Het kwam goed.

 

Zoals ik al had gezegd, wanneer we weer langs d DE HALF GEKNOTTE WILGEN  zouden fietsen en ze dan goed geknot waren zouden we wederom een foto maken. Gistermiddag was het lekker om te fietsen en waren we weer in de polder. Ziehier, het kwam allemaal goed !

Knotten.

 

Vorige week zag ik, langs de Maas, dat men flink aan het snoeien was geweest. De knotwilgen waren gekortwiekt, maar niet zoals het altijd was. Er zaten nog flinke takken aan. Was dit een nieuwe manier van knotten, ik weet het niet en zag het ook nog niet eerder, maar dat kan ook aan mij liggen natuurlijk. 

Een paar dagen later fietsten we door de polder en zagen deze machine, met man, druk bezig. Aha, zo doen ze dat. Een grijper grijpt zich vast om een bussel takken, snijd ze allemaal tegelijk af en legt de hele bussel op de grond.

Gaat wel snel zo, maar nu vragen wij ons af, komt er nog een ploeg mensen achteraan om de wilgen nu echt te gaan knotten, want zeg nou eerlijk, dit lijkt toch nergens op. Een echte knotwilg heeft toch een echte knot. In een andere plaats zagen we wel wilgen, geknot zoals het altijd was. Maar wie weet komt het nog goed, wij fietsen hier regelmatig, dus houden we het in de gaten. Mocht het nog goedkomen, dan stappen we weer van de fiets en maken er een mooie foto van.

Water en sneeuw.

 

Op 4 januari maakte we deze foto, het water in onze Wadi was behoorlijk gestegen, stond echt helemaal tegen de onderkant van de loopbrug en aan het eind stond de straat al blank. Even verderop liep het water in de kelder van de appartementen. De brandweer was volop aan het pompen. Hier moest het ook niet hoger komen, dus hebben we het gemeld aan de gemeente en men zou komen kijken. Hebben ze ook gedaan, we zagen op een gegeven moment  een kraantje rijden, maar we zijn niet gaan kijken wat of waar daar iets mee is gedaan. Daags erna is het water iets gezakt en op straat was het water weg. 

Op de onderste foto zie je dat het water wat gezakt is en op de loopbrug ligt sneeuw, want eindelijk sneeuwde het vanmorgen. het is niet veel en het was zo weer voorbij, maar gelukkig hebben we de foto nog. Woensdag krijgen we een herkansing.

HERFST.

 

Gisteren, we fietsten we  een ronde die we wel vaker doen en toch zagen we iets wat er eerder niet was. Tja, dat is logisch in de natuur. Op deze boomstam die er al lang ligt, groeiden nu, ja hoe noem je dat, paddenstoelen, zwammen, schimmels of is het allemaal hetzelfde. De naam van deze weet ik niet, maar er zijn vast wel kenners onder de blog lezers.

Wat ik wel weet, is dat vandaag de herfst  begon, alhoewel dat al jaren ook niet echt meer zo is. De meteorologische herfst begint al op 1 september. en de astronomische herfst (21 september), eigenlijk de de 'officiële vastgestelde datum' valt ieder jaar op een andere dag, omdat een zonnejaar net iets langer duurt dan 365 dagen. Dit jaar is dat 23 september om 08:50 u. Makkelijk allemaal hè en volgens mij heb ik daar al eens eerder over geblogd, zou zomaar kunnen. Desalniettemin hou ik me aan 21 september, lekker ouderwets, zoals we het vroeger op school hebben geleerd.

Even maar.

Nee, vandaag zag ik geen vlinders in onze tuin met al die regen, maar een paar weken geleden, toen de dagen gevuld waren met héél veel zon, kwam dit mooie exemplaar onze tuin bezoeken. Vorig jaar ook een keer, maar waren we te laat voor een foto. Ha, maar nu niet, wist de naam niet, maar dat kon ik opzoeken in het handige boekje dat laatst op de deurmat viel en niet alleen bij ons. KONINGINNEPAGE is de naam en hoewel de page eerst wat rusteloos heen en weer vloog, heeft de man hier in huis, na geduldig wachten, er toch een foto van kunnen nemen.

De grote trek.

 

Nee, dit gaat niet over eten, alhoewel we meestal wel grote trek hebben na een fietstochtje. Nee, dit gaat over de grote paddentrek. Die trek begint meestal eind januari, begin februari en is nu zo ongeveer voorbij. Door de warme winters van de laatste jaren begint de trekperiode echter steeds vroeger en in 2007 zijn de eerste trekkende amfibieën al begin januari opgemerkt. De meesten overwinteren in bosgebieden, onder boomstronken of houtstapels, in de strooisellaag of in holen in de grond. Als in het voorjaar de temperatuur boven een bepaald minimum uitkomt, komen zij tevoorschijn en trekken in de richting van een nabijgelegen poel of gracht. Padden en kikkers kunnen daarbij afstanden tot 1,5 km afleggen. Wanneer de trekroute een weg kruist valt de trektijd het meest op, dan vinden tientallen, soms honderden een einde onder de wielen van voorbijrijdende auto's. Natuurverenigingen proberen dit te verhelpen door het organiseren van overzetacties. Vooral raapacties, waarbij de dieren van de weg worden geraapt en afsluitingen met schermen en emmers komen veel voor. Vandaar deze borden.

(bron wikipedia)

Boom.

 

Vorig jaar fietsten we bij Heeswijk-Dinther langs deze leuke plek. Een boom op een grasveld en rondom die boom een bank. Perfect om te stoppen en onze krentenbollen op te eten. Vorige week vrijdag was het ook mooi fietsweer en ik herinnerde me plots dat ik vorig jaar zei dat ik er nog eens terug wou naar die boom om hem helemaal kaal te zien.

Het is een prachtige boom, een Lindeboom, die elk jaar op een bepaalde manier wordt gesnoeid. De boom, is  geplant, in het laatste decennium van de 19e eeuw. 

Men zegt dat de takken vroeger werden geleid zodat ze als drager konden dienen als plankier. In het begin van de vorige eeuw dronk men, zittend op deze plankier, een lekker biertje. De boom was toen nog jong, dus de eerste takken hingen denk ik wel lager dan nu. 

Een ideale plek, vroeger en ook nu nog.

 

Herfstwandeling.

 

Dag twee is rustig begonnen, de kleinkinderen vonden dat het vakantie was en dus wilde ze graag uitslapen. Nou dat kan en ze zagen het ook niet zitten om mee te gaan wandelen. Nou dat kan ook, ze gingen liever zwemmen, wat lezen en schermpje kijken. Ze hebben de leeftijd dat ze het samen wel regelen en zo gingen zij hun plan uitvoeren en wij met dochter en schoonzoon onze plannen. We gingen wandelen in het WATERLOOPBOS in Marknesse. Dat stond al jaren op mijn verlanglijstje (dochter had dat goed onthouden) en aangezien we in de buurt lagen....perfect !

Het Waterloopbos is een voormalig terrein voor waterloopkundig onderzoek in de Noordoostpolder, provincie Flevoland. Het was proefterrein van het Waterloopkundig Laboratorium De Voorst, een nevenvestiging van het Waterloopkundig Laboratorium in Delft. Het gebied wordt gekenmerkt door restanten en ruïnes van bouwsels van het laboratorium. Nadat het zijn functie als plek voor grootschalige proef opstellingen van waterkeringen en dammen verloor ontwikkelde er zich een moerasbos. Het terrein, dat deel uitmaakt van het ca. 1000 hectare grote Voorsterbos, is sinds 2002 eigendom van de Vereniging Natuurmonumenten en vanaf 2016 opgenomen in het register van rijksmonumenten.

Wat een heerlijke wandeling was het, het weer was dan ook schitterend en er was van alles te zien. Je moet er natuurlijk wel van houden en er zullen best mensen zijn die niet gecharmeerd zijn van al dat beton en roestige overblijfselen op het terrein.

Deze betonnen constructies waren het eerste wat we zagen en het heet DELTAWERK // Het is een transformatie van de Deltagoot, een voormalig testmodel voor de Deltawerken. In de link lees je er meer over.

Mooi dat je het niet alleen vanaf de kant kon bewonderen, maar je kon er ook dwars doorheen lopen om alles goed te bekijken. Een geweldig mooie transformatie en we vroegen ons af wat de mensen die hier vroeger al de proeven deden, hier van vinden.

Begin jaren '70 bestond het ambitieuze plan om op de Maasvlakte een enorme energiecentrale te bouwen, bestaande uit vijf units. De vraag voor het Waterloopkundig Laboratorium was: "Hoe moet de koelwatervijver eruit zien ?" Hier het schaalmodel waar de ingenieurs het eerste onderzoek hebben uitgevoerd.

Dit is een onderdeel van  de vele onderzoeken die werden uitgevoerd. De werveling van het koelwater kon de bodembekleding van de vijver aantasten, dus werd de stabiliteit van de bodembekleding onderzocht. Door het aantal weggespoelde steentjes uit de gekleurde stroken te tellen, bepaalden de ingenieurs of de bodembedekking stabiel genoeg was. Soms werden de onderzoeksopdrachten ingehaald door de tijd. Het onderzoek voor de koelwatervijver was klaar. Door veranderende inzichten en de oliecrisis van 1973 is op de Maasvlakte uiteindelijk slechts één van de vijf units gebouwd. De koelwatervijver is wel gerealiseerd, maar kleiner.

Golfbak. 

In de Golfbak onderzochten wetenschappers de invloed van stroming en golfkrachten op de pijlerwanden van de Stormvloedkering Oosterschelde. Ook is de stabiliteit van een blokkendam zoals voor de Brouwersdam hier getest. De Golfbak is bijzonder door de grote waterdiepte en de mogelijkheid om golven en stroming met elkaar te combineren. 

Geen idee hoe alles precies in zijn werk ging, maar gelukkig wisten de ingenieurs het wel. Nederland wordt niet voor niets over de hele wereld geroemd om de strijd tegen het water. Wat ik wel weet is dat het leuk fotograferen is daar en een prachtige omgeving om te wandelen.

WE HEBBEN AARDIG WAD GELOPEN.

 

Begin augustus gingen we wadlopen en dan ben je afhankelijk van het getij. Per dag is er twee keer laag water en ook twee keer hoog water. Het tijdstip van eb (laag water) op deze dag voor ons, was 10 uur. We moesten er één uur van tevoren zijn, want men begon er met koffie/thee/limonade en appelgebak. Daarna de wadloop schoenen ophalen en ons melden bij gids Anno. Wadlopen is alleen toegestaan onder leiding van een gids. Vanaf verschillende plaatsen hier in Nederland, tussen het vasteland en de eilanden, kan men deelnemen aan een wadlooptocht. Op kleine schaal gebeurd dat in Duitsland, bij het waddeneiland Neuwerk en ook in Frankrijk is het mogelijk om te wadlopen in de baai van Mont Saint-Michel, evenzo in Denemarken. Wij vertrokken vanuit Pieterburen, een stukje rijden met de auto, parkeren binnendijks en daar begon het.

Eerst nog op het droge langs de dijk, waar de gids af en toe wat vertelde over de planten die er groeiden. 

Deze eerste foto is de Zeekraal.

Hier de Zeealsem, een aromatisch geurende plant. Ja die rook echt heerlijk en vroeger werd de plant, in gedroogde vorm, gebruikt tegen motten.

Al snel begon het echte werk, banjeren door de modder en op de been zien te blijven.

Ja we waren echt wel intensief bezig, maar er waren zeker ook momenten om van het mooie wad te genieten.

Hier waren de benen nog vrij schoon, maar dat zou niet lang meer duren.

De jongen met de wandelstok is de assistent van gids Anno en alleen zij mogen een stok meenemen.

De stok wordt gebruikt om te prikken hoe diep een geul is om door te kunnen waden, maar ook handig om iemand die is gevallen, weer op de been te helpen.

Vroeger mocht men schijnbaar wel een stok meenemen, maar er bleef het jaar door nogal wat hout liggen, dus dat mag niet meer.

We kwamen van alles tegen, oesters, slakjes, schelpen en krabben. 

Dan werd er natuurlijk weer even gestopt en uitleg gegeven. 

Anno maakte op een gegeven moment ook kokkels en oesters open en wie wou kon er van proeven.

Als ik aan zee ben kan ik het niet laten om schelpen te rapen, ik moet er altijd enkele mee naar huis nemen.

We vonden ook nog een supergrote oester, maar helaas, geen parels.

Hier bij deze zandbank konden we even rusten en iets te eten pakken uit onze rugzak.

En vanzelfsprekend niks geen rommel achterlaten op het wad. 

Nou ik geloof ook dat niemand het in zijn hoofd haalde om dat te doen.

De Waddenzee is het grootste getijdensysteem ter wereld, waar natuurlijke processen ongestoord kunnen plaatsvinden. Het gebied strekt zich uit langs de kusten van Denemarken, Duitsland en Nederland. Vanwege zijn wereldwijd unieke geologische en ecologische waarden staat de Waddenzee op de Werelderfgoedlijst van UNESCO. Nergens anders bestaat er zo'n dynamisch landschap met een veelheid aan leefgebieden die gevormd zijn door wind en getijden. De biodiversiteit op wereldschaal is afhankelijk van de Waddenzee en daarvan hebben wij nu een klein stukje gezien. 

Na afloop met z'n allen de sloot in om de ergste modder toch maar achter te laten. Omkleden in de auto, de plastic vuilniszak, een handdoek, schone kleding en schoenen die we, op aanraden, hadden meegenomen, was geen overbodige luxe. 

Op naar een welverdiende lunch en een eveneens welverdiende douche.

Een rondje in de buurt.

Een paar dingen vallen mij op. 

De laatste jaren zien we hier in de buurt steeds vaker velden met Dahlia's.

Het lijken de bollenvelden wel, zo kleurrijk. 

Vroeger vond ik Dahlia's niet echt mooi, maar dat is veranderd. 

Misschien zijn er nu meer soorten, maar misschien komt het omdat ik er nu zelf wel eens een boeket van maak en dan in combinatie met andere planten. Ach ja, het kan verkeren, zoals Bredero al zei.

Vorig jaar zag ik dit voor het eerst, een akker met groenten en daartussenin witte bloemen. Mooi dacht ik, je ziet de laatste jaren wel rondom de akkers dat er banen gekleurde bloemen zijn ingezaaid, maar ik had het nog niet gezien dat men dat tussen de groenten deed.

Dit jaar zag ik het weer, nu op een andere akker in het dorp, banen witte bloemen tussen de prei. 

De bebloemde randen  zijn goed voor de biodiversiteit op en rondom het bedrijf te vergroten, trekken allerlei insecten aan die voor bestuiving zorgen en als natuurlijke plaagbestrijders fungeren las ik ergens. 

Ik kom hier regelmatig langs en hoop steeds dat  er iemand bezig is.

 Dan zou ik kunnen vragen of dit hetzelfde effect heeft, maar tot nu toe nog niemand gezien. maar ik blijf het in de gaten houden.

 

Gewoon leuk.

In bijna elke sloot staat de gele lis (Iris pseudacorus) nu in bloei. Echt niet te missen wanneer je, zoals wij vandaag, in de polder fietst. Toen ik bij thuiskomst even een bloemenboek indook, kwam ik dit verhaaltje tegen. De gele lis was in de middeleeuwen vooral bekend als een teken van de heraldiek. De bloem werd in verband gebracht met de eerste koning van Frankrijk, Clovis. Een legende luidt dat Clovis, de vorst van de Franken, eens door de Goten in het nauw werd gedreven aan een bocht in de Rijn nabij Keulen. De ingesloten Clovis merkte gelukkig op dat er gele lissen tot ver in de rivier groeiden. Zijn botanische kennis was voldoende om te beseffen dat de Rijn ter plaatse ondiep moest zijn en hij slaagde erin zijn Merovingische manschappen naar de overkant te brengen. Uit dankbaarheid koos hij de gele lis als embleem. Of het waar is weet je maar nooit, het is een legende hè !

Plotseling fietsten we hier langs, echt prachtig, niet te missen zo'n veld vol klaprozen. De naam klaproos heeft deze plant te danken aan een kinderspelletje, zo lees ik wederom in datzelfde boek. Door een bloemblaadje om te vouwen ontstaat een soort zakje, dat met een knal openspringt als er op geslagen wordt. Ik ken het spelletje niet, maar het zou zomaar kunnen.

Reeds de Assyriërs kende de klaproos. Ze noemden de plant de 'dochter van het veld'. Ook de Grieken brachten de plant in verband met de akkers en oogsten. Ze wijdden de klaproos aan Aphrodite, de godin van de landbouw en het moederschap. De Romeinen meenden dat de klaproos een gunstig effect had op de groei van het graan. Het zaad van de klaproos kan trouwens meer dan een eeuw zijn kiemkracht behouden.

Nog zo'n prachtig veld zagen we, nu vol margrieten, ja er wordt hier in Brabant royaal gezaaid en mij hoor je daarover niet klagen. De margriet (Chrysanthemum leucanthemum) is een van de bloemen die zich leent voor het bekende kinderspelletje, waarbij onder het opzeggen van 'hij houdt van mij, hij houdt niet van mij' de bloemblaadjes een voor een worden verwijderd, totdat de kale bloem de plukker het grote geluk voorspelt...of doffe ellende. Kijk, dat spelletje deden wij als kind zijnde dan weer wel, maar of dat nu nog gedaan wordt, ik betwijfel het. De naam Margriet komt van de Franse Margareta van Anjou, die een geborduurd takje met drie margrieten koos als thema voor de  versieringen rond haar huwelijk met Hendrik IV in 1445. Al deze  verhaaltjes komen uit het boek : Het maken van een wilde bloementuin (Jonathan Andrews)

 

Simpelweg genieten.

Het lijkt wel of het elk jaar mooier en voller wordt met de begroeiing langs de dijken. Oh wat hou ik hiervan. Bij Reek gingen we de dijk op en bij Haren eraf en werkelijk, koolzaad, koolzaad en nog eens koolzaad. Deze foto nam ik een paar weken geleden.

Vorige week fietsten we weer langs de Maas en nu staat er steeds meer fluitenkruid bij, ook al zo mooi. 

Prachtig, het is net kant. Deze week zag ik dat de boterbloemen er weer aankomen en daarna natuurlijk de Margrieten, klaprozen en korenbloemen en nog veel meer van dat moois, nee dat worden mooie ritjes.

We kwamen in Reek ook weer langs dit leuke kastje. Ik fotografeerden er al twee mini biebjes, alle twee in hetzelfde blauw als dit kastje. Volgens mij is er in het dorp enige vorm van samenwerking. Hier stonden niet alleen boeken in, maar ook nog andere spulletjes. Tja, onderweg is er altijd wel wat te zien.