Enkele weken geleden heb ik afscheid genomen van mijn fiets. We kochten hem in 2001 en wat heb ik er altijd met veel plezier op gefietst, ja er heel wat kilometers op gereden. Er zijn in de loop der jaren natuurlijk wel wat onderdelen vernieuwd, maar nu was hij op.
De trapas was versleten, de versnelling was ook niet meer je van het en met de schijfremmen ging het ook niet meer lekker, kortom, de man hier in huis en daar vertrouw ik helemaal op, zei dat het toch echt einde verhaal was.
Nou ja, als dat zo is, dan is dat zo en wat ik nooit, maar dan ook nooit had gedacht, was dat ik er toch wel een heel treurig gevoel bij had. Daarom hier een soort van eerbetoon aan deze fijne fiets, die mij overal heeft gebracht.
Een frame, twee wielen, een zadel, trappers en een stuur om de weg te vinden naar de horizon.
En natuurlijk niet alleen in Frankrijk, maar ook in eigen land. De Ronde van Nederland, verschillende LF routes, het Pieterpad voor fietsers, de Elfstedentocht.
Mooie herinneringen aan een heerlijke fiets, die mij op de tochten zelden in de steek heeft gelaten.
N.B : het stukje tekst, over het frame en de wielen, komt uit het gedicht 'de fiets' van Wim Daniels.
