Watertoren - 120. Doorn.

De herfst was net begonnen, maar het leek nog volop zomer. zondag 25 september 2022 maakten we deze fietstocht langs vier mooie watertorens. We waren al vroeg in Doorn, waar we tegenover deze toren onze auto konden parkeren. Meestal moet ik op internet nog zoeken naar gegevens, maar hier stond een groot boord met informatie bij, lekker makkelijk.

In 1903 richtten investeerders uit Papendrecht en drie Doornaren nv Bronwaterleiding Doorn op. De firma Visser & Smit uit Papendrecht ontwierp en bouwde de watertoren en het pompgebouw in hetzelfde jaar. Het Doornse waterbedrijf startte met 17 aangesloten huishoudens. Tot het begin van de 20ste eeuw haalden Doornaren water uit eigen waterputten of bij de dorpspompen op het plein bij de Maartenskerk of de Amersfoortseweg. Door de groeiende bevolking, de toenemende vervuiling en de kennis over bacteriën, ontstond rond 1900 behoefte aan een andere watervoorziening, vandaar de oprichting van het Doornse waterleidingbedrijf dat bestaat uit een iconische, 34 meter hoge watertoren en een pomphuis met een stoomketel. De stoomketel pompte het water in de toren omhoog naar een waterreservoir van 150 m³, waarmee druk op de waterleiding ontstond. Het geheel staat op een lijst van industrieel erfgoed met cultuurhistorische waarde en sinds 1998 heeft de toren de status rijksmonument.
Oorspronkelijk bezat de toren kantelen als beëindiging, maar deze zijn in 1959 wegens slechte bouwkundige staat verwijderd. Op het dak is een eenvoudige ijzeren reling gezet die buiten de rijksbescherming valt.

Dorpelingen en vakantiegangers roemden het Doornse kraanwater om de goede smaak. Directeur Robert de Jonge van het waterleidingbedrijf zei in een interview met de Volkskrant in 1997: "Wij leveren het beste water van Nederland. Het is van nature zeer zuiver". Volgens de directeur namen vele vakantiegangers jerrycans met Doorns kraanwater mee naar huis om daarmee thuis thee te zetten.

Vanaf 1972 begon Waterbedrijf Midden Nederland (WMN) te azen op het Doornse waterbedrijf. Volgens de waterleidingwet moest WMN het drinkwater in de provincie leveren, maar Bronwaterleiding Doorn wilde een particulier bedrijf blijven. In de jaren '90 schreven vele landelijke kranten over de hevige strijd om het Doornse water. Zelfs het ministerie van Millieu bemoeide zich met de kwestie. Vitens nam uiteindelijk in 2011 het laatste particuliere waterbedrijf van Nederland met inmiddels 3.800 aangesloten huishoudens over. Heel wat meer dan de 17 in het begin.

 

Welkom.

 

Soms schiet er je ineens iets te binnen, zomaar zonder aanleiding, tenminste dat gebeurd mij weleens. Dan denk je, hadden we niet ooit een bankje in 's-Hertogenbosch gefotografeerd en heb ik dat wel op mijn blog laten zien, nee dus. Nou hier is het dan, foto genomen in 2019. Hier liepen we langs toen we vanaf het station de stad inliepen, een heel gastvrij welkom toch ? Zo dacht een hondje er schijnbaar ook over en lichtte zijn pootje.

Een tas !

 

Het was lang geleden dat ik wat had genaaid voor onze kleindochter. Vroeger kwam dat vaker voor, oma kun je voor mij.......? en dan was de vraag....een tasje maken, een hoesje of zakje voor het een of ander, een knuffel,  scrunchies naaien (deden we trouwens samen). Maar kleine meisjes worden groot, dus het komt nu niet meer zo vaak voor. Het is alweer enkele maanden geleden dat de vraag kwam, oma kun je voor mij een skateboardtas maken. Nou ik zou het proberen, had nog geen idee wat de bedoeling was, maar kleindochter wel.

Het moest een stevige tas worden, het skatebord moest er makkelijk in en uitgehaald kunnen worden, er moest een rits in en banden met een kliksluiting om op haar rug te kunnen hangen en alles het liefst in het zwart. En dan is het makkelijk dat oma nog een paar kisten heeft staan met lappen en dat hier meestal niks wordt weggegooid qua ritsen, banden, sluitingen en zo. Heel veel wordt hier hergebruikt. Ik vond het een leuk project en het slaagde nog ook. 

Het schilderwerk op het skateboard is gebaseerd op het skateboard van Reki Kyan uit de anime serie Sk8 the infinity, een serie waar ze graag naar kijkt en Reki Kyan is haar favoriet. Ze ging met een paar vrienden, met de tein, voor het eerst naar Comic con in cosplay. Comic con is een evenement vol beleving en waar je alles vindt gerelateerd aan films, series, comics, cosplay, games, superhelden, fantasy/science fiction in de vorm van activiteiten, shows, panels, fanclubs, workshops en merchandise. Kortom er is vanalles te doen. Je hoeft niet in cosplay, met andere woorden verkleed te gaan, maar Bo deed dat wel. Ze ging in cosplay, ongeveer zoals haar favoriet Reki Kyan gekleed is en daar hoorde het skateboard ook bij. Samen met haar vrienden liep ze ook op cosplay catwalk vertelde ze enthousiast. Het was een meer dan geslaagde dag en ze hebben nu al zin in de volgende keer. Tja, zo zit je met de kleinkinderen naar de Teletubbies te kijken en zo gaan ze zelf er op uit, mooi toch !

Watertoren - 119. Stadskanaal.

 

De laatste watertoren die we zagen in de provincie  Groningen, volgens ons hebben we ze nu allemaal gehad. Deze is net als die uit mijn vorige blog ontworpen door architect ir. H.F. Mertens en gebouwd in 1935. De toren heeft een hoogte van 42,76 meter en de basis staat op +7,10 NAP. Deze toren heeft een waterreservoir met een inhoud van 900 m³, bestaat uit 566 000 stenen en 625 m² beton.

De technische constructie is van de Waprog (waterleidingmaatschappij voor de Provincie Groningen) en het uiterlijk, in de stijl van de Amsterdamse school waarin rode bakstenen overheersen, is van Mertens. De reden dat deze toren hier werd gebouwd was dat het drinkwater uit het veel lager gelegen Onnen afkomstig was en dat daarvoor een lange leiding nodig was. Bovendien zou het water verder gepompt moeten worden naar Ter Apel en Musselkanaal. Door de bouw van de deze toren waren er minder krachtige pompen nodig, konden de leidingen minder dik zijn en konden met behulp van de bak boven in de toren verschillen in waterverbruik worden opgevangen. Op een gegeven moment werd de toren overbodig. In 1993 werd de toren geplaatst op de lijst van gemeentelijke monumenten en in 1994 werd de gemeente Stadskanaal eigenaar. Sinds 2005 is de toren een rijksmonument. De toren was in gebruik als uitkijktoren met 208 treden en bij goed weer was de Martinitoren en het Gasuniegebouw in Groningen te zien. In 2018 kwam de toren in particulier bezit. En kijk wij zijn er binnen geweest. Toen we bezig waren met fotograferen kwam een van de eigenaren er net aanrijden en we mochten even binnenkijken. Men was vooral nog bezig met breken, maar op deze zuil hingen tekeningen van de plannen en we mochten die fotograferen. Hij vertelde dat het heel moeilijk was om alle vergunningen rond te krijgen. Op de bovenste verdieping zou een appartement komen voor de verhuur, leuk om te overnachten en natuurlijk met een geweldig uitzicht. Verdieping 2 en 3 zou hun eigen woning worden, verdieping 1 een vergaderplek en op de begane grond (dag) horeca. Het omliggende perceel zou voor een deel het terras worden voor de horeca. Hele mooie plannen allemaal en we beloofden dat, wanneer het allemaal gerealiseerd zou zijn, we zeker eens zouden terugkomen om er een hapje te eten. Maar nu lees ik dat de watertoren permanent is gesloten. Ontzettend jammer, maar we houden het in de gaten, want je weet maar nooit.

Watertoren - 118. Oude Pekela.

 

Na het schattige metalen  boltorentje reden we naar deze watertoren die een draagconstructie heeft van gewapend beton, een betonnen vlakbodemreservoir en een ommanteling (mooi woord) van een licht gesinterde baksteen. De toren is ontworpen door architect H.F. Mertens en gebouwd in 1938, heeft een hoogte van 48 meter en één waterreservoir van 1000 m³.

Mertens ontwierp ook de watertorens in Bilthoven (1926), Soest (1926) en Stadskanaal 1935). Hij baseerde zich in zijn ontwerp op werk van MICHEL DE KLERK. De toren is gebouwd omdat het pompstation in Onnen niet altijd de benodigde druk kon leveren. De watertoren is inmiddels een rijksmonument, sinds 2008 niet meer in gebruik bij het Waterbedrijf Groningen. Bij de ingang een gevelsteen van granito waarop geschreven 'De eerste steen gelegd door R.C.de Glee-Heyting 2 juli 1937.

Watertoren - 117. Farmsum (Delfzijl).

 

Deze watertoren zagen we begin augustus, toen we terugkwamen uit Groningen. De toren staat op het bedrijfsterrein van  Aldel (Aluminium Delfzijl) dat is een Nederlandse aluminiumsmelter, die niet in Delfzijl, maar in het nabijgelegen Farmsum staat, nou ja....

De watertoren was niet bedoeld voor het productieproces, maar voor de werknemers om te kunnen douchen na het werken met aluminium. Het koelen van de productie werd en wordt nog steeds gedaan met zeewater. De toren wordt nog steeds gebruikt voor de druk op de waterleiding. Op de benedenetage bevind zich een pomp, maar eerlijk gezegd zie ik niet wat de benedenverdieping is.

Deze ronde toren is helemaal van metaal en gebouwd in 1965, hoogte 30 meter en de inhoud van het reservoir, type Barkhausen, is 250 m³. Architecten Pletterij Enthoven Delft.

Ik vond informatie op Wikipedia en bij watertorens.eu. Bij een was niks bekent over de architecten, hoogte en inhoud van het reservoir en bij de ander wel, dus of alles klopt weet ik nu niet. 

Een goed begin.......

 

Het nieuwe jaar is alweer ruim een week oud, dus wordt het tijd om op te starten. Niet dat ik deze eerste dagen niks heb gedaan hoor, nee verre van dat. Het oude jaar sloten we af met 9796,66 km op de teller, jammer van de regen in de laatste weken, anders hadden we makkelijk de 10.000 gehaald, maar ik lig er niet wakker van hoor. We hebben een fantastisch fietsjaar achter de rug, mooie tochten, prachtig weer en héél veel watertorens. Als alles meezit gaan we met dit project nog even door. We zijn over de helft en vinden het nog steeds leuk, manlief heeft al enkele tochten uitgezet. Vorige week hebben we, ondanks de regen toch vier dagen kunnen fietsen, het was om de dag droog en van die droge dagen kun je als gepensioneerde lekker profiteren. Onderweg zagen we dit leuke bankje. En wat deed ik op de tussenliggende regendagen, nou ik had bedacht om maar eens te beginnen met het schilderen van alle binnendeurkozijnen. Dus dat !

Ambacht.

 

Vorige maand bezochten we de tentoonstelling LABOUR OF LOVE van de Belgische kunstenaar Wim Delvoye. Dat wat hij bedenkt, zelf uitvoert, of in samenwerking met ambachtslieden, of laat uitvoeren, het is heel divers en allemaal van de allerhoogste kwaliteit. 

Van de verdraaide beelden, de gasflessen beschilderd met traditionele voorstellingen in Delfts blauw, de handgesneden autobanden, gotische vrachtwagens, gehamerde aluminium reiskoffers tot glas-in-loodramen met röntgenfoto's van het menselijk lichaam.

Op een eigenzinnige manier balanceert hij in zijn werk steeds weer tussen de klassieke kunsten en populaire cultuur, tussen kunst en ambacht, tussen elitair en volks.

We genoten van de tentoonstelling en de prachtige kunst, maar niet van alles. Een gedeelte van de tentoonstelling sprak ons totaal niet aan. In misschien wel zijn bekendste werk, de Cloaca, te zien op een röntgenfoto in de tentoonstelling, bootst de kunstenaar het menselijk darmstelsel na, inclusief verteringsprocessen én uitwerpselen. Maar er zullen vast mensen zijn die het wel heel interessant vinden, want er zijn nog gespreksavonden in januari, over de verschillende kunstwerken en hun ongebruikelijke combinaties. 18 Januari  gaan social designer Fides Lapidaire, (die met haar project broodje poep onderzoekt wat de mogelijkheden van menselijke uitwerpselen zijn voor een circulaire voedselketen), en Marcel Spanier, (maag lever darm specialist), elk vanuit hun expertise dieper in op het kunstwerk. Ook de getatoeëerde varkens konden ons niet bekoren. Voor elk wat wils dus !

Nou dit wordt de allerlaatste. We maakten ook zoveel foto's, je kunt wel aan de gang blijven. Ik zeg wel, we, maar deze zijn allemaal door manlief genomen.

De tentoonstelling duurt nog t/m 29 januari 2023.

Nieuwe gordijnen.

 

Nee, geen nieuwe gordijnen voor ons, maar de koninklijke gordijnen zijn klaar. 40 Meter stof en evenzoveel voeringstof, 70.000 meter garen, 125.000 steken, 265.000 euro. Waarom nieuwe gordijnen voor de Chinese Zaal, nou omdat de oude, achttiende eeuwse zijden gordijnen, ronduit versleten zijn. Die oude gordijnen waren eigenlijk niet eens voor die zaal gemaakt en konden niet dicht. De nieuwe wel.

De opdracht om deze gordijnen te maken werd verstrekt aan het TextielLab, de professionele werkplaats van het TextielMuseum in Tilburg. Het was Máxima's wens om zoveel mogelijk gebruik te maken van het aanwezige vakmanschap en expertise om nieuw cultureel erfgoed te creëren. Nou dat is in het TextielMuseum ruimschoots aanwezig. Het is een heerlijk museum, ook zonder de Koninklijke gordijnen, om er heen te gaan. 

Daarnaast wilde de koningin tijdens dit project graag uiteenlopende mensen met elkaar verbinden door de inzet van handwerkgroepen. Het werden 16 groepen uit het hele land. Ruim 150 borduursters met ieder een eigen pakket met borduursels, ook Máxima heeft heeft zich over zo'n  pakket ontfermd. Zo'n 80 procent van het ontwerp is op de computergestuurde machine van het TextielLab geborduurd. De handwerkgroepen deden de rest, zij borduurden 1800 bloemetjes en andere natuurelementen. Het zijn gordijnen met het verhaal van Nederland geworden aan de hand van bruggen en gebouwen en elementen die belangrijk zijn voor de Oranjes. Bij het machinaal borduren zijn in totaal 50 verschillende steken gebruikt. Handmatig werd vooral de platsteek gebruikt. Borduur-en laserspecialist Frank de Wind uit Tilburg is een vol jaar, alleen maar, bezig geweest met programmeren en borduren.

De drie specialisten van dit project, ontwerper  Liesbeth Stinissen,  borduur-en laserspecialist Frank de Wind en couture borduurexpert Anna Bolk vingen deze uitzonderlijke tijd in een paar woorden samen. Gruwelijk tijdrovend, leerzaam en onvergetelijk.

Koninklijk borduren/verhalen en vakmanschap is nog te zien tot en met 29 mei 2023. Online reserveren van een tijdslot is verplicht, maar in dit geval ook heel fijn omdat het dan niet te druk is. wij konden echt alles op ons gemak bekijken. Ook de oude gordijnen zijn er te zien en nog zoveel meer.

(bron, de krant, het museum en internet)

Watertoren - 115, De Lichtmis en watertoren 116 - Zwolle.

 

De laatste dag van de midweek weg. Om tien uur moesten we uit het huisje zijn, maar we wilden de dag nog helemaal benutten. Schoonzoon stelde voor om naar Zwolle te gaan, mooi vond mijn man, dan komen we langs de watertoren van De Lichtmis. Deze voormalige watertoren, in Overijssel is ontworpen door architect HENDRIK SANGSTER , is gebouwd in 1932, heeft een hoogte van 29,5 m en had een waterreservoir van 400m³. Eind jaren tachtig verviel de oorspronkelijke functie. Sinds de gemeentelijke herindeling in 2001 staat hij in het meest noordelijke deel van de gemeente Zwolle, daarvoor bevond hij zich in de opgeheven gemeente Nieuwleusen. De watertoren werd verkocht en verbouwd tot een restaurant met grand café-faciliteit. Het bijzondere aan dit restaurant boven in de toren, was dat het (zeer langzaam) kon ronddraaien. Nu schijnt de toren weer van eigenaar te zijn veranderd, er werd in elk geval weer flink aan gewerkt, we konden er nog niet terecht om  wat te drinken, nou in Zwolle wel.

We gingen in Zwolle een GEOCACHE WANDELING

maken. Er zijn er verschillende, bij deze moesten we aan de hand van foto's, die je op je telefoon kunt downloaden, op gevels jaartallen zoeken. Met de cijfers of letters moest je dan weer wat doen om een code, en uiteindelijk de juiste coördinaten te vinden. Erg leuke manier om ook wat van de stad te zien en onze jongste twee kleinkinderen vinden dit leuk om te doen.

Weet je wat wij leuk vonden en dan vooral opa natuurlijk, er stond ook nog een watertoren in de buurt van de wandelroute.

 De voormalige watertoren aan de Turfmarkt in Zwolle is gebouwd in 1892 naar een ontwerp van architect Jan Schotel. De toren heeft een hoogte van 36 meter en had een waterreservoir van 500m³. In 1935 is deze gerenoveerd en in 1959 is de originele toren omgeven door een stenen muur. Sinds 1996 was de toren niet meer als watertoren in gebruik.

Tussen juli 2017 en november 2018 is de watertoren omgevormd tot appartementencomplex met 21 woningen. Het onderste deel werd in zijn oorspronkelijke staat hersteld en het bovenste gedeelte werd voorzien van nieuwbouw. Vanaf de eerste tot en met de zesde verdieping bevindt zich één appartement per bouwlaag. Daarboven bevindt zich de opbouw met drie appartementen per bouwlaag. De verbouwde watertoren won de Erfgoedprijs 2019 van de gemeente Zwolle en Kampen.

Mooi plekje om te wonen, toch ! Wat een uitzicht zal men daar hebben. 

Het gekleurde metselwerk boven de ramen bij het onderste gedeelte en bij de scheiding tussen boven en onderkant is erg mooi, vind ik dan hè.

En hier zagen we de de watertoren vanaf een hoogte van 51 meter en dat overkomt ons niet zo vaak, of eigenlijk nooit kan ik wel zeggen. We hadden de Onze Lieve Vrouwentoren of PEPERBUS beklommen, 236 traptreden, pff, maar het was het waard.

En zo kwam er een eind aan de heerlijk midweek. Tien blogjes lang, dat wel. Veel gezien, veel gedaan, spelletjes gespeeld, lekker gegeten, leuke dagen samen doorgebracht. Een mooi cadeau, dat was het !

GTHRN.

 

Wij hadden (haha) onze fietsen bij ons, de kleinkinderen ook en dochter en schoonzoon hadden ieder een huurfiets besproken.  Omdat we in de buurt van Giethoorn verbleven, was besloten dat we daar best op de fiets heen konden. Giethoorn kenden we al, maar de oorsprong van de naam nog niet, maar dat werd ons nu verteld door de schipper en tevens gids van de rondvaartboot.

 Giethoorn is omstreeks 1230 gesticht door vluchtelingen uit gebieden rond de Middellandse Zee. Deze vluchtelingen werden "zelfgeselaars" of  "flagellanten" genoemd. Deze eerste bewoners vonden hier massa's horens van wilde geiten, die waarschijnlijk in 1170 tijdens de St. Elisabethsvloed waren omgekomen. Zij noemden hun nederzetting Geytenhorn. Later verbasterd tot Geythorn en nog later werd het Giethoorn. De man kon prachtig vertellen, maar toen hij ons onderweg, varend op een grote watervlakte, ons erop wees dat de kerktoren in de verte van de mooie Sint Clemenskerk in Steenwijk is, kon mijn man toch nog wat toevoegen aan zijn verhaal. Het verhaal van de WATERTOREN. Hij wist het niet en vond het leuk dat hij dit nu ook kon gaan vertellen.

De eerdere keren dat we in Giethoorn waren, huurden we zelf een bootje om mee door de grachten te varen, ook leuk hoor, maar nu kregen we wel meer informatie natuurlijk, ik vond het leuk. Geen foto's van alle leuke bruggetjes, want die kent iedereen al wel, maar we bezochten ook museum DE OUDE AARDE, werkelijk een leuk museum en zeker met de kleinkinderen erbij. Ze zijn alletwee geïnteresseerd in gesteenten, mineralen en fossielen. Nou die waren er genoeg te zien. 

Linksboven is Phreniet uit Australië, rechtsboven is Krokoiet uit Tasmanië, linksonder is Kyaniet (distheen) uit Brazilië en rechtsonder is een versteende boomstam uit Amerika. Alles lag in vitrines en werd mooi uitgelicht, echt schitterend om te zien. De versteende boomstam stond niet in een vitrine en die konden we gewoon aanraken. Hij was werkelijk steenhard.

De kleinkinderen mochten een geode (kristalbol) kraken. Miljoenen jaren geleden waren er ontzettend veel vulkaanuitbartingen die kokend hete lava uitspuwden over de aarde. Door de koele lucht koelde de lava snel af en werd hard. Hierdoor konden de duizenden luchtbellen die nog in de lava aanwezig waren niet meer ontsnappen. Gevangen in de steeds harder wordende lava ontstond er een zeer hoge druk in de luchtbellen die, nog steeds onder zeer hoge temperaturen, zich over miljoenen jaren langzaam vormden tot kristallen binnen in de gasbollen. Deze gasbollen worden onder andere in Mexico gedolven uit een gigantische uitbarsting die daar zo'n 44 miljoen jaar heeft plaats gevonden. We hebben een tijdje staan te kijken bij dat kraken en werkelijk overal zat wat in. 

Onze dag was goed gevuld geweest en na nog even in de museumwinkel rondgeneusd te hebben, moesten er natuurlijk nog wel wat steentjes mee naar huis. Gelukkig was ervoor elke portemonnee wat te koop.

Na nog even rondgelopen te hebben, wat foto's nemen en natuurlijk nog ergens koffie te hebben gedronken, zochten we onze fietsen weer op. We hadden een tafel besproken, wel in Giethoorn, maar daar moesten we wel een eindje voor rijden. Geen probleem, HIER aten we en dat was echt de moeite waard. We konden er weer tegen en dat was wel nodig, want we moesten nog terugfietsen naar het huisje. Het was inmiddels donker en schoonzoon had bedacht om een andere weg dan de heenweg te kiezen. Hilarisch hoor, want je gelooft het niet, maar we kwamen uit bij het bruggetje over de sloot, dat er niet meer was (blog van 22 nov), maar we hebben het gered, natuurlijk hebben we het gered, maar een klein beetje spannend was het wel ;-))

Watertoren - 114. Steenwijkerwold.

 

De laatste watertoren van de vier waar we deze dag langs fietsten. De watertoren in Steenwijkerwold, ook wel watertoren van Tuk (klopt eigenlijk beter, want daar staat de toren), is gebouwd in 1931 als eerste bouwwerk van de N.V. Waterleidingmaatschappij "Noord Overijssel" naar een ontwerp van ingenieurs van de NV v/h Butzers Beton en Waterbouw. De 35,2 meter hoge toren met Art Deco-motieven heeft een rechte schacht en een gebroken, met geglazuurde pannen gedekt tentdak op rechtstandige onderste dakschilden met in de hoeken verspringende onderrand. De toren heeft in tweeën gedeelde afgesnoten hoeken met een over de gehele lengte van de torenschacht doorlopende, uitgemetselde vertikale vertanding. Op 6 augustus 1931 is de eerste steen gelegd voor de bouw van deze watertoren, die is voorzien van een betonnen vlakbodemreservoir met een capaciteit van 208 m³. Momenteel is de watertoren in gebruik. De toren is erkend als rijksmonument. Uit dat monumentenregister haalde ik de informatie.

Terug in het vakantiehuisje werden we getrakteerd op vers geperst sinaasappelsap en er werden die avond pannenkoeken gebakken.

We lieten het ons allemaal goed smaken, wij na een hele dag fietsen en de kinderen en kleinkinderen na een middag intensief bezig te zijn geweest in een klimbos.

Watertoren - 113. Steenwijk.

 

Na Nijeveen kwamen we in Steenwijk, de volgende watertoren. Hè, watertoren, lijkt meer op een kerktoren, toch ? Nou dat is het ook, de kerktoren van de Sint Clemenskerk, waar men in 1907 een waterreservoir van 145 m³ heeft geplaatst, fungeerde als watertoren. Best een slim idee ! De kerktoren, gebouwd in de 15e eeuw, heeft een hoogte van 85 meter en is het oudste bouwwerk van Steenwijk.

Het ijzeren hangbodemreservoir werd aangebracht ten behoeve van het door J.Schotel ontworpen waterleidingnet. 

Mogelijk heeft Schotel dit reservoir ook ontworpen, maar dit valt niet met zekerheid te zeggen.

In de periode 1974-1981 is de kerk grondig gerestaureerd.

Men denkt dat het reservoir toen is verwijderd, omdat in die periode de watertorens in onbruik raakte, maar dat hoeft natuurlijk niet, de meeste watertorens zijn niet meer in gebruik en toch zit het reservoir er meestal nog wel in.

Enfin er is weinig over bekent, maar het staat nog wel steeds op de lijst met watertoren.

Het was wel raar om naar deze kerk/watertoren te gaanstaan kijken en je afvragen, zit het reservoir er nu wel of niet in. Nou ja, wel of niet, het is in elk geval een mooie kerk. De vier kleine torentjes op de hoeken zijn schattig, maar vooral de hoge spits maakt de toren helemaal af. Dit lied/gedicht over de toren vond ik en daarvan hier de tekst in het dialect, maar daar hou ik wel van.

Steenwieker toorn,

De mist van de Kaampe,

In de ochtendgloorn,

De sun as 'n laampe,

Op de Steenwieker toorn,

'k Eb overal ezeten,

'k Eb zoveul ereisd,

Och, ie mossen ies weten,

Waor 'k al bier eb eheisd.

'k Kan overal an maarken,

Da'k ier bin geboorn,

Want dan mis ik

De grote kaarke

En de Steenwieker toorn.

De Onnegiesstraote,

De Maarkt, 't Diep,

A'k gien Steenwieks meer praote.

Krieg ik seins de griep.

Gien plaese op eerde

Kan mi'j meer bekoorn,

Want ik kenne de weerde

Van de Steenwieker toorn,

Geschreven door Aart Keizer.

De tekst is ook aangebracht in de gootlijn op de markt.

Op facebook staat ook nog een filmpje, waar het lied wordt gezongen door wijlen troubadour Gerard Buisman.  Bron; het WWW en een bordje op de kerk.

 

Daarbij die molen.

 

Onderweg naar de volgende watertoren zagen we weer eens een Social-sofa. Dat was al een hele tijd  geleden, dus even stoppen. De bank staat naast molen Sterrenberg in Nijeveen, maar dat is wel duidelijk. Inwoners van het dorp hebben gezamenlijk de bank beplakt. Negentig "plakkers" hadden zich aangemeld en enkelen volgden daarvoor nog een workshop om het plakken goed onder de knie te krijgen.

Met z'n allen zorgden zij ervoor dat er een prachtig mozaïek van kleine steentjes ontstaat dat bestaat uit het logo van Nijeveen en de molen. Er zitten ongeveer 2000 plakuren in dit ontwerp van Rinette Bron-Wagenaar, de winnares van de in Nijeveen uitgeschreven ontwerpwedstrijd. De bank stond tijden het beplakken in een "glazen huis" bij de molen en men had gezorgd voor een koffiezetapparaat en een waterkoker, diverse mensen kregen een sleutel, zodat vriendengroepen die even tijd hadden, er terecht konden. Men maakte er een heel sociaal gebeuren van in het dorp en dat is nu net de bedoeling. Social-sofa's moeten de leefbaarheid van buurten en wijken in Nederland en de sociale verbondenheid onder de mensen vergroten. Nou, het lijkt me dat het in Nijeveen wel goed zit.