In de polder.

De laatste dagen fietsten we regelmatig door de polder, heerlijke temperaturen, weinig wind, wat wil een mens nog meer. Nou af en toe een leuke windwijzer! Een polder vol boerderijen, maar niet bijster veel windwijzers, behalve deze dan. Goed bedacht van de boer die er woont, kan weer toegevoegd worden aan mijn collectie!

 
 

Takken.

Bij onze dochter in de tuin snoeide ik de Bolacacia en nam een gedeelte van de takken mee naar huis. Bij onze zoon in de tuin had ik een ander klusje te doen, maar nam ik wel een paar takken van de Magnoliaboom mee naar huis. Thuis zocht ik twee postelastieken en spande die rond de vaas. Klemde de acaciatakken langs de buitenrand tussen de elastiek. Vulde de vaas met water en schikte de Magnolia erin. Knoopte als laatste nog wat wollen garen rond de takken en bedekte zo het elastiek  Et voici, het resultaat.

2000 km.

Vorige week maandag was de 2000 km een fijt. We fietsten toen naar een vriendin, omdat we wat dingen moesten ophalen en aten daar onze krentenbol op. We werden ook nog getrakteerd op een lekkere kop bleekselderij soep, altijd lekker wanneer je een eind hebt gefietst. Maar traditie is traditie, dus trakteerden we onszelf afgelopen week op deze lekkere lunch. Leuke manier van kiezen, per sneetje brood en op elke snee wat anders, als je dat wil natuurlijk. Nou en nu weer verder hè !

 

Watertoren - 88. Den Haag.

Weet je, zei de man, er staat in Den Haag ook nog een watertoren !Weet je, zei ik, verheug je er maar niet op, want we gaan naar het museum en daar wil ik geen haastklus van maken. Dat hebben we ook niet gedaan, maar we hadden alles waar we voor kwamen gezien, nog wat tijd over en niet onbelangrijk, het was schitterend weer.

We namen de tram naar Scheveningen, want ja, daar staat de toren. Waarschijnlijk namen we de verkeerde tram, want plotseling waren we bij het eindpunt en moesten we eruit, maar we waren nog niet in Scheveningen. Een andere tram gezocht en die bracht ons een end in de goede richting, maar nog niet bij de toren.

Daar moesten we nog een flink eind voor lopen, geen straf hoor, wat beweging is nooit weg en zeg nou zelf, het is een prachtige watertoren die we te zien kregen. 

De toren, in Eclectische stijl, is een ontwerp van architect BERT BROUWER en civiel ingenieur THEODOR STANG en werd in 1874 gebouwd door het Haagse Duinwaterleidingbedrijf (tegenwoordig Dunea genaamd).

Een prachtige, goed onderhouden watertoren die aan het eind van de 20e eeuw is gerestaureerd. De toren heeft twee reservoirs van respectievelijk 1000 en 1200 m³, daardoor kan hij van alle watertorens in Zuid-Holland het meeste water opslaan. Hij is gebouwd omdat men begon met water te winnen in de duinen, heeft een hoogte van 48,74 meter en is nog steeds in gebruik. De toren is het eerste voorbeeld in Nederland waar het waterreservoir werd "ingepakt" met een bakstenen muur. Boven op de toren rust een koperen koepeldak. Goed dat we er toch nog tijd voor hadden !

Ingenieus !

Een leuk extraatje, tegelijk met de Mucha tentoonstelling, de strandbeesten van THEO JANSEN , ook nog te zien t/m 3 juli. 

Er hangt er een boven je hoofd als je wat gaat eten of drinken in de tuinzaal van het Kunstmuseum en dat leidt meteen al tot een gesprek.

Ze zitten zo vernuftig in elkaar.

En dan te bedenken dat ze gemaakt zijn van elektriciteitsbuis, maar zo ingenieus dat ze de energie van de wind benutten waarmee ze zelfstandig rondlopen, zand verplaatsen en met vleugels klapperen. Een "maag" van plastic flessen kan wind opvangen en loslaten, waardoor ze kunnen bewegen.

Binnen in het museum staan een paar strandbeesten waar men mag aankomen, ja zelfs een klein stukje mee kunt lopen, wat ik natuurlijk deed. 

Niet alleen leuk voor kinderen toch ! Buiten staan er ook enkele opgesteld, hartstikke leuk dat deze kleine tentoonstelling er nu ook was. De strandbeesten hebben me altijd al gefascineerd en ik hoop ze nog eens, in het echt, tegen te komen op het strand. Nou wie weet !!!

 

Zwierig.

Vorige week zondag togen we naar Den Haag. In het Kunstmuseum loopt van 5 februari t/m 3juli de tentoonstelling Alphonse Mucha. Art Nouveau in Parijs. Ik zag het op tv steeds voorbij komen, ik kende hem en zijn werk niet en wou het graag zien. Ik vind het altijd wel een hele reis, maar we hebben een treinkaart en een museumkaart waar we de afgelopen tijd weinig gebruik van konden maken en nu wel dan.

Ik lees in de folder: weelderige illustraties van sierlijke vrouwen. omringd door gestileerde bloemen en zwierige lijnen. Dat was zeker zo en ik genoot ervan. Even niks moeilijks, even de ellendige situatie en vreselijke beelden op tv proberen weg te drukken.

Mucha, geboren in Moravië, het huidige Tsjechië, vertrok in 1887 uit zijn geboorteland naar het toenmalige broeinest van de kunst: Parijs. Zeven jaar later, in 1894 brak hij door met een affiche voor het toneelstuk Gismonde, met de Franse actrice Sara Bernhardt in de hoofdrol. Zijn werk bestond voornamelijk uit affiches maar hij maakte ook schilderijen, decors, meubelen, kostuums en juwelen. De affiches en illustraties van de Tsjechische kunstenaar waren zó populair dat ze van straat werden gestolen. Niet alleen affiches waren er te zien, maar ook prachtig glaswerk en nog veel meer, nou ja wie de mogelijkheid heeft kan zelf een kijkje gaan nemen. Bovendien vind ik het gebouw op zich al mooi om te zien en er zijn natuurlijk nog meerdere tentoonstellingen, maar daar had ik op dit moment totaal geen zin in.

 

Twee stuks !

 

Het was lang geleden dat we weer eens een echte boomhut konden fotograferen en nu zagen we er maar liefst twee.

We fietsen hier regelmatig, maar nog niet eerder gezien. 

Of ze zijn gebouwd in de corona tijd, toen bleven we dichter bij huis, of ze zijn gebouwd in de zomer, wanneer er volop blad aan de bomen hangt, of we hebben niet goed opgelet dat zou ook nog kunnen.

Als we een maand later hier waren langs gefietst, hadden we ze ook weer gemist.

Maar nu niet, het zijn weliswaar geen schoonheden, maar ik denk wel dat de jeugd die hier mee bezig is geweest er zeker met veel plezier en enthousiasme aan hebben gewerkt.

De kleinste.

 

De watertorens in Almelo, waar we voor kwamen, waren niet de enige torens die we zagen. Dit torentje (rechts) vond ik aardig, het staat helemaal alleen, van ver af leek het of men aan het slopen was, maar toen we dichterbij kwamen zagen we dat er toch iets mee werd gedaan. Nou ik maak er alvast een foto van dacht ik, voor je weet maar nooit. Even later liepen we langs dit houten torentje, duidelijk geïnspireerd op die van steen. Even verderop zie je er nog een staan, er staat namelijk een hele rij. De foto die ik daarvan maakte is niet gelukt, jammer maar helaas ! 

Deze wel en in het eerste torentje stonden ook torentjes, twee van de drie  watertorens en het kunsttorentje. Rechts zie je de oude fabrieksschoorsteen, geen toren, maar wel torenhoog en ook in het echt nog te zien.

Het stenen torentje was de hoektoren van textielfabriek Koninklijke Ten Cate en in 1910 geschonken door het personeel aan de werkgever. Ten Cate had namelijk een pensioenfonds opgericht en daar was het personeel maar wat blij mee. De arbeiders betaalden daar een jaar lang elke week een stuiver van hun loon voor. Een groot bedrag in die tijd.

Het torentje, nu KUNSTTORENTJE, momenteel de kleinste tentoonstellingsruimte van Nederland voor professionele beeldende kunst, is in 1993/1994 geheel gerestaureerd en aangepast tot expositieruimte. Het kreeg grote vensters, zodat je er van buitenaf goed naar binnen kunt kijken. Sindsdien zijn er exposities van beeldende kunstenaars, die vaak speciaal voor deze plek iets maken.

MADE IN ALMELO stond bij de nieuwe wijk in aanbouw, vlakbij de vervallen watertoren en verwijst naar het bijzondere textielverleden van deze plek. Het is gemaakt door beeldend kunstenaars Maree Blok en Bas Lugthart. Hier lees en zie je meer over hun werk. Al met al een leuke dag met, buiten de watertorens die ik in de laatste drie blogs liet zien, onverwachte leuke bijkomstigheden.

Watertoren - 87. Almelo.

We hebben al heel veel watertorens gezien, maar nog niet een zag er zo vervallen uit als deze. Wat een bouwval, maar er is hoop. De in 1924 gebouwde watertoren staat op het 23 hectare grote, voormalige  terrein van Koninklijk Ten Cate en is al honderden jaren bekend onder de naam Indië. De naam dateert uit de tijd dat het in Almelo geproduceerde textiel geëxporteerd werd naar Indonesië om daar te laten batikken. Er wordt nu volop gebouwd op het terrein en er is plaats voor ruim 600 woningen.

Inspiratiebron voor de nieuwbouwplannen zijn de historische fabrieksgebouwen, de monumentale eiken en de ligging aan de kanalen. Er zijn plannen voor drie nieuwe waterbekkens waar gewoond, gewerkt en gerecreëerd kan worden. De watertoren zou restaurant moeten worden en in de voormalige weverij is een kunsthal gepland. Buiten de watertoren en de weverij, wil men ook de spoelerij en de sterkerij bewaren. In deze gebouwen wil men zorgwoningen en een kinderdagverblijf onderbrengen. Een lange voetgangersbrug koppelt Indië in de toekomst met de jachthaven, het station en de binnenstad. 

Zijn mooie plannen en het lijkt me leuk om over een tijdje weer eens daar terug te gaan om te zien hoe het is geworden. 

Overigens kan ik nog melden dat Gerrit Pelgrum de architect is en dat de watertoren drie waterreservoirs heeft, of had. weet niet of die er nog inzitten. (bron Wikipedia)

Alle watertoren foto's op mijn blog, zijn trouwens gemaakt door mijn man.

 

Watertoren - 86. Almelo.

Nadat we de eerste watertoren hadden bekeken en gefotografeerd, gingen we eerst lunchen. De zon scheen en het terras zat behoorlijk vol. Iedereen zat te genieten, maar wij kozen toch voor binnen, want er stond een behoorlijk frisse wind en als je dan wat langer zit dan voor alleen een kopje koffie, kan het toch minder aangenaam worden. Na de lekkere lunch liepen we naar toren nummer twee van die dag. 

Deze betonnen functionalistische watertoren is in 1926, in opdracht van de Algemene Waterleiding Maatschappij Almelo, gebouwd naar een ontwerp van de architect G Halbertsma en de ingenieur J. Buining. De toren is een kopie van een inmiddels afgebroken watertoren die in 1916 in Velsen (NH) is gebouwd. De watertoren is 38,1 meter hoog en heeft een betonnen reservoir met een inhoud van 750 kubieke meter. De vensteropeningen in de schacht zijn tijdens een restauratie in 1973 dicht gezet. Enkele jaren later is de blauw en grijze beschildering aangebracht om de vertikale geleding van de watertoren te benadrukken. Het is echt een gigantische toren als je er zo voor staat en het lijkt me heerlijk om daar bovenin te wonen. Het ziet er stevig genoeg uit en degene die de toren in 2016 kocht had allerlei plannen om de binnenkant bewoonbaar te maken. Hoop dat het hem is gelukt.

 

Watertoren - 85. Almelo.

Eindelijk weer een watertoren en deze keer gingen we met de trein. Tjee, dat was lang geleden, want door al die corona maatregelen, dan wel, dan niet, horeca open, dan weer alles dicht krijg je zoiets van, laat maar. Maar manlief had deze al een tijdje in het vizier, ook omdat er in Almelo drie staan die allemaal vanaf het station te belopen zijn. Dat deden we, dikke jas aan dat wel, maar de zon scheen en dat was heerlijk.

Deze watertoren, op het terrein van Stoomspinnerij Twente, diende voor de opslag van bluswater. Het  bedrijf is in 1914 bijna geheel door brand verwoest. Deze brand kostte 10 levens (ergens anders las ik 5 levens) maar elk leven is er een teveel. Om dit in de toekomst te voorkomen is er in de twee jaar daarna een voor die tijd hypermodern gebouw neergezet, onder meer met een sprinkler installatie, met deze watertoren om de installatie van water te voorzien. Een tweede watertoren staat er aan de andere kant. De architect is AREND BELTMAN.
In het oorspronkelijke fabrieksgebouw is anno 1993 een bedrijvencentrum gevestigd, waardoor het interieur, met uitzondering van de constructie, ingrijpend gewijzigd is. Het exterieur is nog grotendeels gaaf. 

Bron Wikipedia.

ATC-ruil.

 

Het was weer een hele leuke ATC-ruil die MIEKE had georganiseerd en er waren veel deelnemers zoals je op de link kunt zien. Stuk voor stuk mooie creatieve kleine kunstwerkjes werden er gemaakt en hier zie je wat ik deze keer mocht ontvangen. Dankjewel Mieke ! Zelf deed ik er ook aan mee en ik verwerkte deze keer op al mijn kaartjes spijkerstof/Denim. En over Denim heb ik nog een leuk weetje.

In de 17e eeuw was Nîmes beroemd om zijn laken en zijde fabricage. Later ging men katoen importeren en indigo. De plant, INDIGOFERA, gaf deze stof een prachtige blauwe kleur. De "serge de Nîmes" ontstond, een stof die met twee draden schuin geweven werd en dus ijzersterk was. In de 19e eeuw kocht Levi Strauss, fabrikant van kleding voor mijnwerkers en goudzoekers, per ongeluk een partij "toile de Nîmes" of "toile Denim". Deze eerste partij, nr 501, gaf zijn naam aan de beroemdste broeken ter wereld.

Deze informatie las ik in een magazine over Jeans, dat lag bij onze dochter. Ik vond dat leuk, om te lezen omdat wij rond die tijd een bezoek hadden gebracht aan de stad Nîmes.

Ik maakte er nog een paar en ben eigenlijk nog bezig, want ik bedacht dat ik zo'n ATCtje ook wel op een grotere kaart kan plakken om te versturen met een verjaardag, of elk ander feest. Zo zou je ook nog Kerstkaarten kunnen maken. Ideeën genoeg !

Onderweg.

Gistermorgen heerlijk gefietst, een heel stuk langs de Maas en Mook was ons keerpunt. In de middag, nadat we thuis hadden geluncht, fietsten we wéér richting de Maas maar dan de andere kant op. We moesten even in het dorp Lith zijn en kijk nou wat we onderweg zagen. Dit alleraardigst, fleurig mini-biebje. Het was alweer even geleden dat ik er een had gespot, het blijft een vrolijk gezicht als plots weer een op je pad komt.