vrijdag 28 december 2018

Inspiratiebronnen.

"Ja ja, burgers en buitenlui, hooggeboorde en deftige gepandjesjaste heeren kunstenaars, hier is het, het Leven, het levende werk, het tintelende, spetterende!"

Dit schreef criticus Conrad Kickert over het werk van Jan Sluijters in 1907.

Sluijters ging, tegen de zin van de Prix de Rome commissie, toch naar Parijs. Het verblijf daar heeft een enorme ontwikkeling in zijn werk teweeggebracht.Terug in Nederland gaven zijn schilderijen en tekeningen een impuls aan de moderne kunst. Met zijn actuele doeken en zijn streven deze te exposeren streed Sluijters voor een progressiever kunstklimaat. Ook verdedigde hij openlijk de moderne kunstenaars Kees van Dongen en Vincent van Gogh Zijn interesse in licht en kleur inspireerde de bevriende schilders Leo Gestel en Piet Mondriaan. Ik vond het daarom ook erg mooi om werken van hun naast die van Sluijters te zien.

Op basis van zijn Parijse studies maakte Sluijters in Nederland dit prachtige monumentale doek, Bal Tabarin, 1907.Het is een ode aan het elektrisch licht. Het uiterst moderne schilderij werd geweigerd op een tentoonstelling in het Stedelijk Museum in Amsterdam. Wat ik persoonlijk dan weer heel grappig vind is dat ik in de folder, onder deze foto las, Bal Tabarin, Stedelijk Museum Amsterdam, langdurig bruikleen particulier verzamelaar, voorgenomen gift. Het kan verkeren !
Het is uiteindelijk toch wel tentoongesteld ( in het Stedelijk ) maar het schokte de Nederlandse kunstwereld. Het werk werd duivels en krankzinnig genoemd.

Larens landschap met octoberzon.
De landschappen vormen het hoogtepunt van Sluijters' luminisme. De stralingskracht van de najaarszon doet naast van Gogh denken aan Van Dongens zomerlandschappen uit 1905. In dit landschap gebruikte Sluijters eigentijdse elementen als lantaarnpalen en fietsers. Voor ons heel normaal, maar ik denk voor die tijd zal dat misschien niet gebruikelijk zijn geweest anders zou het er niet bij vermeld hoeven te worden dacht ik zo.
Wordt vervolgd.


donderdag 27 december 2018

Uit Brabant.

We gaan altijd graag naar het HET NOORDBRABANTS MUSEUM, het is een prettig museum vooral na de laatste verbouwing. Oud en NIEUW lopen mooi in elkaar over. Gisteren zagen we er het werk van een van onze drie uit Brabant afkomstige kunstenaars, JAN SLUIJTERS. De andere twee zijn Jeroen Bosch en Vincent van Gogh, goed gezelschap toch ? We hadden al wel eerder werk van hem gezien, maar dat hij zo veelzijdig was wisten we niet. Met het schilderij ( links ) "De profeet Elisa en de zoon der Sunamitische vrouw ( 1904 ) won Sluijters de belangrijke Prix de Rome. Hij werkte er drie maanden aan in een afgeschermde loge. De jury prees de duidelijke verbeelde gebeurtenis en de functionele lichtval. De kleur van de kleding van de vrouw was echter niet ingetogen genoeg. Ondanks dat Sluijters de voorstelling gladder had geschilderd dan zijn andere werk, was de jury niet te spreken over de te grove toets zo las ik. En dan toch die prijs winnen, merkwaardig. Met die prijs kon hij naar het buitenland reizen. Het doel was dat hij zich volledig op zijn academische kunstenaarschap zou richten. hij mocht met een toelage in principe vier jaar lang kunstschatten bestuderen in het buitenland.Tijdens het eerste reisjaar, in 1905 verbleef hij in Italië., In de Galleria Borghese in Rome kopieerde hij het schilderij Danae van Correggio ( ook op de tentoonstelling te zien ). Hij vond het maar niks om de verplichte kopieën te schilderen, nou en daar kan ik helemaal inkomen.  Hij kreeg veel meer interesse voor het maken van impressionistische lichtstudies en het buiten schilderen. Hij legde zijn kersverse echtgenote Bertha vast in tegenlicht ( prachtig toch ) maar vanwege de niet-traditionele schilderwijze wilde de Prix de Rome commissie het werk niet tentoonstellen in de Rijksacademie. Sluijters verzette zich hiertegen en daarna werd het portret toch geëxposeerd. Ook legde hij liever het  eigentijdse en rauwe stadsleven vast. Het tweede studiejaar wilde hij in Parijs doorbrengen en toen de commissie Spanje als reisdoel bepaalde, vertrok hij met tegenzin. In Spanje raffelde hij zijn reisprogramma af en tegen de instructies in stapte hij op de trein richting Parijs. Ja ja, men had wat met hem te stellen. Leuk vind ik zulke informatie bij de werken. 
Morgen het vervolg.

vrijdag 21 december 2018

Tussen de bedrijven door.

Ja de tas moest ècht deze week gemaakt worden. het is te gek voor woorden, maar ik heb er een jaar de tijd voor gehad en dan op het laatste nippertje..........Het zit zo, vorig jaar, 21 december, was ik op de verjaardag van een goede kennis en zij gaf mij een oude spijkerbroek en vroeg of ik daar een tas van wou maken. Okay, maar aangezien ik net daags ervoor een kleine operatie aan mijn hand had ondergaan ( carpale tunnel syndroom ) zul je wel even moeten wachten zei ik. Nou dat was geen probleem. Het duurde een tijdje voor het gevoel in mijn vingers weer helemaal terug was en toen, ja toen was ik heel de broek vergeten. Zo gaat dat soms, altans bij mij. Het was al bijna zomer toen het me weer te binnen schoot maar, o jee, waar was de broek gebleven ? Ik dacht toch echt dat ik hem apart had gehouden van de rest want hier liggen nogal wat oude spijkerbroeken, of resten ervan. Samen met mijn dochter hebben ik er al heel wat verknipt en zijn er aardige tassen uit ontstaan, het zal toch niet hè, pff ik kreeg het er Spaans benauwd van. Alles afgezocht, in de kast, in dozen, in bakken, niks. Totdat ik in een tasje keek dat in de werkkamer aan het wandrek hing, hè hè gevonden. Zo stom hè dat je zoiets helemaal maar dan ook helemaal vergeet. Enfin, het werd een lange hete zomer en er was geen haast bij, maar ja de tijd gaat snel en vandaag was ze weer jarig. Ik was er ook om het mee te vieren en jawel, met tas hoor.
De zakken, met applicatie, heb ik aan de ene kant gebruikt, een andere applicatie is, aan de andere kant, gebruikt om het gat dat op de knie zat te dichten. De gebloemde stof gebruikte ik als voering en was een restant dat onze dochter nog had liggen. Aan de binnenkant maakte ik nog een zak met rits en naaide er nog ergens een lange lus met een musketonhaak aan om haar sleutels aan te hangen zodat die makkelijk zijn terug te vinden wanneer de tas vol zit met van alles en nog wat. Kan nog melden dat hij is goedgekeurd ;-)

maandag 17 december 2018

Rood moest het zijn.

Elk jaar probeer ik een ander soort van kerstboom. Vaak maken we ze zelf van allerlei VERSCHILLENDE materialen maar soms hebben we een echte boom. In die echte boom hang ik dan wel weer ZELFGEMAAKTE versiering of ik verzin iets van spullen die er al in huis waren. Dit jaar wist ik in de zomer al wat voor boom het zou worden n.l, de boom van VORIG JAAR. Hij stond er in die lange hete zomer zo zielig bij. Lang had hij het volgehouden maar toen het steeds warmer en warmer werd kon hij het niet bolwerken en lag er in een mum van tijd een dikke deken van dennennaalden aan zijn voeten. Nu mag de boom voor de tweede keer onze kamer opfleuren. Ik wist al dat ik rood wou hebben dit jaar, maar wàt in het rood ? Toen zag ik HIER op het blog van Bettie, Schotse ruiten. Nou die had ik hier nog wel liggen, we hadden er laatst nog TASJES. van gemaakt. De boom is nu rood gespoten, de lampjes hangen er in en gisteren zijn de hartjes gemaakt. Kijk hem stralen, weliswaar zonder zijn naalden maar dat is dan weer een voordeeltje voor mij.

maandag 10 december 2018

Kaartjes in een zakje.

Hè hè, het grootste gedeelte van de Kerstpost is vanmiddag op de bus gedaan. Met heel de dag die berichten op het nieuws  over misschien stakingen bij de post, weet je het maar nooit. Op het blog van Ageeth zag ik HIER en HIER een super idee om post te maken. Ageeth heeft heel vaak bruikbare ideeën die het verdienen om er wat mee te doen. Ze gaf er ook nog de beschrijving bij hoe je de zakjes kan maken en waar je de leuke kaartjes kan kopen. Ik besloot dus om dit jaar mijn kerstpost op die manier te versturen. Enveloppen maakte ik al vaker en zo'n pons heb ik ook al jaren dus dat kwam mooi uit. Dank dank Ageeth, het was ook nog eens lekker relaxed om te doen.


donderdag 6 december 2018

Recepten.

Al jaren maken wij voor de kinderen, als Sinterklaas cadeau, een fotoboek. Daarin staan dan  foto's die wij maken op onze oppasdagen of wanneer we ze meenemen op het jaarlijkse dagje treinen of als ze komen logeren kortom, de momenten waar de ouders meestal niet bij zijn. Maar deze keer deden we het anders. Ik liep al langer met het idee rond om een kookboek te maken van recepten waar ik al jaren mee kook en die de kinderen en kleinkinderen lekker vinden. De een vind dit lekker en de ander dat maar het zijn allemaal recepten waarvan ze, als ze ervan hadden gesmuld, zeiden "die houden we er in". Omdat de kleinkinderen ook graag meehelpen in de keuken, maar dan vooral met koekjes, cake, en muffins bakken, soms met alles snijden voor verse tomatensoep of appelmoes, staan zei ook op de foto's in dit kookboek. Leuk voor later en zo worden de recepten, sommige oud sommige nieuw, bewaard voor het nageslacht zal ik maar zeggen.

Alle foto's zijn door ons zelf gemaakt, behalve die op de omslag.