In de verte.

 

We zagen het al van verre, het is dan ook bijna niet te missen, deze enorme muurschildering op de 50 meter hoge silo in Lochem.

MIEL KRUTZMANN was hier bezig en realiseerde dit mooie kunstwerk van maar liefst 1300 m².

We waren onderweg om watertorens te fotograferen, maar deze toren mag hier ook niet ontbreken.

Even wat anders.

Watertoren - 98 - Hilversum.

 

Wie dacht dat we klaar waren die dag nou niet dus, maar dit is echt de laatste en wat voor een. Had hem niet graag willen missen, totaal anders dan de vorige. Oogt heel modern en toch is deze watertoren gebouwd in 1928. De architect was Jan Duiker en het geheel is in  de stijl van het Nieuwe Bouwen, 

Kijk, het voormalig waterreservoir, onderdeel van de drinkwatervoorziening van het sanatorium  op Landgoed Zonnestraal. Erg mooi vind ik dat, in het gebouw rechts het buizensysteem nog te zien is. In de jaren negentig is men begonnen met een omvangrijk restauratieprogramma omdat men wel inzag dat de gebouwen waarden hebben als monument. De restauratie werd uitgevoerd aan de hand van plannen van architecten die de stijl van het oorspronkelijke ontwerp respecteerden. HIER vind je nog meer informatie, ook tekeningen en oude foto's. Echt een dag vol verrassingen, eerst Singer in Laren plus een watertoren, daarna de toren in Bussum en twee in Hilversum. En dan moet ik er nog even bij vertellen dat ik nog het beeld met de titel: Naar Blokkertje toe had willen zien in Laren. Gelukkig hebben we daar niet lang naar gezocht, want toen we thuis kwamen keek ik nog even op het blog van BETTIE en zag dat ik me dat niet goed had herinnerd, het staat in Hoorn, hadden we lang kunnen zoeken ;-(

Watertoren - 97 - Hilversum.

 

Hilversum, tja dat ligt ook in de buurt van Laren en Bussum en dus pikten we daar ook nog even deze watertoren mee. Als je dan toch in de buurt bent ! De toren is ontworpen door Compagnie Générale des Conduites d'Eau (Luik) in opdracht van de Utrechtse Waterleiding Maatschappij. De toren heeft een neo-romaanse stijl en werd 1893 gebouwd in de wijk Trompenberg aan de Jacobus Pennweg 16, het hoogste punt van Hilversum (27 meter boven NAP). Vandaar dat deze toren in vergelijking met andere watertorens relatief laag kon blijven. De watertoren heeft een hoogte van 24,5 meter en één waterreservoir van 600 m³. Het reservoir heeft een diameter van 10 meter. In 1944 werd de watertoren beschadigd door een bombardement, de toren werd in 2000 in originele staat hersteld. 

(bron wikipedia)

Watertoren - 96 - Bussum.

 

Na het Singer Museum en de watertoren in Laren was de dag nog niet om, want Bussum was niet ver weg en er staat bovendien een watertoren. Gingen we laatst op zoek naar een watertoren die er niet meer bleek te zijn, deze wel en dat zal zeker ook zo blijven. Want kijk maar, er wordt druk gewerkt, de toren staat helemaal in de steigers.

Jammer voor ons, want het is een mooie toren, maar op deze manier niet handig met fotograferen. Tussen de steigers door hebben we toch wel wat plaatjes kunnen schieten, maar het bleef behelpen.

Deze watertoren werd gebouwd in 1897 naar een ontwerp van Ir. H.P.N. Halbertsma en is niet meer als zodanig in gebruik. De toren was vroeger 35 meter hoog (nu 30) en had een waterreservoir van 200 m³. 

In 1967 werd een verbouwing uitgevoerd waarbij de mantel rond het waterreservoir werd vervangen, om te voorkomen dat delen van de buitenzijde van de toren naar beneden zouden vallen. Na deze verbouwing was de hoogte nog slechts 30 meter. De toren is nu in gebruik als kantoor en HIER kun je zien hoe het was en is. En nu wordt er weer aan gewerkt, dus hier moeten we echt nog eens terug.

Watertoren - 95 - Laren.

 

Na het museumbezoek waren we nog niet klaar, want raad een wat er nog meer was, juist ja, een watertoren. 

Het Provinciaal Waterleidingbedrijf Noord-Holland (PWN) bouwde in 1931-1933 dit waterleidingcomplex bestaande uiteen watertoren, dienstwoningen, kantoren, een opslagruimte en een garage.

De architectuur is van Wouter Hamdorff (1890-1965) een Larense architect die vooral bekend is geworden om de romantische stijl van de Gooise landhuizen. Vanwege de fraaie landschappelijke situering werd indertijd door het PWN besloten dat de architectuur zorgvuldig op de omgeving moest worden afgestemd.

De watertoren is ruim 35 meter hoog. De toren heeft een dubbel waterreservoir van gewapend beton. Elk reservoir heeft een inhoud van 500 kubieke meter. Het metselwerk van het gehele complex is uitgevoerd in een zéér heet gebakken en daardoor onregelmatig gevormde baksteen die geheel past in de romantische architectuuropvatting van Hamdorff.

(informatie stond te lezen op een bord bij de ingang)

 

NB: Deze bakstenen, de zogenaamde mondklinkers worden in de volksmond vaak misbaksels genoemd. Deze stenen zijn misvormd, doordat ze aan de ingang, de 'mond' van de steenoven lagen, waardoor er zuurstof bij kon komen. Al het buitenwerk is in kruisverband gemetseld.

N.A.V.

Enkele maanden geleden schreef Bertiebo een leuk verhaal over het echtpaar Blokker en de Collectie Nardinc in het Singer Museum.. Het was al lang geleden dat we in het Singer Laren waren, want het is voor ons niet bij de deur, maar hier wou ik toch wel heen. Met de trein zouden we gaan, maar toen herinnerde ik me plotseling dat dat toch niet zo handig was. Nog even opgezocht, nee toch maar niet, want als alle aansluitingen vlekkeloos zouden verlopen zou het nog drie uren heen en drie uren terug zijn met de nodige overstappingen. Dan maar met de auto, we waren er in een goed uur. Ik ga hier niks schrijven over het echtpaar, want HIER deed Bettie dat al op haar welbekende inspirerende wijze. 

We hebben natuurlijk de nieuwe Nardinczalen bewonderd en het werk van Sluijter, alhoewel we enkele jaren geleden de grote tentoonstelling zagen in Het Noordbrabants Museum waar echt héél veel van Sluijter te zien was. Nu concentreerden we ons vooral op THÉO VAN RYSSELBERGHE. Schilder van de zon. Meester in het verbeelden van licht en kleur, tevens wordt hij beschouwd als een van de beste vertegenwoordigers van het pointillisme. Hierboven twee zelfportretten.

Op het linker portret zijn dochter ÉLISABETH en rechts zijn vrouw MARIA. Het portret van Elisabeth is duidelijk vervaardigd met de schildertechniek pointillisme, die getypeerd wordt door het gebruik van stippen die ongemengd op het doek werden geplaatst. Het doel was vooral het licht te accentueren op basis van een analyse van de kleuren. HIER lees je er meer over.

Dit schilderstuk vond ik heel mooi. Kamillevelden is de titel en met wat verbeelding en concentratie, kon je het bijna ruiken. Heerlijk die geur en de kamillethee is ook al zo lekker. Ik wissel het tegenwoordig af, een avond verse gemberthee en de andere avond kamillethee. Ik zei het al met wat verbeelding.......

Nog één laat ik er hier zien, want er hangt zóveel dat er toch geen beginnen aan is. Bovendien loopt de tentoonstelling van Van Rysselberghe nog tot en met 4 september, alle tijd dus nog voor wie er heen wil. 

Sluiters en de modernen. Collectie Nardinc daar en tegen loopt tot en met 28 augustus.

Amandelbomen in Saint-Clair-1926.

Vanuit zijn Zuid-Franse tuin schildert Van Rysselberge in februari 1926 dit uitzicht op de baai bij zijn geliefde dorp Saint-Clair. Hij werkt er twee weken aan in de vroege lente van 1926, steeds op hetzelfde moment in de namiddag om het violetblauwe licht te vangen. Op 13 december van datzelfde jaar overlijdt Van Rysselberghe op 64-jarige leeftijd aan longemfyseem. Hij wordt begraven op het kerkhof van Le Lavandou, naast zijn vriend Henri-Edmond Cross, met wie hij in de lente van 1904 per fiets rond toerde langs de Middellandse Zeekust tussen Hyères en Monaco, op zoek naar een geschikte plaats voor zijn nieuwe woning. Dat werd dus uiteindelijk het dorp Saint-Clair. 

Gewoon leuk.

In bijna elke sloot staat de gele lis (Iris pseudacorus) nu in bloei. Echt niet te missen wanneer je, zoals wij vandaag, in de polder fietst. Toen ik bij thuiskomst even een bloemenboek indook, kwam ik dit verhaaltje tegen. De gele lis was in de middeleeuwen vooral bekend als een teken van de heraldiek. De bloem werd in verband gebracht met de eerste koning van Frankrijk, Clovis. Een legende luidt dat Clovis, de vorst van de Franken, eens door de Goten in het nauw werd gedreven aan een bocht in de Rijn nabij Keulen. De ingesloten Clovis merkte gelukkig op dat er gele lissen tot ver in de rivier groeiden. Zijn botanische kennis was voldoende om te beseffen dat de Rijn ter plaatse ondiep moest zijn en hij slaagde erin zijn Merovingische manschappen naar de overkant te brengen. Uit dankbaarheid koos hij de gele lis als embleem. Of het waar is weet je maar nooit, het is een legende hè !

Plotseling fietsten we hier langs, echt prachtig, niet te missen zo'n veld vol klaprozen. De naam klaproos heeft deze plant te danken aan een kinderspelletje, zo lees ik wederom in datzelfde boek. Door een bloemblaadje om te vouwen ontstaat een soort zakje, dat met een knal openspringt als er op geslagen wordt. Ik ken het spelletje niet, maar het zou zomaar kunnen.

Reeds de Assyriërs kende de klaproos. Ze noemden de plant de 'dochter van het veld'. Ook de Grieken brachten de plant in verband met de akkers en oogsten. Ze wijdden de klaproos aan Aphrodite, de godin van de landbouw en het moederschap. De Romeinen meenden dat de klaproos een gunstig effect had op de groei van het graan. Het zaad van de klaproos kan trouwens meer dan een eeuw zijn kiemkracht behouden.

Nog zo'n prachtig veld zagen we, nu vol margrieten, ja er wordt hier in Brabant royaal gezaaid en mij hoor je daarover niet klagen. De margriet (Chrysanthemum leucanthemum) is een van de bloemen die zich leent voor het bekende kinderspelletje, waarbij onder het opzeggen van 'hij houdt van mij, hij houdt niet van mij' de bloemblaadjes een voor een worden verwijderd, totdat de kale bloem de plukker het grote geluk voorspelt...of doffe ellende. Kijk, dat spelletje deden wij als kind zijnde dan weer wel, maar of dat nu nog gedaan wordt, ik betwijfel het. De naam Margriet komt van de Franse Margareta van Anjou, die een geborduurd takje met drie margrieten koos als thema voor de  versieringen rond haar huwelijk met Hendrik IV in 1445. Al deze  verhaaltjes komen uit het boek : Het maken van een wilde bloementuin (Jonathan Andrews)

 

Watertoren - 93 en 94. Goor en Delden.

Na de mooie Social Sofa's en de koffie in Goor, moesten we niet vergeten om de watertoren nog te fotograferen. Was best een aardige toren, maar we konden hier niet dichtbij komen. Nou ja, denk ook niet dat het veel zou toevoegen. De watertoren is gebouwd in 1915, heeft een hoogte van 29 meter en een waterreservoir van 125m³. 

Bij deze watertoren kun je wel helemaal omheen lopen en er was ook heel wat meer om te bekijken. De watertoren in Neo-Renaissance stijl, hij staat in Delden, is ontworpen door  H.P.N HALBERTSMA een Nederlands ingenieur en architect, is gebouwd in 1894 en behoort bij het landgoed Twickel. De opdracht voor de bouw kwam van eigenaar Dr. R.F. Baron van Heeckeren van Wassenaer.

De toren diende als waterreservoir voor het blussen van branden op Twickel. Daarnaast wilde de Baron aan Delden een waterleiding schenken. Toen bleek dat het water bij Twickel zout bevatte en dus niet bruikbaar was als drinkwater, werd de toren aangesloten op het waterleidingnet van Almelo. Hiertoe moest een pijpleiding van circa 10 kilometer lengte worden aangelegd. Het zout was afkomstig van een zoutlaag in de bodem van Delden. Deze laag is nadien commercieel geëxploiteerd. De toren heeft een hoogte van 37,50 meter en een waterreservoir van 200m³. De toren bezit de status van rijksmonument.

In de onderbouw ligt alle nadruk op de vormgeving van de ingang. Deze bestaat uit een dubbele paneeldeur met een rondboog bovenlicht, gevat in een omlijsting van Ionische zuilen met een kroonlijst waarboven een halfrond gebroken fronton met een wapen onder een klein timpaan. Rondom zijn er ook erg leuke versieringen aangebracht.

De reservoirommanteling is rijker gedecoreerd dan de onderbouw. Vier gevleugelde kinderkopjes, waarvan ik er hier twee laat zien (met de gelaatstrekken van de twee neefjes van de Baron van Heeckeren van Wassenaer, het zoontje van ir. Halbertsma en het zoontje van rentmeester Bitter), twee riviergoden en twee waternimfen markeren de overgang van het ronde naar de achthoekige, uitkragende bovenbouw, maar daar heb ik geen foto van. Drie aardige watertorens, de sofa's en een mooie zonnige fietsdag was de oogst van deze dag (4 mei), niet slecht toch !

(bron wikipedia)

 

Social Sofa's.

Nadat we de watertoren in Lochem uitgebreid hadden gefotografeerd reden we verder naar de volgende. Maar onderweg werd het natuurlijk tijd voor de koffie en die dronken we in Goor. Het eerste terras lieten we links liggen, want ja even kijken wat er nog meer is. Nou niet echt veel er was niet zoveel open, zal ook hier wel te maken hebben met personeelsgebrek, maar hé, kijk nou wat we wel zagen, vijf Social Sofa's met als centrale thema Trots op Goor. Inwoners van Goor werden uitgenodigd binnen dit thema ontwerpen te maken en daarnaast een steentje bij te dragen in de uitvoering. Het eerste steentje is op 8 april 2013 geplakt door de ontwerpers van de kindersofa. Voor het jaarlijkse School & Volksfeest 2013 zijn ze op feestelijke wijze onthuld.

De Kindersofa is een combinatie van 3 kindertekeningen ( Isabel te Riet, Babet te Riet en Sanne van Kooten), en is opgebouwd uit alles wat kinderen in Goor bezig houdt.

 Verstoppertje spelen, sport & spel, de groene natuur in en om Goor en het wonen in Goor. 

De K(r)oningsbank, ontwerp Gerardine Korteweg Maris, vereeuwigt de kroning van Willem Alexander tot koning, het fijt dat Nederland dat jaar 200 jaar een koninkrijk is en het fijt dat Goor 750 jaar bestaat. De drie ballonnen (denk dat die op de zijkant staan) in de kleuren van het Goorse School & Volksfeest staan symbool voor deze 3 feestelijke gebeurtenissen. De vlag is een grote lap stof die ons herinnert aan hun geschiedenis met de textielindustrie en de weefschool. 

Deze sofa, Beweging, een ontwerp van Erwin Middelhuis, is een levenslijn die een schakeling in verbondenheid, saamhorigheid en afhankelijkheid symboliseert. De kleuren wit, geel, rood en zwart komen uit een "MEDICINEWHEEL"

en staan voor de huidskleuren van alle mensen op onze aarde, waardoor het sociale aspect en eenheid wordt aangegeven. Het geheel vormt een cyclus waar de jaargetijden worden doorlopen, wit-winter, geel-voorjaar, rood-zomer en zwart-herfst. Hiermee komt een gevoel van oneindigheid en beweging tot stand. Ik heb een link naar Medicinewheel hier bij gezet, maar om eerlijk te zijn zie ik het verband niet.

Goors Victorie, daar zit muziek in, is een ontwerp van Patrick van den Burg. Een afbeelding van de trompet die het intro van het Goors Victorie inluidt, gevat in een blauwe stroom die de Regge symboliseert. Daarnaast veel elementen die met het Goors Victorie of de geschiedenis van Goor te maken hebben zoals het stadswapen, bos, weide, wandelwegen en golvend graan. De kleur rood staat voor het 'rooie' Goor en voor de industriële revolutie waar de textielindustrie uit voort is gekomen.

Tot slot Vriendschapsband, een ontwerp van Irma Bonenkamp. De Matryoshka dolls staan voor de stedenband met Pechersk, een stadsdeel van Kiev. De harten (staan op de zijkant) staan voor Goor, gelegen in het hart van de Hof van Twente en voor de diverse jaarlijkse activiteiten die zorgen voor gemeenschapszin en verbroedering. De kikkers verwijzen naar de oorsprong van de naam Goor dat moeras of plaats in drassig laagland betekent. De tulpen staan voor Holland, maar ook voor vrolijkheid, lente en een nieuw begin. Het zijn tevens de favoriete bloemen van de ontwerpster. 

Nog nooit zagen we zoveel social sofa's bij elkaar, extraatje en mooie onderbreking op onze watertoren zoektocht.

Alle tekst stond op een bord bij de sofa's.

 

Watertoren - 92. Lochem.

Prachtig weer, fietsen op de auto, knooppuntroute uitgezet, nog vele torens te gaan dus op pad. Lochem was het beginpunt. De watertoren die een hoogte heeft van slechts 18,6m, staat op de  Paasberg en dat hij daar staat verklaart meteen die geringe hoogte. De heuvel is nu helemaal begroeid, maar van 1903 tot 1923 was op deze plek een Belvédère gelegen, dat in de volksmond Kiek-uut' werd genoemd vanwege het mooie uitzicht.

De toren is gebouwd in 1924 en ontworpen door architect H. Wessel en is van het type betonnen vlakbodemreservoir met een inhoud van 250 m³. Het reservoir is gevat in een bakstenen omhulsel die de constructie aan het zicht onttrekt. Het gebouw is een goed voorbeeld van een watertoren uit de jaren twintig en werd uitgevoerd in een stijl met effecten, beïnvloed door de Amsterdamse school. Aan weerszijde van de deur zie je het woord watertoren, zoiets vind ik persoonlijk altijd leuk, evenals de hoeken van de watertoren die op decoratieve wijze zijn gemetseld in drie verticale muizentand stroken. Ook niet mis is de opengewerkte borstwering, gevat tussen tussen een wit geschilderde band en een witgeschilderde deklijst. Een mooi staaltje van vakmanschap en goed dat het bewaard blijft.

 

Simpelweg genieten.

Het lijkt wel of het elk jaar mooier en voller wordt met de begroeiing langs de dijken. Oh wat hou ik hiervan. Bij Reek gingen we de dijk op en bij Haren eraf en werkelijk, koolzaad, koolzaad en nog eens koolzaad. Deze foto nam ik een paar weken geleden.

Vorige week fietsten we weer langs de Maas en nu staat er steeds meer fluitenkruid bij, ook al zo mooi. 

Prachtig, het is net kant. Deze week zag ik dat de boterbloemen er weer aankomen en daarna natuurlijk de Margrieten, klaprozen en korenbloemen en nog veel meer van dat moois, nee dat worden mooie ritjes.

We kwamen in Reek ook weer langs dit leuke kastje. Ik fotografeerden er al twee mini biebjes, alle twee in hetzelfde blauw als dit kastje. Volgens mij is er in het dorp enige vorm van samenwerking. Hier stonden niet alleen boeken in, maar ook nog andere spulletjes. Tja, onderweg is er altijd wel wat te zien.

 

 

Watertoren - 90 en 91. Vriezenveen en Daarle.

Na de zoektocht naar één verdwenen en één gevonden watertoren in Nijverdal was onze dag nog niet om. Er stonden nog twee torens op onze route, dus verder naar Vriezenveen. Deze watertoren is gebouwd in 1934 en ontworpen door architect Hendrik Sangster, heeft een hoogte van 40,80 meter en een waterreservoir van 295 m³. Deze toren is de voorlaatste die door Sangster is ontworpen en is wat soberder van vormgeving dan de torens uit de periode 1926-1930. Nou ja erg uitbundig waren zijn ontwerpen nooit, maar dat neemt niet weg dat ik er wel van houd. Er zullen vast mensen zijn die er niks aan vinden. Zo gaat dat nu eenmaal, over smaak valt niet te twisten. De vensters onder de dakrand zijn mooi en de achtkantige toren met risalieten met smalle staande vensters aan vier zijden is het enige "uitbundige". Een risaliet is het gedeelte van een gevel dat over de volle hoogte naar voren springt ten opzichte van de rest van de gevel.

De toren is een gemeentelijk monument.

De watertoren in Daarle is ontworpen door Duecker & Co, Duisburg en gebouwd in 1934, heeft een hoogte van 33,7 meter en een waterreservoir van 145 m³.

In 2004 heeft watermaatschappij Vitens uit Zwolle de watertoren verkocht voor 51 duizend en 500 euro. (bron Wikipedia)

Ook deze toren is een gemeentelijk monument.

We konden hier niet dichterbij komen, grote paal dwars over het pad en een bord met streng verboden toegang. Niet dat we ons er altijd aan houden, maar deze keer wel. We moesten nog zo'n 20 km fietsen naar onze auto en 's-morgens hadden we nogal wat oponthoud gehad met het zoeken naar de "verdwenen" toren in Nijverdal. 

Toch hebben we daarna nog op een terras wat gedronken en toen, lekker weer huiswaarts met 82,22 km op de teller.

 

3000 km.

Op onze zoektocht naar de Nieuwe watertoren in Nijverdal, die inmiddels was gesloopt (blog gisteren) kwam er deze mooie boomhut in beeld, ook leuk toch. Even van de fiets natuurlijk. om er een foto van te nemen. Waar ik geen foto van nam (helemaal vergeten) was onze lunch ter ere van het passeren van de 3000 km. Geen foto, maar we lieten het ons goed smaken en dat is het belangrijkste !

 

Watertoren - 89. Nijverdal.

Twee watertorens in Nijverdal staan er op onze lijst. De oude watertoren, gebouwd in 1912 en de nieuwe watertoren, gebouwd in 1925. We gingen eerst voor de nieuwe watertoren, de straat hadden we vrij snel gevonden, toen nog de toren. Heel de straat afgereden, van de ene kant naar de andere, maar geen toren. Vreemd, want als een toren gesloopt is staat het altijd erbij. Hij zou moeten staan op het terrein van Spinnerij Nijverdal, we zijn het nog gaan vragen aan de portier bij de poort, maar het was haar onbekend. Ze kende alleen de Oude watertoren. Toen sprak ik een man aan en die beweerde dat ze er alle twee nog stonden. Nou wij nog maar eens de straat op en neer, maar noppes !

Op naar de koffie dan maar, daar ook nog gevraagd aan het meisje dat ons de koffie bracht, mijn man liet haar een foto van de toren zien en zij dacht, aan het hek te zien dat er nu op die plaats een ander gebouw stond. Ze was heel behulpzaam en ging het binnen ook nog vragen. Nee geen Nieuwe watertoren meer. Nou dan zien jullie hier nu de Oude, gebouwd in 1912, gerestaureerd in 2010/2011, hoogte en inhoud onbekend. Wel bekend is dat hij is gebouwd in functionalistische stijl, er werd industrieel proceswater mee op druk gehouden. Hij staat bij het fabrieksterrein van de voormalige Nederlandse Stoom Blekerij, later Koninklijke Ten Cate. Op deze laatste foto zie je op de achtergrond nog een oud huis, waar de naam Ten Cate op de gevel staat. Sinds 2015 is de toren in gebruik bij een commercieel bedrijf, al was daar weinig van te zien.

 

Koeien op ons pad.

Dit boerderijtje staat een uur fietsen vanaf ons huis en aangezien wij na een uur altijd even stoppen om een banaan te eten, konden wij de werkzaamheden aan het dak goed volgen. En nu was het klaar, ziet er weer prachtig uit. We volgden de dijk langs de Maas en dat doen we vaak, maar nog nooit was er een blokkade.

We wisten natuurlijk wel dat de koeien hier regelmatig moeten oversteken, maar we hadden het nog niet eerder meegemaakt. Nu was de hefboom, dwars over de fietspad, neergelaten. Nou dan nemen we even een paar foto's.

Een ware optocht en ze liepen allemaal redelijk door, nee je zag wel dat het gesneden koek was voor de dames. De boer had er weinig moeite mee en wij konden weer verder.

Verder naar de koffie, bij dit leuke plekje aan het water. Vorige week ontdekt, toen de plek waar we de laatste tijd pauzeerden, gesloten bleek. Het was op een maandag en dan is er toch al niet zoveel keuze. Hier is het heel de week open, behalve bij slecht weer. 

Men verhuurd er namelijk ook bootjes en fietsen. We houden DIT ADRES erin, de route is mooi, de koffie is er goed, wat wil een mens nog meer. Nou, even relaxen en dan weer terug naar huis.