WIT.

 

We kwamen de bocht om en zagen opeens dit grasveld, bezaaid met iets wits. Dat "wits" bleken duizenden Madeliefjes te zijn. We stapten even van de fiets,  dit was een foto waard en dat was maar goed ook want deze week kwamen we er weer lang en bleek alles gemaaid te zijn.

Toon we daarna op een bank in de zon onze krentenbol aten, zag ik dit witte paard staan. Zou het een klim en klauterspeeltuig zijn voor kinderen ? Maar dan stond het wel op een heel rare plek. We zagen dat er af en toe mensen naartoe liepen met een papier in hun handen, denk dat ze aan een wandelroute bezig waren, dus ging ik ook maar een poolshoogte nemen. Het bleek een replica te zijn van een strafpaard. Een strafpaard is een houten strafwerktuig in de vorm van een paard voor ten uitvoer leggen van lijfstraffen. Het werd tot in de 18e eeuw in garnizoenssteden gebruikt voor het straffen van militairen die een vergrijp hadden begaan. Deze militairen werden niet door de plaatselijke rechtbank, maar door de stadscommandant berecht. Het paard, dat in het openbaar stond opgesteld, had een scherpe rug waarop de gestrafte militair gedurende een bepaalde tijd moest plaatsnemen. Soms werden daarbij de voeten verzwaard met zakjes zand. Dit witte strafpaard staat in het voormalige garnizoensstadje Grave bij de Sint-Elisabethkerk. Ook in Zwolle en Bourtange staan nog strafpaarden.

Thuisgekomen viel me ineens op dat we op dit moment wel veel wit bloeiende planten in de tuin hadden. Linksboven de bloemen van de Choisya 'Aztec Pearl', ofwel Oranjebloesem. Witte viooltjes, rechts en linksonder de bloemen van de Viburnum plicatum 'Watanabe', ofwel Japanse sneeuwbal. Ze lijken geel, maar zijn toch echt wit. Rechtsonder de bloem van de Rododendron. Net liep ik nog even een rondje in de tuin en zag dat het vingerhoedskruid dat nu gaat bloeien, dit jaar ook wit is. Verder komen dit jaar de twee Yucca's in bloei, ook wit en de Hosta zit eveneens in de knop, tja wit hè, met een vleugje licht lila, dat dan weer wel. Er komt nog wel meer kleur aan hoor, maar voor nu, vooral wit.

Andere afslag.

 

We zijn hier wel eens vaker geweest, maar dan jaren geleden. Toen was dit nog een grauwe passage, handig om doorheen te fietsen, maar dan overdag, in de avond zou ik me nog wel twee keer bedenken. Afgelopen winter kwamen we hier weer, heel toevallig, omdat we een andere afslag namen en kijk nou toch eens.

Onherkenbaar veranderd. Zeven graffiti-artiesten hebben de tunnel verfraaid met een meterslang kunstwerk. Op de wanden is een patroon aangebracht dat knipoogt naar verschillende grondlagen waar je als passant "doorheen" reist.

Er is best veel in de grond gevonden, juwelen, ijzerwerk, maar er zitten ook dieren en allerlei soorten buizen. Dat alles wordt hier in de tunnel op een speelse manier uitgebeeld.

De zeven graffiti-artiesten komen bijna allemaal uit Oss en omgeving, maar hun namen kon ik niet echt ontdekken. 

Ze gingen steeds in kleine groepjes aan de slag. Zo bleef er genoeg plek voor passerende fietsers.

Het was wel heel jammer dat, toen men nog bezig was met het verfraaien van de tunnel, het alweer was beklad door vandalen. Men heeft het toch weer kunnen verwijderen en nu ziet het er, op een paar krabbeltjes en tags na, goed uit. Tja je vraagt je tegenwoordig bij veel dingen af, waarom !!!

Het leven is goed in m'n Brabantse land.

Een paar weken geleden hadden we afgesproken voor onze jaarlijkse fietsdag, maar het zou heel de dag regenen en flink koud zijn, dus besloten we om het uit te stellen. Nou ja, er was die dag hier geen drup gevallen, maar koud was het wel. Afgelopen donderdag ging het wel door en wat waren we blij, wat een schitterend weer, heel de dag zon, koffie 's-morgens op een terras evenals de lunch. Vriendin Ellen had een mooie route gevonden die ons bracht bij de De Opwettense watermolen. Opwetten is een buurtschap in Nuenen en op de route er naartoe fietsten we regelmatig langs bermen die geelgekleurd waren van bloeiend koolzaad en wolken wit fluitenkruid.

De molen (bouwjaar 1764) is een dubbele onderslagmolen die heeft gefungeerd als koren-,olie- en zaag en volmolen. Een volmolen is een industriemolen die werd gebruikt om stof uit geweven wol te verstevigen en te verdichten door een chemisch proces dat vervilten of  'vollen' wordt genoemd. In het kleine gebouw (links) bevond zich de korenmolen en in het verleden ook de houtzaagmolen. Van de houtzaagmolen is alleen nog een deel van het drijfwerk aanwezig. In het grote gebouw bevonden zich de oliemolen en de volmolen. Alleen het aswiel is daarvan nog aanwezig. Achter in het grote gebouw was ook een verblijf voor de knechten. De molen heeft twee waterraderen. Het grootste rad, dat van de korenmolen, heeft een doorsnee van 9,3 m en is het grootste in Brabant. Het kleine rad meet 7,6 m. Het molenterrein is dagelijks toegankelijk. De molen zelf is op zondagmiddagen in bedrijf en open voor het publiek. In het grote gebouw aan de zuidkant is sinds 2011 een restaurant gevestigd. 

De molen is geschilderd door Vincent van Gogh.

Wat ik ook superleuk vond is dat ik voor de eerste keer het ORANJETIPJE zag. Elk jaar hebben we het daar over, want er bloeien dan ook nog vaak Pinksterbloemen en daar legt het oranjetipje graag de eitjes. We hebben nog getracht om er zelf een foto van te nemen, maar hij en zij gingen echt nergens zitten en deden ze dat wel, dan was het te kort om te fotograferen. Ellen stuurde me nog deze foto van het www. Dankjewel. Nou mijn dag kon niet meer stuk en als het nog gaat lukken proberen we na de vakantie nog een tochtje te plannen.

(bron Wikipedia)

 

Jarig !

Afgelopen zondag kon ik er weer een jaartje bijschrijven en daar ben ik blij mee. 74 jaren tel ik nu en enkele weken geleden, bij de jaarlijkse "APK" zal ik maar zeggen, was alles prima in orde. We proberen in goede conditie te blijven, gezond te eten, maar je hebt niet alles in de hand, dat beseffen we terdege. Het was een gezellige dag met vrienden en familie en ik ben echt  verwend, een peperplant waar ik deze week al lekker van kan oogsten, een mooie Oleander, nog bloemen die hier niet op de foto staan, lekkere bonbons, cadeaubon om zelf wat te kiezen, een leuk pakketje met streekproducten en niet te vergeten, post in de brievenbus. Genoten heb ik ervan en ik hoop er nog wat jaartje bij te kunnen schrijven.

 

Watertoren 131 Utrecht (stad)

Op een blinde muur aan de Amsterdamsestraatweg in Utrecht zagen we deze muurschildering met de naam (hoe toepasselijk) "Welkom op de Amsterdamsestraatweg".

 JanIsDeMan (de artiestennaam van Utrechter Jan Heinsbroek) heeft een collage gemaakt van kenmerkende gevels van de Straatweg zelf .

Naast de overbekende watertoren zijn onder meer het gezondheidscentrum Zuilen en de ingang van het Julianapark te zien.

Tja, waarvoor wij hier naartoe zijn gekomen, is niet moeilijk te raden.

De watertoren aan de Amsterdamsestraatweg, een héle lange weg (5 km lang), is gebouwd omstreeks 1917, heeft een waterreservoir van 1000 m³, is 43,50 meter hoog en je ziet hem echt van heel ver al staan.

De Utrechtse Waterleiding Maatschappij was de opdrachtgever en de toren, is ontworpen door architect W.K. de Wijs in de stijl van de Amsterdamse School en gebouwd door J.C. Rijk. De toren is in de jaren tachtig enige tijd gekraakt geweest.

In 1989 werd de watertoren verkocht en vervolgens ingericht als kantoorruimte. In 2001 werd de toren aangewezen als rijksmonument. In de jaren erna kwam het dak van de watertoren ernstig in verval. In 2013 werd de watertoren weer gekraakt en drie maanden later ontruimd. Kort daarop werd een nieuw dak op de watertoren gebouwd, waarna er ruim zes maanden geen verdere activiteiten plaatsvonden. De in 2013 uitgezette groep krakers bezetten de toren daarop in 2014 en 2017 opnieuw, een gewild object volgens mij. Tussen 2020 en 2022 werd de watertoren verbouwd tot appartementen.

bron Wikipedia.

 

Mozaïek.

 

Lopend van de een naar de andere watertoren in Utrecht, zagen we weer eens enkele mozaïek banken. Ze zijn een initiatief van buurtbewoonster Annegreet van Arnhem - van der linde, kunstenaar Job Bisscheroux en Buurtwerkkamer TOP.

De bezoekers van de buurtwerkkamer hebben heel hard gewerkt aan het inleggen van het mozaïek in de matjes voor de banken.

Het resultaat mag er zijn !

Op de banken staan in verschillende talen allerlei lieve woordjes. En natuurlijk mag daarbij het ultieme Utregse woord "Jochie" niet ontbreken

Deze banken staan los van het Social Sofa's-project, waar ik al meer over heb geschreven. Ze zien er iets anders uit, maar er is door velen aan gewerkt dus ook een mooi social gebeuren. De woorden begonnen al aan de zijkant en zijn in alle talen van mensen die in Utrecht wonen. Ik weet dat Bawerî Koerdisch is en vertrouwen betekend. Misschien herkent iemand nog andere woorden en hun betekenis. In elk geval zijn het weer leuke banken die zo'n plein opfleuren.
.

ATC 2023.

 

Het was weer een leuke Artist Trading Cards ruil, wederom georganiseerd door MIEKE en deze kaartjes kreeg ik toegestuurd. De twee bovenste, met envelop zijn gemaakt door Simone. Lente collage is de titel. Dankjewel, echte frisse voorjaarskleuren. Het kaartje rechtsonder, gemaakt door Ilse, heeft als titel Voorjaarsvogel. Mooie creatieve verwerking, dankjewel. En dan het kaartje links, dat is gemaakt door Ferrara, zij doet niet mee aan de ATC-ruil, maar vindt het heel leuk om kaartjes te maken, dus dat zijn extraatjes. Ik kreeg het kaartje Anton Pieck en laat ons nu net, afgelopen oktober naar het Anton Pieck Museum zijn geweest. Dankjewel Ferrara, supermooi knip en plakwerk. En dan de creatieve bijdrage van Mieke zelf. Een mooie kaart als bedankje voor het meedoen, een leuke boekelegger en natuurlijk haar ATC-tje. Het was weer echt leuk om de envelop met al dat moois op de deurmat te vinden, dankjewel.

N.B: Ik merk aan de reacties  dat niet iedereen weet wat een ATC-tje is. ATC's (Artist Trading Cards) zijn creatieve, zelfgemaakte kaartjes. De maat van de kaartjes (64 bij 89 mm) is eigenlijk de enige regel en verder mag je doen wat je zelf wil. Tekenen, knippen, plakken, stempelen, botduren, naaien, schilderen, het maakt helemaal niks uit als de maat maar klopt. Mieke organiseert al verschillende jaren een ruil, maar je kunt ook zelf proberen je kaartjes met andere ATC makers te ruilen. daar zijn vast ook weer sites voor, maar daar ben ik niet mee bekent.

Watertoren 130 Utrecht (stad).

 

Na weer een paar kilometer lopen kwamen we bij watertoren nummer drie van die dag. We zijn daar mooi op tijd om te lunchen zei manlief, want sinds oktober 2015 is er een restaurant gevestigd in de twee bovenste verdiepingen van de toren. Op de begane grond is een café met een terras. Open om 12.00 u, nou pech voor ons, we waren er na twaalven, maar gesloten.

Deze watertoren is gebouwd tussen 1906 en 1907 en is 37 meter hoog. Het was ook de derde toren van de Utrechtse Waterleiding Maatschappij, inhoud 1000 m³ en gebouwd in neo-Hollandse renaissance-stijl. De uitkragende reservoirombouw leverde vroeger veel kritiek op. In de volksmond werden deze watertorens ook wel denigrerend 'waterhoofdjes' genoemd. In 1977 werd bij een renovatie de ommanteling en het dak van het reservoir vervangen. De romp en het reservoir werden bekleed met blauw, grijze en witte sandwichtpanelen (wie verzint zoiets ?), waardoor het uiterlijk van de toren drastisch gewijzigd werd. Bij een restauratie in 1996 heeft men de toren in zijn oorspronkelijke uiterlijk terug gegeven, er is daarbij zo veel mogelijk gebruik gemaakt van oorspronkelijke materialen.

Nog even wat rondgelopen, want deze mooie muurschildering moest nog gefotografeerd worden en daarna op zoek naar een andere plek om wat te eten. Dat was niet zo moeilijk, de zon deed inmiddels goed zijn best en daarom konden we heerlijk op een terras lunchen en even rusten om daarna weer aan de wandel te gaan naar de volgende watertoren.

Watertoren 129 Utrecht (stad)

 

Na de watertoren die verstopt zit in het gigantische gebouw van ProRail nu een schattig watertorentje dat gebouwd is bij het Utrechtse Spoorwegmuseum. We zijn hier al diverse keren geweest met al onze kleinkinderen, maar ik kan me van dit torentje niks herinneren. Je bent, wanneer er kinderen bij zijn, natuurlijk met heel wat andere en spannender dingen bezig dan een watertoren. Sinds 2002 staat dit torentje (13,5m) op het buitenterrein van het museum, naast het seinhuis van Hoogezand-Sappemeer. Sommige stoomlocomotieven hadden wel 16 m³ water per keer nodig. Daarom hadden meerdere stations een eigen stationswatertoren. De watertorens en ook kolenkranen waren nodig om de tenders van de stoomlocomotieven te vullen. Een tender is een wagen achter een stoomlocomotief waarin brandstof  en water worden vervoerd. Het Spoorwegmuseum is Rijksmonument als station Utrecht Maliebaan, De watertoren staat niet in het oude station en is daarom geen Rijksmonument. Het is sowieso maar de vraag of de watertoren een originele watertoren is, vermoedelijk is de toren in 2002 gebouwd speciaal voor het museum. Eigenlijk jammer, maar we zagen eerder, in Haaksbergen wel een originele.

Watertoren 128 Utrecht (stad).

 

Kijk, hier waren we voor naar Utrecht gekomen, de watertoren in De Inktpot, zo noemt men dit gebouw, het is het  grootste bakstenen gebouw in Nederland,  ontworpen door George van Heukelom in opdracht van de belangenmaatschappij Nederlandse Spoorwegen (NS). Het rijksmonument staat aan het Moreelsepark bij Station Utrecht Centraal en het wordt tegenwoordig gebruikt als hoofdkantoor van ProRail. Het mooiste is dat manlief dat gebouw wel een jaar lang elke dag zag (hij was daar vlakbij aan het werk), maar toen nog geen benul had van de watertoren.
De Inktpot is gebouwd tussen 1918 en 1921 en oorspronkelijk heette het gebouw Hoofdadministratiegebouw, maar sinds het gebouw sinds 1995 niet meer door de NS, maar door ProRail in gebruik is, is de op de vorm gebaseerde bijnaam De Inktpot de officiële naam. 

De Inktpot is gebouwd met 22 miljoen gemetselde stenen. Vanwege de schaarste na de Eerste wereldoorlog werd de bouw door de NS in eigen hand genomen. Twee steenfabrieken, een houtbedrijf en drie schepen werden aangekocht. 4000 kubieke meter eikenhout was er nodig, dus kocht men ook maar meteen een Limburgs bos erbij. In verband met de schaarste van bouwmaterialen, werden voor de fundering van het gebouw voor 21 kilometer aan oude spoorstaven gebruikt. Jan Schouten verzorgde het gebrandschilderde glas voor het gebouw. De watertoren werd in 1921 aangebracht en heeft een reservoir van 27 kubieke meter. 

Op het dak van De Inktpot staat, uitstekend over de rand, een "UFO" met een diameter van 12 meter, een restant van de Utrechtse kunstmanifestatie Panorama 2000. De UFO is ontworpen door Marc Ruygrok.

In De Inktpot verblijft een grote kolonie beschermde vleermuizen.

Voor het gebouw bevindt zich aan de kant van het Moreelsepark het monument voor het gevallen spoorwegpersoneel. De maker is Willem Valk.

Deze keer meer over het gebouw waar de watertoren in is gevestigd, omdat dat toch leuke wetenswaardigheden zijn.

Twee toevalstreffers.

 

Gisterochtend zaten we al vroeg in de trein naar Utrecht. Het zou een zonnige dag worden, een graad of 10, maar door de noordoosten wind kon het wel een paar graden kouder aanvoelen, nou en dat was ook zo. We moesten heel de dag buiten zijn, dus we hadden ons erop gekleed. Waar ik vandaag over blog, daar kwamen we niet voor, maar dit zijn gewoon leuke toevalstreffers. Dit tegeltableau zagen we tegen een muur van het huis waar Wilhelm Conrad Röntgen verbleef. Röntgen werd op  27 maart 1845 geboren in Lennep (Remscheid. Hij groeide op in Apeldoorn. In de stad Utrecht volgde hij een hogere technische opleiding en woonde toen in dit huis bij de scheikundige dr, J.W. Grunning, de latere hoogleraar. Röntgen voltooide zijn studie in Zürich (1865-1869). In 1888 werd hij benoemd tot hoogleraar in de natuurkunde aan de Universiteit van Würzburg. Daar ontdekte hij op 8 november 1895 de later naar hem genoemde stralen. In 1901 kreeg Röntgen de eerste Nobelprijs in de natuurkunde. Hij overleed op 10 februari 1923 in München. Zijn graf bevindt zich in Giessen.

Röntgen kenden we wel, maar we wisten niet dat hij in Nederland heeft gewoond. De professor op deze muurschildering daarentegen kenden we totaal niet. Op deze muurschildering is de dronkemansloop te zien, een voorbeeld van toevalsbewegingen waar professor Leonard Ornstein (1880-1941) onderzoek naar deed. 

In 1930 stelde Ornstein samen met George Uhlenbeck het Ornstein-Uhlenbeckproces op. Dit proces is een variatie op de toevalsbeweging. De toevalsbeweging is een reeks van willekeurige opeenvolgende stappen die een object kan maken.

Nu denk je misschien, tja wat kun je daarmee ?

Deskundigen gebruiken dit gegeven om modellen te maken waarmee je bepaalde voorspellingen kunt doen. Voorbeelden hiervan zijn hoe stuifmeelkorrels zich in de wind verspreiden, wat voor route een dier aflegt om eten te vinden, maar ook hoe prijzen van aandelen verlopen.

De variatie die Ornstein en Uhlenbeck hebben gemaakt neemt de snelheid van zo'n beweging mee en stelt dat elke stap die gezet wordt naar verloop van tijd steeds meer richting de gemiddelde waarde van de beweging gaat. 

Waar je al niet achter komt op zo'n zonnige dag in Utrecht. Want zonnig werd het, ik zat zelfs zonder jas op een terras lekker te genieten van de lunch. Maar waarom gingen we naar Utrecht, nou daarover een volgende keer.

De grote trek.

 

Nee, dit gaat niet over eten, alhoewel we meestal wel grote trek hebben na een fietstochtje. Nee, dit gaat over de grote paddentrek. Die trek begint meestal eind januari, begin februari en is nu zo ongeveer voorbij. Door de warme winters van de laatste jaren begint de trekperiode echter steeds vroeger en in 2007 zijn de eerste trekkende amfibieën al begin januari opgemerkt. De meesten overwinteren in bosgebieden, onder boomstronken of houtstapels, in de strooisellaag of in holen in de grond. Als in het voorjaar de temperatuur boven een bepaald minimum uitkomt, komen zij tevoorschijn en trekken in de richting van een nabijgelegen poel of gracht. Padden en kikkers kunnen daarbij afstanden tot 1,5 km afleggen. Wanneer de trekroute een weg kruist valt de trektijd het meest op, dan vinden tientallen, soms honderden een einde onder de wielen van voorbijrijdende auto's. Natuurverenigingen proberen dit te verhelpen door het organiseren van overzetacties. Vooral raapacties, waarbij de dieren van de weg worden geraapt en afsluitingen met schermen en emmers komen veel voor. Vandaar deze borden.

(bron wikipedia)

2000 km.

 

Nou ja zeg, afgelopen week 3 dagen heerlijk gefietst, dus bij thuiskomst ging ik even na hoe het gesteld was met onze kilometerstand, bleek dat we vorige week woensdag al de 2000 km hadden overschreden. Mooi zo, tijd voor een lekkere lunch bij een van onze favoriete STOPPLAATSEN, waar men altijd vrolijk en vriendelijk is en meteen de versieringen aanpast aan wat er op dat ogenblik speelt.

URGENT?!

 

Vorige week zondag, tja alweer een week geleden, 's-morgens ontbijtfilm en 's-middags een theatervoorstelling. Wat was dat schitterend, even in het kort, wat is er aan de hand op deze aardbol ? Virussen, oorlogen en milieuproblemen domineren het nieuws. Tijdens een demonstratie worden twee jonge mensen door een geheimzinnige stem uitgedaagd op bezoek te gaan bij de hoeders van vier elementen. Vuur - Lucht - Water - Aarde. Het wordt een reis vol avontuur, bizarre situaties en schokkende conclusies. (bron folder).

De kaartjes voor deze prachtige show waren een cadeau van onze dochter en schoonzoon en die schoonzoon deed ook mee aan dit gigantische spektakel van zang en dans van THEATERKOOR EASY AND FREE. Dat er enkele jaren aan deze voorstelling is gewerkt, dat straalde er wel vanaf. 

Bij elke hoeder die het tweetal bezocht waren, op de achtergrond, op een supergroot scherm beelden te zien van bosbranden, overstromingen, luchtvervuiling en verspilling en op het podium was ook van alles in beweging, je keek je ogen uit. Het kwam er wel op neer dat het vuur, de lucht en het water er uiteindelijk ook niets aan konden doen en dat de aarde, dus wij, toch echt zelf  aan zet zijn.

De fotocollage is gemaakt door onze dochter.

.......met ontbijt !

Zondagochtend zaten we al behoorlijk vroeg in Theater De Lievekamp aan het ontbijt. Altijd weer heel gezellig dat jaarlijkse gebeuren. We gaan altijd royaal op tijd, kunnen we rustig eten aan een tafeltje, want dat gedoe om broodjes en drinken mee de zaal in te nemen vinden wij niet fijn. We kozen voor de vroegste film, want we hadden 's-middags nog wat anders. 

THE WORST PERSON IN THE WORLD.
(Verdens Verste Menneske)
Een film uit 2021 onder regie van Joachim Trier, een Drama Komedie geproduceerd door Noorwegen/Frankrijk/Zweden/Denemarken. Met o.a Renate Reinsve, Anders Danielse Lie en Herbert Nordrum. Ik kende ze geen van allen, maar nu wel en vooral Renate vond ik erg goed. De film duurt 128 minuten, maar dat was géén straf, het was van begin tot eind boeiend.

In 12 hoofdstukken worden we meegenomen in het onstuimige liefdesleven van de dertiger Julie (Renate Reinsve). Wanneer Julie 30 wordt, heeft ze het gevoel dat haar leven stilstaat. Haar vrienden krijgen kinderen en zijn gelukkig (nou ja ?) en haar relatie met de oudere, succesvolle striptekenaar Aksel is stabiel. Toch vraagt Julie zich af of dit alles is wat het leven te bieden heeft. Als ze de jongere en knappe Elvind ontmoet, gooit Julie het over een andere boeg in de hoop antwoorden te vinden over de liefde, haar carrière en het leven. 

Deze film is uitgekozen tot de beste film van 2022, bij de filmredactie van de Volkskrant nummer 1, bij de lezers nummer 2. Bij de VPRO eindigde deze film op nummer 3 en bij de Filmkrant op nummer 7.

Maar dit even terzijde, toen ik de folder had gelezen had ik mijn bedenkingen, maar het was wat ons betreft een verrassende film.

Die kleine kaartjes krijg je om drinken te halen voor koffie/thee/fris en voor belegde  broodjes/croissants/krentenbollen. 

 

Boom.

 

Vorig jaar fietsten we bij Heeswijk-Dinther langs deze leuke plek. Een boom op een grasveld en rondom die boom een bank. Perfect om te stoppen en onze krentenbollen op te eten. Vorige week vrijdag was het ook mooi fietsweer en ik herinnerde me plots dat ik vorig jaar zei dat ik er nog eens terug wou naar die boom om hem helemaal kaal te zien.

Het is een prachtige boom, een Lindeboom, die elk jaar op een bepaalde manier wordt gesnoeid. De boom, is  geplant, in het laatste decennium van de 19e eeuw. 

Men zegt dat de takken vroeger werden geleid zodat ze als drager konden dienen als plankier. In het begin van de vorige eeuw dronk men, zittend op deze plankier, een lekker biertje. De boom was toen nog jong, dus de eerste takken hingen denk ik wel lager dan nu. 

Een ideale plek, vroeger en ook nu nog.

 

Kadootje.

Ergens in Januari kreeg ik van onze buurvrouw een Amaryllisbol. Ik had er hier nog een staan van Kerstmis, die twee keer bloemen heeft gegeven, maar die aan het aftakelen was. Je hoeft hem alleen af en toe wat te besproeien met de bloemenspuit was haar verteld en niet in een bloempot te zetten. De Amaryllis die ik al had hoefde helemaal geen water te hebben, maar die bol had een omhulsel van een soort was. Ik heb toen maar eens gegoogeld en daar las ik toch overal wel dat je zo'n kale bol in potgrond moest planten en dat ging supergoed. Want kijk eens wat hij mooi is geworden, maar liefs 10 bloemen kwamen er aan, ik kan hier echt blij van worden. Een mooi kadootje zo op het eind van de winter nog en als hij uitgebloeid is, dan zullen we eens aan de Lente gaan denken.

 

Klaar !

 

Deze stof kocht ik járen geleden naar aanleiding van het maken van DIT BUIDELTASJE en omdat ik de stof mooi vond. Deze tas is groter dan het kleine buideltje en ik was er toentertijd ook heel enthousiast aan begonnen. Waarom is hij nu dan pas af ? Nou, boven in de rand zoude ringen worden geslagen, hebben we wel vaker gedaan en dat gaat altijd goed. Onze dochter sloeg het eerste gat, ojee, rafels rondom. Nou ja, hoe kan dát ? Sla het tweede gat maar zei ik vol vertrouwen, ik verzin wel wat voor dat eerst gat. Weer hetzelfde, het derde idem dito, toen zijn we gestopt. De tas is weggelegd, ik zou wel een oplossing vinden. Van tijd tot tijd kwam ik de tas weer tegen en dan had ik zoiets van, o ja !!! Maar nu heb ik eindelijk de klus geklaard. In het gat heb ik een klein stukje stof geschoven, dat ging omdat de tas gevoerd is en er dus tussen de buiten en binnen tas ruimte zit. Zo kon ik het gat machinaal stoppen, daarna zijn de lussen erop gezet om het koord door te rijgen, fluitje van een cent, heeft dat nou zó lang moeten duren. Tja, soms wel.

Op de onderste foto laat ik de binnenkant zien, een lekkere grote opgestikte zak met rits, voor de portemonnaie, sleutels en lippenstift vind ik altijd handig, dan hoef je niet te zoeken tussen de andere spullen. Op naar een volgende project !