moesten nog terugfietsen naar het huisje. Het was inmiddels donker en schoonzoon had bedacht om een andere weg dan de heenweg te kiezen. Hilarisch hoor, want je gelooft het niet, maar we kwamen uit bij het bruggetje over de sloot, dat er niet meer was (blog van 22 nov), maar we hebben het gered, natuurlijk hebben we het gered, maar een klein beetje spannend was het wel ;-))

Herfstwandeling.

 

Dag twee is rustig begonnen, de kleinkinderen vonden dat het vakantie was en dus wilde ze graag uitslapen. Nou dat kan en ze zagen het ook niet zitten om mee te gaan wandelen. Nou dat kan ook, ze gingen liever zwemmen, wat lezen en schermpje kijken. Ze hebben de leeftijd dat ze het samen wel regelen en zo gingen zij hun plan uitvoeren en wij met dochter en schoonzoon onze plannen. We gingen wandelen in het WATERLOOPBOS in Marknesse. Dat stond al jaren op mijn verlanglijstje (dochter had dat goed onthouden) en aangezien we in de buurt lagen....perfect !

Het Waterloopbos is een voormalig terrein voor waterloopkundig onderzoek in de Noordoostpolder, provincie Flevoland. Het was proefterrein van het Waterloopkundig Laboratorium De Voorst, een nevenvestiging van het Waterloopkundig Laboratorium in Delft. Het gebied wordt gekenmerkt door restanten en ruïnes van bouwsels van het laboratorium. Nadat het zijn functie als plek voor grootschalige proef opstellingen van waterkeringen en dammen verloor ontwikkelde er zich een moerasbos. Het terrein, dat deel uitmaakt van het ca. 1000 hectare grote Voorsterbos, is sinds 2002 eigendom van de Vereniging Natuurmonumenten en vanaf 2016 opgenomen in het register van rijksmonumenten.

Wat een heerlijke wandeling was het, het weer was dan ook schitterend en er was van alles te zien. Je moet er natuurlijk wel van houden en er zullen best mensen zijn die niet gecharmeerd zijn van al dat beton en roestige overblijfselen op het terrein.

Deze betonnen constructies waren het eerste wat we zagen en het heet DELTAWERK // Het is een transformatie van de Deltagoot, een voormalig testmodel voor de Deltawerken. In de link lees je er meer over.

Mooi dat je het niet alleen vanaf de kant kon bewonderen, maar je kon er ook dwars doorheen lopen om alles goed te bekijken. Een geweldig mooie transformatie en we vroegen ons af wat de mensen die hier vroeger al de proeven deden, hier van vinden.

Begin jaren '70 bestond het ambitieuze plan om op de Maasvlakte een enorme energiecentrale te bouwen, bestaande uit vijf units. De vraag voor het Waterloopkundig Laboratorium was: "Hoe moet de koelwatervijver eruit zien ?" Hier het schaalmodel waar de ingenieurs het eerste onderzoek hebben uitgevoerd.

Dit is een onderdeel van  de vele onderzoeken die werden uitgevoerd. De werveling van het koelwater kon de bodembekleding van de vijver aantasten, dus werd de stabiliteit van de bodembekleding onderzocht. Door het aantal weggespoelde steentjes uit de gekleurde stroken te tellen, bepaalden de ingenieurs of de bodembedekking stabiel genoeg was. Soms werden de onderzoeksopdrachten ingehaald door de tijd. Het onderzoek voor de koelwatervijver was klaar. Door veranderende inzichten en de oliecrisis van 1973 is op de Maasvlakte uiteindelijk slechts één van de vijf units gebouwd. De koelwatervijver is wel gerealiseerd, maar kleiner.

Golfbak. 

In de Golfbak onderzochten wetenschappers de invloed van stroming en golfkrachten op de pijlerwanden van de Stormvloedkering Oosterschelde. Ook is de stabiliteit van een blokkendam zoals voor de Brouwersdam hier getest. De Golfbak is bijzonder door de grote waterdiepte en de mogelijkheid om golven en stroming met elkaar te combineren. 

Geen idee hoe alles precies in zijn werk ging, maar gelukkig wisten de ingenieurs het wel. Nederland wordt niet voor niets over de hele wereld geroemd om de strijd tegen het water. Wat ik wel weet is dat het leuk fotograferen is daar en een prachtige omgeving om te wandelen.

WE HEBBEN AARDIG WAD GELOPEN.

 

Begin augustus gingen we wadlopen en dan ben je afhankelijk van het getij. Per dag is er twee keer laag water en ook twee keer hoog water. Het tijdstip van eb (laag water) op deze dag voor ons, was 10 uur. We moesten er één uur van tevoren zijn, want men begon er met koffie/thee/limonade en appelgebak. Daarna de wadloop schoenen ophalen en ons melden bij gids Anno. Wadlopen is alleen toegestaan onder leiding van een gids. Vanaf verschillende plaatsen hier in Nederland, tussen het vasteland en de eilanden, kan men deelnemen aan een wadlooptocht. Op kleine schaal gebeurd dat in Duitsland, bij het waddeneiland Neuwerk en ook in Frankrijk is het mogelijk om te wadlopen in de baai van Mont Saint-Michel, evenzo in Denemarken. Wij vertrokken vanuit Pieterburen, een stukje rijden met de auto, parkeren binnendijks en daar begon het.

Eerst nog op het droge langs de dijk, waar de gids af en toe wat vertelde over de planten die er groeiden. 

Deze eerste foto is de Zeekraal.

Hier de Zeealsem, een aromatisch geurende plant. Ja die rook echt heerlijk en vroeger werd de plant, in gedroogde vorm, gebruikt tegen motten.

Al snel begon het echte werk, banjeren door de modder en op de been zien te blijven.

Ja we waren echt wel intensief bezig, maar er waren zeker ook momenten om van het mooie wad te genieten.

Hier waren de benen nog vrij schoon, maar dat zou niet lang meer duren.

De jongen met de wandelstok is de assistent van gids Anno en alleen zij mogen een stok meenemen.

De stok wordt gebruikt om te prikken hoe diep een geul is om door te kunnen waden, maar ook handig om iemand die is gevallen, weer op de been te helpen.

Vroeger mocht men schijnbaar wel een stok meenemen, maar er bleef het jaar door nogal wat hout liggen, dus dat mag niet meer.

We kwamen van alles tegen, oesters, slakjes, schelpen en krabben. 

Dan werd er natuurlijk weer even gestopt en uitleg gegeven. 

Anno maakte op een gegeven moment ook kokkels en oesters open en wie wou kon er van proeven.

Als ik aan zee ben kan ik het niet laten om schelpen te rapen, ik moet er altijd enkele mee naar huis nemen.

We vonden ook nog een supergrote oester, maar helaas, geen parels.

Hier bij deze zandbank konden we even rusten en iets te eten pakken uit onze rugzak.

En vanzelfsprekend niks geen rommel achterlaten op het wad. 

Nou ik geloof ook dat niemand het in zijn hoofd haalde om dat te doen.

De Waddenzee is het grootste getijdensysteem ter wereld, waar natuurlijke processen ongestoord kunnen plaatsvinden. Het gebied strekt zich uit langs de kusten van Denemarken, Duitsland en Nederland. Vanwege zijn wereldwijd unieke geologische en ecologische waarden staat de Waddenzee op de Werelderfgoedlijst van UNESCO. Nergens anders bestaat er zo'n dynamisch landschap met een veelheid aan leefgebieden die gevormd zijn door wind en getijden. De biodiversiteit op wereldschaal is afhankelijk van de Waddenzee en daarvan hebben wij nu een klein stukje gezien. 

Na afloop met z'n allen de sloot in om de ergste modder toch maar achter te laten. Omkleden in de auto, de plastic vuilniszak, een handdoek, schone kleding en schoenen die we, op aanraden, hadden meegenomen, was geen overbodige luxe. 

Op naar een welverdiende lunch en een eveneens welverdiende douche.

De kleinste.

 

De watertorens in Almelo, waar we voor kwamen, waren niet de enige torens die we zagen. Dit torentje (rechts) vond ik aardig, het staat helemaal alleen, van ver af leek het of men aan het slopen was, maar toen we dichterbij kwamen zagen we dat er toch iets mee werd gedaan. Nou ik maak er alvast een foto van dacht ik, voor je weet maar nooit. Even later liepen we langs dit houten torentje, duidelijk geïnspireerd op die van steen. Even verderop zie je er nog een staan, er staat namelijk een hele rij. De foto die ik daarvan maakte is niet gelukt, jammer maar helaas ! 

Deze wel en in het eerste torentje stonden ook torentjes, twee van de drie  watertorens en het kunsttorentje. Rechts zie je de oude fabrieksschoorsteen, geen toren, maar wel torenhoog en ook in het echt nog te zien.

Het stenen torentje was de hoektoren van textielfabriek Koninklijke Ten Cate en in 1910 geschonken door het personeel aan de werkgever. Ten Cate had namelijk een pensioenfonds opgericht en daar was het personeel maar wat blij mee. De arbeiders betaalden daar een jaar lang elke week een stuiver van hun loon voor. Een groot bedrag in die tijd.

Het torentje, nu KUNSTTORENTJE, momenteel de kleinste tentoonstellingsruimte van Nederland voor professionele beeldende kunst, is in 1993/1994 geheel gerestaureerd en aangepast tot expositieruimte. Het kreeg grote vensters, zodat je er van buitenaf goed naar binnen kunt kijken. Sindsdien zijn er exposities van beeldende kunstenaars, die vaak speciaal voor deze plek iets maken.

MADE IN ALMELO stond bij de nieuwe wijk in aanbouw, vlakbij de vervallen watertoren en verwijst naar het bijzondere textielverleden van deze plek. Het is gemaakt door beeldend kunstenaars Maree Blok en Bas Lugthart. Hier lees en zie je meer over hun werk. Al met al een leuke dag met, buiten de watertorens die ik in de laatste drie blogs liet zien, onverwachte leuke bijkomstigheden.

Herfstig Amsterdam.

Het is soms heel verrassend dat je in de stad, in dit geval Amsterdam, achter de huizen nog aardige tuinen tegenkomt. De tuin ligt aan de achterkant van Huis Marseille, museum voor fotografie. Waar we voor gingen sprak ons totaal niet aan maar ach, dat kan wel eens gebeuren. Gelukkig hadden we er niet heel lang voor hoeven te reizen want we waren tenslotte al in Zandvoort. Lekker langs de grachten gewandeld, wat foto's gemaakt, ons weer eens verwonderd over scheefstaande huizen, nauwe steegjes en de vele fietsen, gesmuld van overheerlijk gebak en 's-avonds terug in het hotel lekker aanschuiven voor het diner. Echt een relaxte dag was het. Ook wel eens lekker.

Van vroeger.

We hadden weer een uitstapje van de veteranen personeelsvereniging. Deze keer gingen we naar een klein MUSEUM dat is gehuisvest in een langgevelboerderij uit 1867. Het is nog precies ingericht zoals het vroeger was, het voorhuis met d'n herd = woonkamer, de Goei kamer, waar vroeger alleen de pastoor en de dokter mocht komen en waar je werd opgebaard als je was overleden, de geut = bijkeuken met kelder, de stal met de gewitte muren en de deel = werkruimte in de stal van de boerderij. Maar er is nog meer te zien, in de schuren oude werktuigen, allerlei soorten klompen, oude schaatsen, strijkbouten in soorten en maten, oude schoolbanken enz. enz., teveel om op te noemen. in de ontvangstruimte staat nog allerlei oud speelgoed, spelletjes, blikken, foto's en je wordt er ontvangen met koffie/thee en een lekkere snee cake. We kregen een rondleiding en daarna was het onder het genot van een lekker wijntje nog even gezellig bijkletsen.