Watertoren 170 - Sliedrecht.

 

Vorig jaar, op zondag 1 oktober fietsten we onze laatste watertoren ronde van 2023. Dus het wordt wel tijd dat ik er wat van laat zien, voordat we dit jaar beginnen aan nieuwe tochten. 

We begonnen bij de watertoren van Sliedrecht, die ontworpen is door architect JAN SCHOTEL. Degene die hier regelmatig lezen, zullen zijn naam inmiddels wel kennen. Hij ontwierp zo'n 16 watertorens, waarvan we er al vele hebben gezien.

In 1886 werd de waterleiding aangelegd en werd ook de toren gebouwd. Hiervóór was men aangewezen op sloot- en rivierwater. De toren staat op het terrein van De Zaai, heb nog gezocht wat De Zaai is, maar kon het niet vinden. het terrein was omheind en we konden niet dichterbij komen dan op deze foto. Aan de waterleidingbuizen in de dijk werden toentertijd ook brandkranen aangesloten. De watertoren heeft een hoogte van 28,5 meter en heeft één waterreservoir van m³. De toren, heel jammer, is verwaarloost, boven op het dak tiert welig het onkruid.

Sliedrecht staat ook bekent als "baggerdorp", vandaar dat we regelmatig deze putdeksels zagen liggen. Ook is er het Nationaal Baggermuseum gevestigd, maar daar hadden we geen tijd voor. Misschien ooit !

(bron Wikipedia)

N.B: Elizabeth stuurde mij nog twee foto's toe, een van vlak ná de bouw en een van  hoe het er vroeger  rondom de toren uit heeft gezien. De foto is ingekleurd.

Erg leuk om dat straatbeeld te zien. Dankjewel Elizabeth van het blog: busybessy2.blogspot.com

Vroeg uit de veren !

 

Je hoeft natuurlijk niet zo vroeg op te staan, daar kozen we zelf voor, maar wij vinden dat fijn. Het ontbijt is tenslotte verkrijgbaar tot 11.00 uur op dit  jaarlijkse filmfestival met ontbijt en overal ook nog op tafeltjes,  filmblikken met Paaseitjes. 

Dit jaar was er een motto, namelijk, EEN BLIK OP DE WERELD. Met film kijken verbreed je de blik op jezelf, je nabije omgeving en op de wereld. Films kijken laat ons namelijk vanuit andere perspectieven naar het leven kijken en kan ervoor zorgen dat we de wereld op een andere manier gaan zien. Vandaar dat we films konden kiezen uit bijna elk continent van de wereld (tekst folder).

Een film was er uit Azië, uit Zuid Amerika, Noord Amerika, Europa en wij kozen THE BLUE CAFTAN, een film uit Afrika. 

De film begon om 8.10 uur, op een heel rustige manier en dat zou trouwens heel de film zo blijven. Maar plotseling werd er geroepen, is er een dokter in de zaal en ook, is er iemand die kan reanimeren. Dan weet je even niet wat er gebeurd, iedereen keek naar boven, daar kwam het geluid vandaan. Het was natuurlijk donker , dus werd er geroepen licht aan, doe het licht aan. Toen het licht aanging werden we allemaal verzocht om rustig de zaal te verlaten, kortom na ± 20 min stonden we weer buiten. Twee ambulances arriveerden en voor ons was het wachten hoe het verder zou gaan. We zaten in het restaurant en hadden nog een croissant en hebben nog koffie gedronken. Het duurde zolang dat men niet meer verder ging met de film, maar deze zou ook nog om 10.40 uur vertoont worden en wij besloten om toch maar te blijven, want het stukje wat we gezien hadden, had ons nieuwsgierig gemaakt. We zijn niet naar huis gegaan, maar wel even een wandelingetje gaan maken. We hopen dat het met degene die onwel was geworden, goed is afgelopen, want het zal je maar overkomen.

Wat de film betrof, we zijn blij dat we zijn gebleven, een prachtige film.

In The Blue Caftan toont regisseur Maryam Touzani dat liefde verschillende vormen kan aannemen. De fenomenale acteerprestaties van Saleh Bakri en de Belgische Lubna Azabal zorgen samen met de prachtige cinematografie voor een aangrijpende, warme en universele film. Halim (Saleh Bakri) heeft samen met zijn vrouw Mina (Lubna Azabal) een traditionele kaftanwinkel in de medina van Salé, Marokko. Zijn authentieke handwerk levert schitterende kaftans op. Hun hele huwelijk lang leven ze al met een geheim, maar desondanks heeft het echtpaar een enorme genegenheid voor elkaar. Mina's ziekte en de komst van Youssef, een nieuwe leerling die het vak wil leren, zorgen ervoor dat dit fragile evenwicht onder druk komt te staan. Verenigd in hun liefde, helpen ze elkaar om hun angsten onder ogen te zien. 

Deze tekst stond op de folder van de FilmLiga, maar hun bronnen waren: Filmtotaal, NRC, Volkskrant, Trouw, VPRO.  De foto van de hoofdrolspelers stond ook op de folder, maar aangezien die wat donker was, heb ik deze gehaald van internet.

Vrolijke bijen.

Evenals afgelopen woensdag, met de Sterke Dijkenroute, was het donderdag ook mooi fietsweer. We bleven wel hier in de omgeving en op die route komen we altijd langs dit bord. Er staat ook een mooi kastje en daarin, potjes gevuld met heerlijke honing. Eindelijk nu eens gefotografeerd en natuurlijk een potje gekocht. Lekker !!

 

A.T.C. ruil.

 

Mieke, van het blog MIEKEQUILT, organiseerde, zoals ze al enkele jaren deed, weer een atc-ruil. Ik had me ook weer aangemeld, maar had eigenlijk geen idee wat ik zou moeten maken. Maar ten langen leste, borrelde er toch wat op in mijn brein. Aan de slag dus, deze keer op mijn naaimachine. Huisjes moesten het worden en op internet vond ik daar huisjes gemaakt van hout en klei, die nam ik al voorbeeld. Er lag hier nog een stuk stof dat over was van de cursus, verven met bladeren en dat leek me wel leuk om te gebruiken als achtergrond. Drie moesten we er opsturen en dit is mijn bijdrage aan de ruil

Vanmorgen viel er een brief van Mieke op de deurmat, met daarin de kaartjes van de ruil. Leuk hoor zo'n post in een, door Mieke gemaakte envelop. De grote kaart, links op de foto, is ook van Mieke, het kaartje rechts, plus het envelopje met de katten is van FERRARA, ze doet niet mee met de ruil, maar vind het leuk om deze kleine kaartjes te maken, een extraatje dus. Dankjewel.

De onderste drie kaartjes zijn wel van de ruil, vlnr  HANNIE, ELS en ook een van Mieke. 

Was weer fijn om mee te doen Mieke, Bedankt voor al je werk.

Even een rondje maken.

 

Nog even en dan ga ik met vriendin Ellen weer een dag fietsen en omdat ik haar al eens beloofd had om de Sterke Dijkenroute te fietsen, gingen mijn man en ik die ronde gisteren eerst nog even fietsen ter controle. We herinnerden ons nog wel, dat er weinig horeca op die route was en dat was nu nog steeds zo. Hier fietsten we rustig, boven op het fietspad langs de Waal. We genoten ervan, totdat even verderop een man stond, druk met zijn telefoon bezig en twee grote Duitse Herders naast zich. Die waren dus niet aangelijnd en toen wij voorbij fietsten, renden ze alle twee op ons af. Mijn is dan zo, dat hij zegt, je moet op de openbare weg en dan zeker naast een fietspad, je honden aan de lijn houden. Maar nee hoor, wij waren fout, wij hadden moeten stoppen. Gelukkig zijn we niet gebeten, maar bij mij zat er de schrik goed in en dat vertaald zich dan in een soort van slapte in de benen en dat is (haha) niet handig wanneer je moet fietsen. Op naar de koffie en dat trof, de zon scheen en we zaten lekker op het terras. 

Na de koffie weer verder, wat was het mooi en wat een  prachtig  vergezicht  over het water. Bij  Brakel, ongeveer op de helft van de route, moesten we met het veerpont de waal oversteken, toen werd het opeens héél anders, omleiding. We konden niet meer over de dijk, vanwege werkzaamheden i.v.m. het hoger en breder maken van  de dijken. De komende jaren wordt 1.500 kilometer aan dijken versterkt. We wisten nog van de vorige keer dat er ergens een bakker moest zijn waar je ook kon lunchen en kwamen we daar toch terecht. Die was er gelukkig nog, want je weet maar nooit tegenwoordig. Het voordeel van een lunch bij de bakker is, dat je altijd lekker verse broodjes hebt. Bij het afrekenen was er een klein probleem, het pinapparaat deed het niet en dat gebeurde wel vaker zei ze. Niet zo handig denk ik dan, gelukkig hadden we genoeg contant geld bij ons, maar toch !

Na de lunch weer verder met de ene omleiding na de andere, dan kon je weer een stukje dijk op, dan weer eraf, dan onder langs, dan weer langs de snelweg. We zijn wel tien keer ergens omhoog moeten fietsen, best stijl, dus dat was het enige positieve, dat we merkte dat het met onze conditie goed zat. We snappen natuurlijk wel dat deze werkzaamheden écht wel nodig zijn, maar De Sterke Dijkenroute zit er voor dit dit jaar dus zeker niet in, want je mist dan veel mooie stukken, maar samen fietsen zeker wel.

Watertoren 169 - Amstelveen.

Na de watertorens in Breukelen, Mijdrecht, Aalsmeer, nu de laatste van die dag (5-9-2023). Dit even voor mijn administratie, de watertoren in  Amstelveen. Deze toren staat op het terrein van de voormalige kruitfabriek De Oude Molen aan de Amsteldijk-Zuid. Rond de watertoren staan de woningen van de kruitfabriek-arbeiders. Door deze mooie ingang reden we het terrein op.

Dit bord hing naast de ingang met wat informatie over de voormalige kruitfabriek.

De watertoren werd gebouwd in 1895 naar een ontwerp van J.F. Klinkhamer en B.J. Ouendag tijdens de eerste bouwfase van de nieuw opgerichte schietkatoen- en nitroglycerinefabriek. Dit oudste negentiende-eeuwse object is gelegen op het voorterrein en verbonden met het laboratorium (De Oude Molen 1). De fabriek bezat een eigen waterdistributiesysteem, zodat te allen tijde voor het productieproces een constante waterdruk gewaarborgd was. Water was van groot belang voor het spoelen en koelen van de stoffen.

In het laatste decennium van de twintigste eeuw werd de watertoren intern verbouwd en voorzien van vergaderruimten. 

De markante toren van 20 meter hoog vormt het hoogste en tevens meest in het oog springende gebouw van het complex. De watertoren is gebouwd op cirkelvormige grondslag en is opgetrokken uit baksteen in koppenverband. Koppenverband is een metseltechniek waarbij uitsluitend gebruik wordt gemaakt van kopse of patijtse lagen. Strekken worden hierbij dus niet gebruikt. Dat wil zeggen dat alle koppen (korte zijden van de steen) in het zicht liggen. Dit soort metselverband wordt vaak toegepast bij ronde gebouwen zoals ronde fabrieksschoorstenen, ronde hoeken, ronde putten bovengronds en dus ook bij deze watertoren. De romp bezit gevelopeningen op verschillende niveaus. Aan de noordzijde bevindt zich een doorgang naar het laboratoriumgebouw en aan de zuidzijde een doorgang naar de glazen corridor.

De bovenbouw van de watertoren bestaat uit een hoogtereservoir waaromheen een achthoekige, houten ombouw is aangebracht. Deze ombouw wordt bekroond door een achtzijdig puntdak met flauw hellende dakvlakken. Het dak kraagt over de ombouw heen. Op twee niveaus zijn in het metselwerk van de romp hardstenen consoles aangebracht die mogelijk duiden op een rondgang ter hoogte van de houten bovenbouw. 

De watertoren is van algemeen belang - als historisch functioneel onderdeel van het complex - vanuit architectuurhistorisch oogpunt als gaaf bewaard gebleven en zeldzaam geworden fabriekswatertoren - door de ensemblewaarde vanwege de functionele relatie tot de overige objecten van het voorterrein - vanwege de beeldbepalende waarde door de hoogte, het karakteristieke silhouet en de markante plaatsing op het fabrieksterrein.

Bron Rijksdienst voor het Cultureel Erfgoed. 

 

Verhalenbank.

 

Afgelopen donderdag gingen we fietsen, natuurlijk deden we dat. Het weer was deze dag volgens mij in heel Nederland schitterend en van deze, tegenwoordig zeldzame, dagen moet je profiteren. We dronken koffie in Veghel en hadden uitzicht op deze grote Magnolia. Men was er bezig met wegwerkzaamheden en er was een flink gat gegraven. Nu maar hopen dat er geen wortels worden beschadigd.

Iets verderop, in Uden, zagen we deze mooie mozaïek bank.

 

En wat voor een, nou een behoorlijk grote (8 meter lang).

 

Het bleek de tweede Udense Verhalenbank te zijn en als dit de tweede is, moet er ook een eerste zijn, dus die moeten we ook maar eens gaan opzoeken dan.

Deze bank is een ontwerp van Nelleke Hoppenbrouwers, docent beeldende vorming bij Kunst & Co en zij ontwierp deze bank in 2008.

 

Ze begeleide het project, met als achterliggende gedachten het uitwisselen van verhalen tussen ouderen en jongeren.

Die herinneringen zijn allemaal terug te vinden op de bank, in de vorm van zelfgemaakte collagetegels.

Wist je al ?

Weet je nog ?

Met, weet je nog, of wist je al, beginnen natuurlijk vele gesprekken en dat was helemaal de bedoeling. 

Op de collagetegels stonden mooie afbeeldingen (meer dan deze vier), waardoor je sowieso aan de praat raakt. Wij in elk geval wel en omdat het ook zowat tijd was om wat te eten, aten we daar op de bank, lekker in het zonnetje, onze krentenbol op.

En wat denk je, bij thuiskomst zagen we dat we de eerste 1000 km in dit jaar hadden overschreden. Best wel aan de late kant, in vergelijking met vorig jaar, tja het weer was vaak spelbreker. Maar een lekkere lunch hebben we toch wel verdiend, vinden wij dan hè !

 

Fietswiel of.....?

 Vorige week vrijdag, het was heerlijk weer, fietsten we een van onze lievelingsroutes. 
Langs de Maas en op weg naar de koffie, maar we gingen eigenlijk voor het versierseltje dat op de slagroom steekt. De vorige keer vond ik dat zo leuk, maar vergat er een foto van te maken. 
Herkansing dus en even de vraag of het er deze keer ook op zou zitten.
Toen de koffie werd gebracht zei ik tegen de serveerster, wat leuk het fietswiel zit er weer op ! Fietswiel, reageerde ze heel verbaast, oh, maar dat is een Mallejan.
Nou ja, als wij een wiel zien, relateren we dat meteen aan fietsen, goh hoe zou dat komen :-)

Misschien weet iedereen wel wat een Mallejan is, maar ik wist het niet, dus voor degene die het ook niet weten, het is een vervoermiddel dat vroeger in de bosbouw werd gebruikt om boomstammen en andere lange voorwerpen te vervoeren. Zo werden ze bijvoorbeeld bij de gemeentetram te Amsterdam gebruikt voor transport van railstaven. HIER EEN LINK met wat informatie en foto van Mallejan.

Heb nog even verder gezocht, want hoe kwam men aan die naam voor dit werktuig. Een mallewagen was oorspronkelijk 'wagen waarop de leden van een narrengilde rondreden, op vastenavond, kermis, enz.' Dan las ik nog dat het woord jan ook nog de betekenis heeft van 'kanjer, fors exemplaar'. Een combinatie van betekenissen dus.

Het restaurant waar we de koffie dronken heeft trouwens de naam MALLEJAN.

(bron wikipedia)

Bietjestaart en geitenkaas ( RvdM ).

 

Eind vorig jaar zag ik dit simpele gerecht in de Libelle en omdat wij regelmatig rode bietjes eten leek het me de moeite waard om te proberen. Vooral ook omdat ik de bietjes altijd kookte en bij dit recept gaan ze in de oven. We vonden het alletwee lekker, dus we bewaren het.

Ingrediënten -  2 pers.

6 plakjes bladerdeeg - 400 gr bietjes, geschild - 125 gr zachte geitenkaas - 1 flinke hand walnoten - rucola.

. Verwarm de oven op 200 ºC.
. Snijd de bieten in plakjes van ± ½ cm, besprenkel met wat olijfolie, bestrooi met peper en zout.
. Verdeel ze over een met bakpapier beklede ovenplaat en rooster 15 min. in de oven.
. Bekleed de bakplaat opnieuw met bakpapier en leg de plakjes bladerdeeg erop.
. Druk de naden dicht en prik er met de vork wat gaatjes in.
. Verdeel de bietjes, geitenkaas en walnoten erover en bak in 20 min. af.
. Maak af met wat rucola.

Wij vonden dat deze 'oven manier', de smaak van bietjes ten goede kwam.
Ik heb precies het recept gevolgd, maar men kan natuurlijk ook andere kaas of noten gebruiken. 

Geef er je eigen draai aan, smakelijk eten.

Vandaag niet ........

 

.......maar gisteren wel, wat een heerlijk weer was het. We maakten een tochtje langs de Maas en fietsten van Berghem naar Rossum. Lekker koffie gedronken bij een van onze favoriete plekjes en op de terugweg besloten we toch maar eens wat foto's te nemen van de vele vogels die we er op de heenweg hadden gezien.

Het was er een gesnater, op de grond en in de lucht.

Verspreid op de route zagen we vijf ooievaars nesten en allemaal bewoond. Ik denk dat ze hun winterveren nog hadden, want zo'n dikke bos zag ik nog niet eerder. Er vlogen ook enkele kraaien rond deze nest en het lijkt erop dat ze een nest aan het maken zijn onder in het nest van de ooievaars.

En dan zag ik na lange tijd weer eens een échte boomhut.

Echte boomhutten zijn tegenwoordig dun gezaaid, maar hier hadden ze er de ruimte voor. 

Er moet natuurlijk wel een boom aanwezig zijn en die was er.

Goed dat we hier nu langs kwamen, want het zal niet heel lang meer duren dat de boom volop in het blad zit.

Wat heerlijk voor de kinderen die zo'n mooie boomhut hebben om in te kunnen zitten, spelen en wie weet ook nog wel eens in mogen slapen.

Je zou er zomaar jaloers op kunnen worden.