vrijdag 23 december 2022

Ambacht.

 

Vorige maand bezochten we de tentoonstelling LABOUR OF LOVE van de Belgische kunstenaar Wim Delvoye. Dat wat hij bedenkt, zelf uitvoert, of in samenwerking met ambachtslieden, of laat uitvoeren, het is heel divers en allemaal van de allerhoogste kwaliteit. 

Van de verdraaide beelden, de gasflessen beschilderd met traditionele voorstellingen in Delfts blauw, de handgesneden autobanden, gotische vrachtwagens, gehamerde aluminium reiskoffers tot glas-in-loodramen met röntgenfoto's van het menselijk lichaam.

Op een eigenzinnige manier balanceert hij in zijn werk steeds weer tussen de klassieke kunsten en populaire cultuur, tussen kunst en ambacht, tussen elitair en volks.

We genoten van de tentoonstelling en de prachtige kunst, maar niet van alles. Een gedeelte van de tentoonstelling sprak ons totaal niet aan. In misschien wel zijn bekendste werk, de Cloaca, te zien op een röntgenfoto in de tentoonstelling, bootst de kunstenaar het menselijk darmstelsel na, inclusief verteringsprocessen én uitwerpselen. Maar er zullen vast mensen zijn die het wel heel interessant vinden, want er zijn nog gespreksavonden in januari, over de verschillende kunstwerken en hun ongebruikelijke combinaties. 18 Januari  gaan social designer Fides Lapidaire, (die met haar project broodje poep onderzoekt wat de mogelijkheden van menselijke uitwerpselen zijn voor een circulaire voedselketen), en Marcel Spanier, (maag lever darm specialist), elk vanuit hun expertise dieper in op het kunstwerk. Ook de getatoeëerde varkens konden ons niet bekoren. Voor elk wat wils dus !







Nou dit wordt de allerlaatste. We maakten ook zoveel foto's, je kunt wel aan de gang blijven. Ik zeg wel, we, maar deze zijn allemaal door manlief genomen.
De tentoonstelling duurt nog t/m 29 januari 2023.



woensdag 21 december 2022

Nieuwe gordijnen.



 
Nee, geen nieuwe gordijnen voor ons, maar de koninklijke gordijnen zijn klaar. 40 Meter stof en evenzoveel voeringstof, 70.000 meter garen, 125.000 steken, 265.000 euro. Waarom nieuwe gordijnen voor de Chinese Zaal, nou omdat de oude, achttiende eeuwse zijden gordijnen, ronduit versleten zijn. Die oude gordijnen waren eigenlijk niet eens voor die zaal gemaakt en konden niet dicht. De nieuwe wel.

De opdracht om deze gordijnen te maken werd verstrekt aan het TextielLab, de professionele werkplaats van het TextielMuseum in Tilburg. Het was Máxima's wens om zoveel mogelijk gebruik te maken van het aanwezige vakmanschap en expertise om nieuw cultureel erfgoed te creëren. Nou dat is in het TextielMuseum ruimschoots aanwezig. Het is een heerlijk museum, ook zonder de Koninklijke gordijnen, om er heen te gaan. 

Daarnaast wilde de koningin tijdens dit project graag uiteenlopende mensen met elkaar verbinden door de inzet van handwerkgroepen. Het werden 16 groepen uit het hele land. Ruim 150 borduursters met ieder een eigen pakket met borduursels, ook Máxima heeft heeft zich over zo'n  pakket ontfermd. Zo'n 80 procent van het ontwerp is op de computergestuurde machine van het TextielLab geborduurd. De handwerkgroepen deden de rest, zij borduurden 1800 bloemetjes en andere natuurelementen. Het zijn gordijnen met het verhaal van Nederland geworden aan de hand van bruggen en gebouwen en elementen die belangrijk zijn voor de Oranjes. Bij het machinaal borduren zijn in totaal 50 verschillende steken gebruikt. Handmatig werd vooral de platsteek gebruikt. Borduur-en laserspecialist Frank de Wind uit Tilburg is een vol jaar, alleen maar, bezig geweest met programmeren en borduren.

De drie specialisten van dit project, ontwerper  Liesbeth Stinissen,  borduur-en laserspecialist Frank de Wind en couture borduurexpert Anna Bolk vingen deze uitzonderlijke tijd in een paar woorden samen. Gruwelijk tijdrovend, leerzaam en onvergetelijk.

Koninklijk borduren/verhalen en vakmanschap is nog te zien tot en met 29 mei 2023. Online reserveren van een tijdslot is verplicht, maar in dit geval ook heel fijn omdat het dan niet te druk is. wij konden echt alles op ons gemak bekijken. Ook de oude gordijnen zijn er te zien en nog zoveel meer.
(bron, de krant, het museum en internet)








dinsdag 13 december 2022

Watertoren - 115, De Lichtmis en watertoren 116 - Zwolle.

 

De laatste dag van de midweek weg. Om tien uur moesten we uit het huisje zijn, maar we wilden de dag nog helemaal benutten. Schoonzoon stelde voor om naar Zwolle te gaan, mooi vond mijn man, dan komen we langs de watertoren van De Lichtmis. Deze voormalige watertoren, in Overijssel is ontworpen door architect HENDRIK SANGSTER , is gebouwd in 1932, heeft een hoogte van 29,5 m en had een waterreservoir van 400m³. Eind jaren tachtig verviel de oorspronkelijke functie. Sinds de gemeentelijke herindeling in 2001 staat hij in het meest noordelijke deel van de gemeente Zwolle, daarvoor bevond hij zich in de opgeheven gemeente Nieuwleusen. De watertoren werd verkocht en verbouwd tot een restaurant met grand café-faciliteit. Het bijzondere aan dit restaurant boven in de toren, was dat het (zeer langzaam) kon ronddraaien. Nu schijnt de toren weer van eigenaar te zijn veranderd, er werd in elk geval weer flink aan gewerkt, we konden er nog niet terecht om  wat te drinken, nou in Zwolle wel.

We gingen in Zwolle een GEOCACHE WANDELING
maken. Er zijn er verschillende, bij deze moesten we aan de hand van foto's, die je op je telefoon kunt downloaden, op gevels jaartallen zoeken. Met de cijfers of letters moest je dan weer wat doen om een code, en uiteindelijk de juiste coördinaten te vinden. Erg leuke manier om ook wat van de stad te zien en onze jongste twee kleinkinderen vinden dit leuk om te doen.

Weet je wat wij leuk vonden en dan vooral opa natuurlijk, er stond ook nog een watertoren in de buurt van de wandelroute.

 De voormalige watertoren aan de Turfmarkt in Zwolle is gebouwd in 1892 naar een ontwerp van architect Jan Schotel. De toren heeft een hoogte van 36 meter en had een waterreservoir van 500m³. In 1935 is deze gerenoveerd en in 1959 is de originele toren omgeven door een stenen muur. Sinds 1996 was de toren niet meer als watertoren in gebruik.

Tussen juli 2017 en november 2018 is de watertoren omgevormd tot appartementencomplex met 21 woningen. Het onderste deel werd in zijn oorspronkelijke staat hersteld en het bovenste gedeelte werd voorzien van nieuwbouw. Vanaf de eerste tot en met de zesde verdieping bevindt zich één appartement per bouwlaag. Daarboven bevindt zich de opbouw met drie appartementen per bouwlaag. De verbouwde watertoren won de Erfgoedprijs 2019 van de gemeente Zwolle en Kampen.

Mooi plekje om te wonen, toch ! Wat een uitzicht zal men daar hebben. 

Het gekleurde metselwerk boven de ramen bij het onderste gedeelte en bij de scheiding tussen boven en onderkant is erg mooi, vind ik dan hè.

En hier zagen we de de watertoren vanaf een hoogte van 51 meter en dat overkomt ons niet zo vaak, of eigenlijk nooit kan ik wel zeggen. We hadden de Onze Lieve Vrouwentoren of PEPERBUS beklommen, 236 traptreden, pff, maar het was het waard.

En zo kwam er een eind aan de heerlijk midweek. Tien blogjes lang, dat wel. Veel gezien, veel gedaan, spelletjes gespeeld, lekker gegeten, leuke dagen samen doorgebracht. Een mooi cadeau, dat was het !















dinsdag 6 december 2022

GTHRN.

 

Wij hadden (haha) onze fietsen bij ons, de kleinkinderen ook en dochter en schoonzoon hadden ieder een huurfiets besproken.  Omdat we in de buurt van Giethoorn verbleven, was besloten dat we daar best op de fiets heen konden. Giethoorn kenden we al, maar de oorsprong van de naam nog niet, maar dat werd ons nu verteld door de schipper en tevens gids van de rondvaartboot.

 Giethoorn is omstreeks 1230 gesticht door vluchtelingen uit gebieden rond de Middellandse Zee. Deze vluchtelingen werden "zelfgeselaars" of  "flagellanten" genoemd. Deze eerste bewoners vonden hier massa's horens van wilde geiten, die waarschijnlijk in 1170 tijdens de St. Elisabethsvloed waren omgekomen. Zij noemden hun nederzetting Geytenhorn. Later verbasterd tot Geythorn en nog later werd het Giethoorn. De man kon prachtig vertellen, maar toen hij ons onderweg, varend op een grote watervlakte, ons erop wees dat de kerktoren in de verte van de mooie Sint Clemenskerk in Steenwijk is, kon mijn man toch nog wat toevoegen aan zijn verhaal. Het verhaal van de WATERTOREN. Hij wist het niet en vond het leuk dat hij dit nu ook kon gaan vertellen.

De eerdere keren dat we in Giethoorn waren, huurden we zelf een bootje om mee door de grachten te varen, ook leuk hoor, maar nu kregen we wel meer informatie natuurlijk, ik vond het leuk. Geen foto's van alle leuke bruggetjes, want die kent iedereen al wel, maar we bezochten ook museum DE OUDE AARDE, werkelijk een leuk museum en zeker met de kleinkinderen erbij. Ze zijn alletwee geïnteresseerd in gesteenten, mineralen en fossielen. Nou die waren er genoeg te zien. 

Linksboven is Phreniet uit Australië, rechtsboven is Krokoiet uit Tasmanië, linksonder is Kyaniet (distheen) uit Brazilië en rechtsonder is een versteende boomstam uit Amerika. Alles lag in vitrines en werd mooi uitgelicht, echt schitterend om te zien. De versteende boomstam stond niet in een vitrine en die konden we gewoon aanraken. Hij was werkelijk steenhard.

De kleinkinderen mochten een geode (kristalbol) kraken. Miljoenen jaren geleden waren er ontzettend veel vulkaanuitbartingen die kokend hete lava uitspuwden over de aarde. Door de koele lucht koelde de lava snel af en werd hard. Hierdoor konden de duizenden luchtbellen die nog in de lava aanwezig waren niet meer ontsnappen. Gevangen in de steeds harder wordende lava ontstond er een zeer hoge druk in de luchtbellen die, nog steeds onder zeer hoge temperaturen, zich over miljoenen jaren langzaam vormden tot kristallen binnen in de gasbollen. Deze gasbollen worden onder andere in Mexico gedolven uit een gigantische uitbarsting die daar zo'n 44 miljoen jaar heeft plaats gevonden. We hebben een tijdje staan te kijken bij dat kraken en werkelijk overal zat wat in. 
Onze dag was goed gevuld geweest en na nog even in de museumwinkel rondgeneusd te hebben, moesten er natuurlijk nog wel wat steentjes mee naar huis. Gelukkig was ervoor elke portemonnee wat te koop.
Na nog even rondgelopen te hebben, wat foto's nemen en natuurlijk nog ergens koffie te hebben gedronken, zochten we onze fietsen weer op. We hadden een tafel besproken, wel in Giethoorn, maar daar moesten we wel een eindje voor rijden. Geen probleem, HIER aten we en dat was echt de moeite waard. We konden er weer tegen en dat was wel nodig, want we moesten nog terugfietsen naar het huisje. Het was inmiddels donker en schoonzoon had bedacht om een andere weg dan de heenweg te kiezen. Hilarisch hoor, want je gelooft het niet, maar we kwamen uit bij het bruggetje over de sloot, dat er niet meer was (blog van 22 nov), maar we hebben het gered, natuurlijk hebben we het gered, maar een klein beetje spannend was het wel ;-))