vrijdag 29 november 2019

STRONG ... Crea 5219.

Enkele weken geleden zag ik een gedeelte van een film over twee Joodse jongens, broers, die moesten zien te overleven tijdens de Tweede Wereldoorlog. Dan denk je meteen weer aan al die mensen die hebben geholpen, die Joden in huis namen met gevaar voor eigen leven. Hoe STERK kun je zijn.
De jongste van de broers verbleef bij een familie die een boekwinkel hadden en hij hielp daar onder meer met het bezorgen van kranten. Deze familie wist niet dat hij Joods was en dat was maar goed ook. Toen de oorlog voorbij was, werd deze familie aangevallen, zoals dat toen meer gebeurde, door dorpsgenoten omdat ze met de vijand hadden geheuld. De boekhandelaar werd in elkaar geslagen toen het Joodse jongetje binnenkwam. Hij keek het even aan en begon toen stop, stop te roepen. De mannen keken hem aan en vroegen waarom ? Ik ben Joods, schreeuwde hij het uit en hij heeft mij in huis genomen. Maar wist hij dat dan vroegen ze, het was even stil en toen zei de jongen, ja hij wist het. Ik vond dit zó ongelooflijk STERK en moet hier nog vaak aan terugdenken. Ik vraag me ook wel eens af of ik STERK zou zijn in zo'n situaties en daarom vond ik deze uitspraak er wel bij passen.

De kaart die ik heb gebruikt is nog van vorig jaar, toen het Platform Herinnering Tweede Wereldoorlog, 2018 had uitgeroepen tot 'Jaar van Verzet' .
Het ontwerp is van Gary Waters.

N B : Ik kreeg van Bettie de vraag of ik wist hoe de film heet, heb even zitten zoeken en heb het gevonden.
Het is een Franse film en heet, Un sac de billes, geregisseerd door Christian Duguay en is gebaseerd op het autobiografische boek van Joseph Joffo, waarin hij vertelt hoe hij als 11 jarige Joodse jongen in Frankrijk de Tweede Wereldoorlog overleefde.

donderdag 28 november 2019

8000 km.

Het is al enkele weken geleden dat we de 8000 km in dit jaar  passeerden en aangezien we toen bij een vriendin op de koffie waren geweest zijn we daarna gewoon naar huis gefietst. Ach, de lunch waar we onszelf dan altijd op trakteren, die zouden we dan wel een andere keer doen. Die "andere keer" was gisteren in het Textiel Museum in Tilburg. Een overheerlijke lunch  hadden we en een prachtige tentoonstelling zagen we, maar daarover vertel ik een andere keer.


vrijdag 22 november 2019

INTEGRITY ... Crea 5219.

Ik heb maar weer eens de hulp van onze kleindochter ingeroepen. Ze wist eerst niet wat het woord betekende, maar toen ik had uitgelegd dat integriteit een goede eigenschap is en dat een integer persoon vasthoudt aan normen en waarden, ook als deze van buitenaf onder druk staan, dat zij of hij eerlijk en betrouwbaar is, de WAARHEID spreekt en zich niet laat omkopen, toen holde ze naar boven en kwam terug met een flesje. Kijk dat vind ik nou altijd zo leuk aan Bo, die hoeft nooit lang na te denken, ze weet altijd wel wat.


"Het was een huiswerk opdracht geweest" vertelde ze, dus ze zullen het op school wel hebben gehad wat voor gevolgen het kan hebben als iemand niet de waarheid spreekt.
"Ik heb het waarheidsserum gemaakt zodat iedereen de waarheid spreekt, want soms moeten er mensen bijvoorbeeld de gevangenis in, terwijl ze het niet hebben gedaan" aldus Bo.
Zou wel gemakkelijk zijn geweest, dat serum, denk maar aan de bonnetjes affaire, de sjoemelsoftware en zo zijn er de afgelopen jaren heel wat dingen aan het licht gekomen en nu op het moment is er ook weer heel wat gaande. Nee, zo'n flesje zou wel handig zijn.
Ik heb een paar dingen opgeschreven op de "Zwarte Bladzijde" en enkele strookjes leeg gelaten want er zal best nog wat bijkomen. Het flesje met waarheidsserum heb ik gefotografeerd, geprint en uitgeknipt om op te plakken. Op het etiket, onder het woord "Waarheidsserum" staat nog in hele kleine letters "De waarheid gegarandeerd aan het licht".
Dankjewel Bo, je was een goede hulp.



maandag 18 november 2019

Klaas.

Soms heb je geluk en krijg je, terwijl je voor een tentoonstelling komt, er nog een tweede bij en dan nog wel van een kunstenaar waar je al heel lang "fan" van bent. Twee voor de prijs van een, hoe leuk is dat !

Toen we pas getrouwd waren, werden we lid van de "Kunstuitleen" en een van de eerste werken die we leenden was een ingelijste koffiekan van Klaas Gubbels. Of het een litho was, geschilderd of een poster, dat weet ik niet meer. want hé het is wel bijna vijftig jaar geleden ! maar ik weet wel dat we het erg mooi vonden en daarna ook nog vaak andere koffiekannen in een andere kleur leenden.





Ongelooflijk, dat hij altijd trouw is blijven werken met slechts enkele onderwerpen uit het stilleven : ketel, tafel en stoel.
Doodgewone voorwerpen, maar wél  bijzonder door de wijze waarop ze werden uitgebeeld.
KLAAS GUBBELS is dit jaar 85 geworden en geëerd met een aantal tentoonstellingen waaronder deze in museum Beelden aan Zee met een overzicht van zijn objecten, die hij over een periode van meer dan een halve eeuw maakte.
We zagen er beelden in glas, karton, gips, brons, hout, staal en geassembleerde beelden van gevonden voorwerpen, van passend in je hand tot monumentale beelden die in de patio staan opgesteld.

Nog te zien tot 23 februari 2020.

zaterdag 16 november 2019

Niki.

Afgelopen woensdag gingen we naar Scheveningen. Het regende, het was koud, echt geen weer om naar de zee te gaan. Dat was dan ook niet onze bedoeling. Niki de Saint Phalle, naar haar beelden dan, dat was ons doel. Buiten was het grijs en grauw, maar eenmaal binnen knalde de kleuren je tegemoet.

NIKI DE SAINT PHALLE, we kennen haar allemaal wel van haar wulpse vrouwenbeelden en haar vrolijk gekleurde FONTEIN bij het Centre Pompidou in Parijs. Lang geleden, te lang geleden al dat we die daar zagen.
Ontzettend veel getekend werd er ook door haar en die tekeningen werden ingevuld met handgeschreven teksten.

Deze vond ik een van de mooiste, L'arbre de la vie, Levensboom. Vind het ook wel op zentangle tekenen lijken of doedelen. Heel rustgevend en misschien had ze dat wel nodig in een zo hectisch bestaan.
De fontein in Parijs zagen we dus in het echt en nu ook de kleurige Nana's en haar tekenwerk, maar wat we nog niet hebben gezien is de grote TAROT-BEELDENTUIN in Italië. Tijdens het aanleggen van de tuin en de bouw van de beelden, wat 20 jaar in beslag nam, woonde Niki zelf in een van haar creaties, een grote roze vrouw met een zwart gezicht en blauw haar.
Daar genoot ze van de vorderingen en werkte ze weer aan nieuwe creaties.
Ben blij dat ik het heb gezien, vond niet alles even mooi, maar ben wel nieuwsgierig naar haar tuin in Toscane dus...….wie weet !
De tentoonstelling is nog tot 1 maart 2020 in Museum Beelden aan Zee.


dinsdag 12 november 2019

Intimi.

Vorige week zagen we in het Noordbrabants museum de tentoonstelling Van Goghs Intimi. Helaas mocht er niet gefotografeerd worden, behalve enkele tekeningen, of hoe moet je dit noemen, op de muur.
Er was een film te zien, waarbij je al heel veel informatie kreeg en ik moet zeggen dat ik wel heel blij ben met een klein handig boekje waar alle informatie, die ook bij de werken te lezen was, in staat.
Wat eigenlijk nooit tot mij was doorgedrongen, is het feit dat van Gogh maar tien jaar kunstenaar was.
In augustus 1880 besloot hij om kunstenaar te worden en 29 juli 1890 is hij gestorven. In die tien jaar heeft hij toch wel gigantisch veel geproduceerd.

Tel daarbij op dat hij in 37 jaar in 23 verschillende plaatsen woonde en ook nog regelmatig ziek was. Als ik zie wat voor correspondentie hij er op na hield met zijn broer Theo en vele anderen, dan vraag je je af wanneer hij nog tijd had om te tekenen, etsen en schilderen. Ik laat hier niks zien van zijn overbekende kleurrijke werk, maar iets uit de beginperiode toen hij nog zoekende was.

In de winter van 1884-85 schildert en tekent Vincent tientallen koppen van boeren, studies van handen en houdingen, in aanloop naar zijn eerste grote figuurstuk, De aardappeleters. De voorstelling is gesitueerd in de bescheiden hut van boerenfamilie De Groot-van Rooij. Verschillende gezinsleden staan model.
Vincent hoopt een 'echt boerenschilderij' te hebben gemaakt, een verbeelding van het zware boerenleven. In zijn lithografie naar het schilderij, die hij trots aan verschillende mensen stuurt, besteedt hij weinig aandacht aan de anatomische correctheid. Van Rappard ( zijn vriend ) heeft bijzonder venijnig commentaar.

Ge zult me toestemmen dat zulk werk niet ernstig gemeend is. Ge kunt meer dan dit, gelukkig, maar waarom dan even oppervlakkig bekeken en behandeld? waarom de bewegingen niet bestudeerd? nù poseren ze. Dat kokette handje van die achterste vrouw, hoe weinig waar ! en welke betrekking bestaat er tusschen den koffieketel, de tafel en de hand die boven het hengsel ligt? wat doet die ketel toch, hij staat niet, hij wordt niet vastgehouden, maar wat dan? en waarom mag die man rechts geen knie hebben en geen buik en geen longen? of zitten die in zijn rug? en waarom moet zijn arm een meter te kort zijn? en waarom moet die vrouw links zoo'n pijpesteeltje met een dobbelsteen er aan tot neus hebben ? En durf je dan nog bij zulk eene manier van werken de namen van Millet en Breton aan te roepen ? Kom ! De kunst staat dunkt me te hoog om zoo nonchalant behandeld te worden.

Anthon van Rappard aan Vincent van Gogh, 24 mei 1885.
Vincents antwoord de volgende dag luidde als volgt:

Amice Rappard
Uw schrijven ontving ik zooeven, tot mijn verwondering.
Ge ontvangt het hierbij terug.
Na groette
Vincent.

Dat was niet mals, maar wel geweldig dat dit te zien en te lezen was bij het werk. Ik heb echt heel lang bij de litho gestaan en je kijkt er dan met heel andere ogen naar.
Dan hing er ook nog een deel van een portret van Van Rappard ( potlood op papier ).
Dat het blad doormidden is gescheurd heeft vermoedelijk te maken met Van Rappards felle kritiek op de litho van De Aardappeleters, die Vincent diep kwetst. Dat luid het einde van hun vriendschap in, die een belangrijke persoonlijke en artistieke steun is geweest voor Vincent.

Teksten komen uit het boekje dat voor de tentoonstelling is samengesteld en waar ik heel veel van heb genoten. Ja, van alletwee, natuurlijk. Ik ga beslist nog een keer ( nog t/m 12 jan 2020 )
Litho en tekening komen uit een boek dat hier al jaren in de boekenkast staat.


vrijdag 8 november 2019

Kunst voor even.

Toen we vanuit het Stedelijk, over het plein, weer richting station gingen zagen we deze man. Met twee stokken, een touw en een bak vloeibare zeep maakte hij prachtige zeepbellen en slierten. Ik vind het altijd prachtig om te zien, simpel vermaak, maar o zo mooi.


donderdag 7 november 2019

Wall Wrap.

Toen we na de tentoonstelling ( Chagall, Picasso, Mondriaan e.a migranten in Parijs ) een trap afgingen, stonden we opeens oog in oog met deze enorme tekst echt gigantisch en we hadden dan ook meteen een "Wow gevoel". Nou moet ik zeggen dat ik ook wel erg van grote kunstwerken hou en dit hier daar kun je echt niet omheen, sterker nog, je staat er middenin.

BARBARA KRUGER, maakte deze installatie in 2010 speciaal voor het stedelijk. De term 'wall wrap' komt uit de reclamewereld en staat voor een grote afdruk van een foto of tekst die de hele wand en/of vloer vult in een openbare ruimte, bijvoorbeeld een vliegveld of winkelcentrum. Krugers werk is in dit museum in verschillende varianten uitgevoerd, dit is de derde versie. Elke  variant is aangepast aan de architectonische eigenschappen van een specifieke locatie.

Kruger gebruikt heftige, emotioneel beladen uitspraken over de manier waarop mensen over elkaar denken om daarmee luid en direct tot de toeschouwer te 'spreken' - een opvallende prestatie binnen de setting van een traditioneel kunstmuseum.
Voor dit werk gebruikte ze een combinatie van Engelse en Nederlandse zinnen. Ik koos deze tekst om te laten zien en zou je meer willen, dan moet je even afreizen naar het Stedelijk, Amsterdam.

Stukken uit mijn tekst stonden op een paneel bij het werk.

dinsdag 5 november 2019

Het Stedelijk.

Ik blijf nog even in de herfstvakantiesfeer. We togen naar Amsterdam om de tentoonstelling Chagall, Picasso, Mondriaan E.A migranten in Parijs te gaan bekijken ( nog t/m 2 feb 2020 ). Deze drie, ja die kennen we natuurlijk allemaal wel en zoals het met zo'n soort tentoonstelling meestal is, veel werken heb je al wel eerder gezien. Maar soms zit er wat bij wat je niet kent, of het is je niet eerder opgevallen. Van Marc Chagall was het voor mij dit Zelfportret met grimas ( 1924-1925 ). De Violist is daarentegen wel weer heel bekent. Jaren geleden zagen we trouwens, bij toeval in de kathedraal van Vence, een mozaïek van Chagall voorstellend Mozes in het biezen mandje.

Mondriaan, daar ben ik ook wel een liefhebber van, zowel van zijn vroege als van zijn latere werken kan ik genieten.

Picasso is voor mij een beetje, ja wat moet ik ermee. Sommige werken vind ik mooi, zoals dat linker, maar sommige vind ik echt luguber. Het werk rechts is een grafiek/affiche van Kees van Dongen ( een van de E.A migranten in Parijs ) en vond ik wel mooi passen, qua kleur bij de Picasso. Bovendien hou ik wel van affiches en die hangen er verschillende. Er hingen mooie en minder mooie werken van, voor mij bekende en minder bekende "Migranten in Parijs" en misschien vinden jullie dat ik weinig laat zien of er weinig over vertel maar die moet je , als je daar zin in hebt, zelf maar gaan bekijken. Wij vonden de tentoonstelling in elk geval wel de moeite waard om er een end voor te reizen.



zondag 3 november 2019

Knutselen.

Herfstvakantie, ja dat is al weer enkele weken geleden, maar ik had dit nog niet op mijn blog laten zien. Knutselen met de twee oudste kleinzonen die een dag hier waren. Zoals gewoonlijk beginnen we met cake of koekjes bakken, vinden ze alletwee nog steeds leuk. Ja en dan, want ze worden ouder en hebben niet altijd zin meer in knutselen, maar ik had toch wat bedacht en, dat vind ik dan weer leuk, ze gaven er hun eigen draai aan. Bij onze kleindochter had ik krimpplastic gezien en ik hoorde dat iedereen het ontzettend leuk had gevonden om ermee te werken. Ik had wel bedacht dat ik voor de jongens geen voorbedrukte moest nemen, want dat zouden ze vast kinderachtig vinden. Ik kocht dus blanco vellen en vertelde hoe het werkte, dat het in de oven moest en dat de tekening die ze zouden maken dan wel zou krimpen , maar wel wat dikker en steviger zou worden. Ze waren meteen enthousiast en besloten om sleutelhangers te maken met automerken erop.

op hun telefoon en op de iPad zochten ze naar de emblemen, tekenden het op de folie en dan de oven in. Ik heb een foto van het krimpen, of beter gezegd het opkrullen van de folie proberen te maken door het glas van de ovendeur, maar dat lukte niet zo best. Je ziet als je goed kijkt wel dat het opkrult en dan denk je "dat gaat niet goed" maar na het krullen wordt het weer plat. Ze vonden krimpen hartstikke grappig om te zien. HIER zag ik nog een filmpje. Regelmatig moesten ze natuurlijk ook gamen en we besloten de dag met pannenkoeken bakken. Al met al, een geslaagde dag.


zaterdag 2 november 2019

Zet je licht aan !

Het viel ons de afgelopen maand op, dat er overal op de fietspaden in gele letters, zet je licht aan stond te lezen. Toen het maandblad van de ANWB op de mat viel werd het duidelijk. Een actie om iedereen duidelijk te maken dat, je fietsverlichting aanzetten echt héél belangrijk is. Vorig jaar zijn scholen, verenigingen en ANWB-leden ook al in de weer geweest met spuitkrijt, maar dat heb ik toen gemist. Deze keer haalde ik ook een tagpakket op in de winkel en onze twee jongste kleinkinderen hebben hier in de wijk hun tags gezet.
40.000 gratis tagpakketten, met het sjabloon en milieuvriendelijk geel spuitkrijt, worden er dit jaar uitgedeeld. Het schijnt echt te werken, want wat blijkt, in plaats van 4 op de 10, hebben 6 op de 10 fietsers na het lezen van de tekst "Zet je licht aan" hun licht aan. De smiley geeft mensen het gevoel dat hun gedrag wordt beloond.
De tags zijn tijdelijk omdat het verrassingseffect belangrijk is. Als de tag er continue staat, treed er gewenning op en zien de mensen het niet meer. Dan zou je ook een verkeersbord kunnen plaatsen.
Enfin, het zal allemaal wel onderzocht zijn en wij hebben ons steentje bijgedragen en hopelijk onze buurt weer wat veiliger gemaakt. En last but not least, we hebben goede fietsverlichting die we dan ook nog aanzetten, natuurlijk ;-)