Langs de molen.

 

Hoe vaak zijn we hier al langs gefietst, al héél vaak en ook weer afgelopen zondag. Heb ik deze molen eigenlijk al op mijn blog staan, hebben we deze molen überhaupt al eens gefotografeerd, nee dus ! Wat stom is dat toch, want laten we eerlijk zijn, de molen is het aankijken zeker waard. Het is beslist geen oude molen, dat kun je wel zien. Oorspronkelijk stond de voorganger van deze standerdmolen molen sinds 1753 op een molenberg aan het Kerkhofpad. Nadat in 1900 in de nabijheid een ronde stellingmolen werd gebouwd (afgebrand in 1949), is de standerdmolen afgebroken en in 1905 in opdracht van mulder (molenaar) Frans van Dieten herbouwd op  de huidige plek. Helaas werd deze molen in 1935 zwaar door brand getroffen (.eigenaar was toen M.J. Spierings). De molen is weer herbouwd, maar met onderdelen van een veel kleinere molen, waardoor de molen er wat ongewoon uitzag met een naar verhouding te grote standaard. De ellende was nog niet voorbij, want in 1983 sloeg de molen op hol tijdens een storm en brandde vrijwel volledig uit. De Neije Kreiter, want zo heet deze molen, is geen exacte kopie van de oude molen, maar een normaal geproportioneerde standerdmolen.

Het schijnt dat de in 1983 verbrande voorganger wel "de Kreiter" werd genoemd, wat zoveel betekent als "concurrent".

In de verte.

 

We zagen het al van verre, het is dan ook bijna niet te missen, deze enorme muurschildering op de 50 meter hoge silo in Lochem.

MIEL KRUTZMANN was hier bezig en realiseerde dit mooie kunstwerk van maar liefst 1300 m².

We waren onderweg om watertorens te fotograferen, maar deze toren mag hier ook niet ontbreken.

Even wat anders.

Watertoren - 98 - Hilversum.

 

Wie dacht dat we klaar waren die dag nou niet dus, maar dit is echt de laatste en wat voor een. Had hem niet graag willen missen, totaal anders dan de vorige. Oogt heel modern en toch is deze watertoren gebouwd in 1928. De architect was Jan Duiker en het geheel is in  de stijl van het Nieuwe Bouwen, 

Kijk, het voormalig waterreservoir, onderdeel van de drinkwatervoorziening van het sanatorium  op Landgoed Zonnestraal. Erg mooi vind ik dat, in het gebouw rechts het buizensysteem nog te zien is. In de jaren negentig is men begonnen met een omvangrijk restauratieprogramma omdat men wel inzag dat de gebouwen waarden hebben als monument. De restauratie werd uitgevoerd aan de hand van plannen van architecten die de stijl van het oorspronkelijke ontwerp respecteerden. HIER vind je nog meer informatie, ook tekeningen en oude foto's. Echt een dag vol verrassingen, eerst Singer in Laren plus een watertoren, daarna de toren in Bussum en twee in Hilversum. En dan moet ik er nog even bij vertellen dat ik nog het beeld met de titel: Naar Blokkertje toe had willen zien in Laren. Gelukkig hebben we daar niet lang naar gezocht, want toen we thuis kwamen keek ik nog even op het blog van BETTIE en zag dat ik me dat niet goed had herinnerd, het staat in Hoorn, hadden we lang kunnen zoeken ;-(

Watertoren - 97 - Hilversum.

 

Hilversum, tja dat ligt ook in de buurt van Laren en Bussum en dus pikten we daar ook nog even deze watertoren mee. Als je dan toch in de buurt bent ! De toren is ontworpen door Compagnie Générale des Conduites d'Eau (Luik) in opdracht van de Utrechtse Waterleiding Maatschappij. De toren heeft een neo-romaanse stijl en werd 1893 gebouwd in de wijk Trompenberg aan de Jacobus Pennweg 16, het hoogste punt van Hilversum (27 meter boven NAP). Vandaar dat deze toren in vergelijking met andere watertorens relatief laag kon blijven. De watertoren heeft een hoogte van 24,5 meter en één waterreservoir van 600 m³. Het reservoir heeft een diameter van 10 meter. In 1944 werd de watertoren beschadigd door een bombardement, de toren werd in 2000 in originele staat hersteld. 

(bron wikipedia)

Watertoren - 96 - Bussum.

 

Na het Singer Museum en de watertoren in Laren was de dag nog niet om, want Bussum was niet ver weg en er staat bovendien een watertoren. Gingen we laatst op zoek naar een watertoren die er niet meer bleek te zijn, deze wel en dat zal zeker ook zo blijven. Want kijk maar, er wordt druk gewerkt, de toren staat helemaal in de steigers.

Jammer voor ons, want het is een mooie toren, maar op deze manier niet handig met fotograferen. Tussen de steigers door hebben we toch wel wat plaatjes kunnen schieten, maar het bleef behelpen.

Deze watertoren werd gebouwd in 1897 naar een ontwerp van Ir. H.P.N. Halbertsma en is niet meer als zodanig in gebruik. De toren was vroeger 35 meter hoog (nu 30) en had een waterreservoir van 200 m³. 

In 1967 werd een verbouwing uitgevoerd waarbij de mantel rond het waterreservoir werd vervangen, om te voorkomen dat delen van de buitenzijde van de toren naar beneden zouden vallen. Na deze verbouwing was de hoogte nog slechts 30 meter. De toren is nu in gebruik als kantoor en HIER kun je zien hoe het was en is. En nu wordt er weer aan gewerkt, dus hier moeten we echt nog eens terug.

Watertoren - 95 - Laren.

 

Na het museumbezoek waren we nog niet klaar, want raad een wat er nog meer was, juist ja, een watertoren. 

Het Provinciaal Waterleidingbedrijf Noord-Holland (PWN) bouwde in 1931-1933 dit waterleidingcomplex bestaande uiteen watertoren, dienstwoningen, kantoren, een opslagruimte en een garage.

De architectuur is van Wouter Hamdorff (1890-1965) een Larense architect die vooral bekend is geworden om de romantische stijl van de Gooise landhuizen. Vanwege de fraaie landschappelijke situering werd indertijd door het PWN besloten dat de architectuur zorgvuldig op de omgeving moest worden afgestemd.

De watertoren is ruim 35 meter hoog. De toren heeft een dubbel waterreservoir van gewapend beton. Elk reservoir heeft een inhoud van 500 kubieke meter. Het metselwerk van het gehele complex is uitgevoerd in een zéér heet gebakken en daardoor onregelmatig gevormde baksteen die geheel past in de romantische architectuuropvatting van Hamdorff.

(informatie stond te lezen op een bord bij de ingang)

 

NB: Deze bakstenen, de zogenaamde mondklinkers worden in de volksmond vaak misbaksels genoemd. Deze stenen zijn misvormd, doordat ze aan de ingang, de 'mond' van de steenoven lagen, waardoor er zuurstof bij kon komen. Al het buitenwerk is in kruisverband gemetseld.

N.A.V.

Enkele maanden geleden schreef Bertiebo een leuk verhaal over het echtpaar Blokker en de Collectie Nardinc in het Singer Museum.. Het was al lang geleden dat we in het Singer Laren waren, want het is voor ons niet bij de deur, maar hier wou ik toch wel heen. Met de trein zouden we gaan, maar toen herinnerde ik me plotseling dat dat toch niet zo handig was. Nog even opgezocht, nee toch maar niet, want als alle aansluitingen vlekkeloos zouden verlopen zou het nog drie uren heen en drie uren terug zijn met de nodige overstappingen. Dan maar met de auto, we waren er in een goed uur. Ik ga hier niks schrijven over het echtpaar, want HIER deed Bettie dat al op haar welbekende inspirerende wijze. 

We hebben natuurlijk de nieuwe Nardinczalen bewonderd en het werk van Sluijter, alhoewel we enkele jaren geleden de grote tentoonstelling zagen in Het Noordbrabants Museum waar echt héél veel van Sluijter te zien was. Nu concentreerden we ons vooral op THÉO VAN RYSSELBERGHE. Schilder van de zon. Meester in het verbeelden van licht en kleur, tevens wordt hij beschouwd als een van de beste vertegenwoordigers van het pointillisme. Hierboven twee zelfportretten.

Op het linker portret zijn dochter ÉLISABETH en rechts zijn vrouw MARIA. Het portret van Elisabeth is duidelijk vervaardigd met de schildertechniek pointillisme, die getypeerd wordt door het gebruik van stippen die ongemengd op het doek werden geplaatst. Het doel was vooral het licht te accentueren op basis van een analyse van de kleuren. HIER lees je er meer over.

Dit schilderstuk vond ik heel mooi. Kamillevelden is de titel en met wat verbeelding en concentratie, kon je het bijna ruiken. Heerlijk die geur en de kamillethee is ook al zo lekker. Ik wissel het tegenwoordig af, een avond verse gemberthee en de andere avond kamillethee. Ik zei het al met wat verbeelding.......

Nog één laat ik er hier zien, want er hangt zóveel dat er toch geen beginnen aan is. Bovendien loopt de tentoonstelling van Van Rysselberghe nog tot en met 4 september, alle tijd dus nog voor wie er heen wil. 

Sluiters en de modernen. Collectie Nardinc daar en tegen loopt tot en met 28 augustus.

Amandelbomen in Saint-Clair-1926.

Vanuit zijn Zuid-Franse tuin schildert Van Rysselberge in februari 1926 dit uitzicht op de baai bij zijn geliefde dorp Saint-Clair. Hij werkt er twee weken aan in de vroege lente van 1926, steeds op hetzelfde moment in de namiddag om het violetblauwe licht te vangen. Op 13 december van datzelfde jaar overlijdt Van Rysselberghe op 64-jarige leeftijd aan longemfyseem. Hij wordt begraven op het kerkhof van Le Lavandou, naast zijn vriend Henri-Edmond Cross, met wie hij in de lente van 1904 per fiets rond toerde langs de Middellandse Zeekust tussen Hyères en Monaco, op zoek naar een geschikte plaats voor zijn nieuwe woning. Dat werd dus uiteindelijk het dorp Saint-Clair.