Watertoren 168 - Aalsmeer.

Kijk eens hoe mooi de toren daar staat, aan de rand van de Westeinderplassen. Een monumentaal bouwwerk van 50 meter hoog. Men startte ermee in 1926 en de afronding was in 1928. Het was nog steeds prachtig weer (5-9-2023) en we hebben toen ook heerlijk op een bankje langs het water zitten picknicken.

De toren is ontworpen door Hendrik Sangster, die twintig Nederlandse watertorens ontwierp en is gebouwd in art-deco-stijl. De toren is gebouwd in opdracht van het Provinciaal Waterleidingbedrijf van Noord-Holland en was een onderdeel van de drinkwatervoorziening voor de gemeente Aalsmeer, Haarlemmermeer, Uithoorn en Bennebroek. 

In de toren werd tot 1994 gezuiverd water opgeslagen dat afkomstig was uit de Amsterdamse Waterleidingduinen. De toren is sinds 1988 een rijksmonument.

De toren heeft twee betonnen vlakbodemreservoirs, resp. 520 m³ en 480 m³. In 1987 werd het bovenste reservoir buiten gebruik gesteld. Daarnaast heeft de toren nog een kleiner bodemreservoir van 160 m³. De toren rust op 452 houten palen met elk een lengte van 15 m.

In 1994 werd de toren helemaal buiten gebruik gesteld en verkocht aan de gemeente Aalsmeer die de toren nu nog steeds in bezit heeft. Er zijn plannen geweest om de toren te verkopen aan een private partij die er een hotel wilde vestigen. Dat stuitte op verzet van de bewoners van Aalsmeer die wilde dat de toren toegankelijk bleef voor het publiek. De gemeente heeft het beheer van de watertoren uitbesteed aan de Stichting Beheer Watertoren Aalsmeer, die zich tot doel heeft gesteld de toren minimaal vijf keer per jaar open te stellen voor het publiek. Sinds 1 januari 2008 is de toren aangewezen als een van de trouwlocaties van de gemeente Aalsmeer. In 2005 is op de toren een nestkast voor slechtvalken geplaatst. Het eerste broedgeval in 2010 mislukte, maar vanaf 2011 zijn jaarlijks jongen grootgebracht.

Wij hadden graag dichter bij de toren willen komen, zodat we ook de voordeur beter in beeld konden brengen, maar helaas ging dat niet. Het terrein was afgezet met een groot hek en er stond een grote tent voor. Jammer, maar helaas !

De Nederlandse Watertoren Stichting heeft de watertoren in Aalsmeer opgenomen op haar lijst met 'toptorens'. Deze lijst bevat de meeste waardevolle watertorens van Nederland.

(bron Wikipedia en SBWA)

 

Het kwam goed.

 

Zoals ik al had gezegd, wanneer we weer langs d DE HALF GEKNOTTE WILGEN  zouden fietsen en ze dan goed geknot waren zouden we wederom een foto maken. Gistermiddag was het lekker om te fietsen en waren we weer in de polder. Ziehier, het kwam allemaal goed !

Watertoren 167 - Mijdrecht.

 

Ik ga maar weer eens verder met de watertorens. Na de watertoren van BREUKELEN gingen we verder naar Mijdrecht. We zagen hem al van een afstand staan, maar omdat er aan de weg werd gewerkt, was er van alles afgesloten. Dan eerst maar even koffie drinken.

De watertoren van Mijdrecht is een bakstenen watertoren en werd gebouwd in 1937, staat aan de industrieweg, heeft een hoogte van 41,00 meter en een waterreservoir van 500 m³. De toren is voorzien van een kerktoren-zadeldak en werd gebouwd in opdracht van het toenmalige waterleidingbedrijf Drinkwatervoorziening Noord-West-Utrecht. Het ontwerp was van het ingenieurs en ontwerpbureau MABEG en behoort stijlkundig tot de Delftse School. Aan de voorkant en achterkant bevindt zich een klein ornamenteel bedoeld balkonnetje en op de linkerachterhoek bevindt zich een holle steunbeer, die dus als ornament bedoeld is. Typerend is verder dat alle ramen aan alle vier de zijden op onregelmatige wijze in de gevel  geplaatst zijn waarbij elke gevel een ander beeld laat zien. Omdat de toren van baksteen is zijn er in de loop der jaren vochtproblemen opgetreden die echter niet bestreden zijn door het aanbrengen van een nieuwe buitenlaag zoals wel bij andere torens van deze watermaatschappij en haar rechtsopvolgers gebeurd is. Hierdoor is het oorspronkelijke beeld bewaard gebleven. Bijzonder is verder dat in deze toren zich geen rond maar een kubusvormig waterreservoir bevindt, de vorm hiervan is dus aangepast aan het voor een watertoren apart ontwerp. Het reservoir heeft een van de hoeken afgeschuind waardoor er een wenteltrap aangelegd kon worden. Op 18 april 2005 werd de toren buiten gebruik gesteld, bijna 70 jaar na de oplevering.

In Nederland staan slechts twee watertorens met een zadeldak. De andere staat in Lutten (Overijssel). 

Gimpen ?

 

Gympen, dat woord kende ik wel, maar Gimpen dat was nieuw. Het resultaat van Gimpen kende ik wel, maar wist alleen niet dat het zo heet. Dat leerde ik dus in het TextielMuseum afgelopen zondag. Op de afdeling Makersgeheimen - voor de hele familie, een doe-tentoonstelling die heel leuk is voor ouders en kinderen, zag ik dit wandkleed en bij de geel/oranje bloem kun je de techniek goed zien. Bij deze techniek wordt een kern van een stevig garen omwikkeld door een ander garen, zo ontstaat een dikker koord. je kunt ook verdikkingen maken door op bepaalde punten veel meer draden rond de kern te wikkelen. Zoals je kunt zien probeerden de makers, Veva van der Wolf en Sandra Keja-Planken, sommige delen van het koord extreem dik te maken en andere delen lieten ze juist heel dun. 

We liepen ook nog door de afdeling waar gigantische weef en breimachines te zien zijn. Die afdeling is de laatste jaren echt gemoderniseerd. Mooi om te zien hoe snel dat weven gaat, je ziet het patroon groeien waar je bij staat. En natuurlijk moesten we ook nog even naar de museum winkel. Vind het altijd leuk om wat bruikbaars mee te nemen, zoals deze droogdoek en vaak ook wat kaarten. Manlief vond daar een paar sokken met de leuke naam VODDE, maar zoals je op het kaartje ziet wordt het iets anders geschreven. De sokken zijn gemaakt (haha) van vodde. Achter op het kaartje stond nog deze tekst. 

Duurzame sokken zullen de wereld niet veranderen, 

het zijn de mensen die ze dragen die dat doen, jij dus.

Nou we doen ons best.

Op een dag vol regen..........

 

.........wat kun je dan beter doen dan naar een museum gaan. Ja er zijn natuurlijk nog wel meer keuzes te maken, maar wij kozen hiervoor. Het Textielmuseum in Tilburg. een hele poos geleden had ik al gezien dat er een mooie tentoonstelling was, Is it alive, een kleine tentoonstelling, maar erg leuk.

Op de tentoonstelling zie je niet alleen het eindresultaat, maar wordt je ook meegenomen in het maakproces en wordt het duidelijk dat kunstenaars soms uitvinders zijn en innovatie kunnen aanjagen. Deze installatie, I am Storm, is van kunstenaarsduo Drift (Lonneke Gordijn en Ralph Nauta) en bestaat uit een twintigtal levensgrote sprieten die wuiven op een denkbeeldig briesje. Je kon hier ook doorheen lopen en daar hou ik wel van.

Hier was het eigenlijk te donker om het goed te fotograferen, maar dit gigantische kunstwerk van kunstenaar en architect Philip Beesley/Living Architecture Systems Group (LASG) hangt in de lucht en doordat je er onderdoor kan lopen, kun je alles goed bekijken. Onderdeel hiervan was ook de creatie 'Lucid Look 2' van modeontwerpster Iris van Herpen. Achter haar schaduw kwamen steeds bewegingen vandaan die dan weer weg waren, loslieten, andere vormen aannamen, kortom bewegende kunst.

Werk van Tanja Smeets was ook mooi om doorheen te wandelen en misschien ook leuk voor de vele breisters onder jullie om naar te kijken. Dit werk lijkt wel een bos om door te wandelen. In het TextielLab ontdekte Tanja Smeets de mogelijkheden van de laser- en de breitechniek. Met beide technieken realiseerde zij haar instalatie 'Nebula and de Soft Machine'. 

Uit industrieel vilt liet zij grillige basisvormen snijden, van minuscuul naar steeds meer uitvergroot. De elementen slingeren in elkaar verstrengeld omhoog. In het midden lijkt het materiaal te ontploffen, als uitbarsting van een stofwolk ('Nebula'). Het gebreide onderdeel van de installatie, 'Soft Machine', doet denken aan een plant, met knoppen die zich willekeurig verspreiden. De installatie wekt de suggestie uit te kunnen groeien tot een oneindig landschap. 

De tentoonstelling loopt nog t/m 7 april 2024. Het is een kleine tentoonstelling, maar er is nog zoveel meer te zien en te beleven, dat een bezoek meer dan waard is.

Bron: textielmuseum

 

Knotten.

 

Vorige week zag ik, langs de Maas, dat men flink aan het snoeien was geweest. De knotwilgen waren gekortwiekt, maar niet zoals het altijd was. Er zaten nog flinke takken aan. Was dit een nieuwe manier van knotten, ik weet het niet en zag het ook nog niet eerder, maar dat kan ook aan mij liggen natuurlijk. 

Een paar dagen later fietsten we door de polder en zagen deze machine, met man, druk bezig. Aha, zo doen ze dat. Een grijper grijpt zich vast om een bussel takken, snijd ze allemaal tegelijk af en legt de hele bussel op de grond.

Gaat wel snel zo, maar nu vragen wij ons af, komt er nog een ploeg mensen achteraan om de wilgen nu echt te gaan knotten, want zeg nou eerlijk, dit lijkt toch nergens op. Een echte knotwilg heeft toch een echte knot. In een andere plaats zagen we wel wilgen, geknot zoals het altijd was. Maar wie weet komt het nog goed, wij fietsen hier regelmatig, dus houden we het in de gaten. Mocht het nog goedkomen, dan stappen we weer van de fiets en maken er een mooie foto van.

Watertoren 166 - Breukelen.

 

We hadden ons gereed gemaakt om te gaan fietsen, het  zou droog worden, maar het regent nog steeds. Wat zal ik dan gaan doen, nou ik zag deze week dat er nog met enkele watertorens nog niets was gedaan. Laat ik daar maar eens mee gaan beginnen, dan zien we straks wel of het nog droog wil worden. 

De dag dat we de fietstocht maakten (5-9-2023) was het weer heel wat aangenamer. 

In Breukelen zagen we deze watertoren, gebouwd in 1927-1928. De toren heeft een hoogte van circa 44 meter en heeft één waterreservoir van 400 m³. Hoogstwaarschijnlijk is het ontwerp afkomstig van de Bussumse architect J. Gerber. Het is een gemeentelijk monument, daar heb ik ook nog gezocht, maar bij de architect staat daar ook een vraagteken. Er hebben twee restauraties plaatsgevonden, de eerste in 1963. de tweede in 1995.

Er is dus niet veel over te vertellen, soms zit het mee en soms tegen. Wat wel mee zit is dat het nu inmiddels droog is, dus we springen op de fiets en gaan ons rondje rijden.

(bron Wikipedia)

Sinaasappelmuffins (RvdM).

 Vorige week was manlief jarig en het viel op dat er heel veel felicitatie mails binnen kwamen van bedrijven, met cadeautjes. Wat is dat toch opeens, van de N.S maar liefs 3stuks en hij hoefden niet te kiezen, hij kreeg ze allemaal. Van een doe het zelf zaak, een fotozaak, ANWB, de Filmliga met een mooie kaart, is nog nooit gebeurd en van de Nierstichting een recept van deze sinaasappelmuffins (in het kader van minder zout), plus het magazine Lekker Gezond om te downloaden. Het kwam me goed uit om dit recept uit te proberen voor het RvdM.

Sinaasappelmuffins. 

Ingrediënten. 1 (onbespoten) sinaasappel, 40 gr gepelde walnoten, 3 el olijfolie, 1 dl halfvolle melk, 1 ei, 225 gr zelfrijzend bakmeel, 3 el suiker, 10 cakevormpjes of een bakvorm voor scones.

Bereiding.

. Warm de oven voor op 175º.

. Boen de sinaasappel goed schoon met warm water en snijd hem in stukken.

. Hak de sinaasappel in een keukenmachine of met een staafmixer in kleine stukjes.

. Voeg de noten toe en hak ze mee klein.

. Voeg de olie, de melk en het ei toe en meng dit erdoor.

. Doe in een kom het zelfrijzend bakmeel met de suiker.

. Roer met een vork de sinaasappelmassa er door.

. Verdeel het deeg over de 10 vormpjes.

. Bak de muffins op de bakplaat midden in de hete oven in 20 minuten gaar en laat ze afkoelen.

N.B: ik heb ze voornamelijk ook gemaakt omdat ik wou weten hoe een hele sinaasappel, met schil en al, in een recept smaakt. Je proeft de sinaasappel en op het eind een klein beetje een bittere nasmaak, maar écht een beetje en dat komt natuurlijk door het wit van de sinaasappel. Verder kan ik nog melden dat je geen luchtige cakejes moet verwachten, ze zijn wat vast van structuur, maar dat zagen jullie vast al aan de ingrediënten.

Eindelijk klaar, eindelijk weer op de fiets.

 Mijn laatste bericht over de binnen klus is van 22-12 2023 en ik eindigde toen met de woorden "ik denk dat we maar verder gaan in het nieuwe jaar" en dat deden we dan ook. Met kerstmis was het hier een rotzooi, maar onze dochter nodigde ons uit om tweede kerstdag bij haar te komen en dat is super gezellig geweest, was er ook heel blij mee. Maar nu is het klaar, alle kamers zijn opnieuw gesaust, dat deed de man hier in huis en dat was een gigantische klus. Maar ook kasten moesten leeg, alles in dozen gepakt die in stapels naast ons bed stonden. Het afplakken, voor je gaat schilderen (mijn taak) is op zich al een hele klus, evenals spullen versjouwen van de een naar de andere kamer, het schoonmaken elke dag van de rollers en de kwasten, allemaal voorbij nu. Het voordeel is dat we ook heel veel hebben weg gedaan, naar de stort, naar de kringloop. Meteen ook heel de keuken vanbinnen en vanbuiten goed schoongemaakt, enfin, wij waren dus ontzettend blij met het slechte weer in die dagen en toen het vorige week zo heerlijk zonnig was hebben we op zaterdag, zondag en maandag weer lekker gefietst, vandaag trouwens ook. En ondertussen hebben de graffiti spuiters ook niet stil gezeten, want op het transformatorhuisje, waar wij vaak langskomen, was nu spuitwerk aangebracht, tenminste, wij hadden alle twee het idee dat het er eerder niet was.