Toch maar naar Leeuwarden.

Wel weer een end weg, maar ik had op het blog van BETTIE over de tentoonstelling gelezen, mooie foto's zag ik en de tekst aan het eind, dat ze heel veel niet liet zien. Nou ja, dan gaan we zelf wel kijken.

Deze overzichtstentoonstelling: UNBROKEN van Bouke de Vries kun je gaan bekijken tot ver in het jaar 2026 nl tot en met 16 augustus.

Uit liefde voor het materiaal en het ambacht geeft Bouke gebroken keramiek een nieuw leven, met een nieuw verhaal vol culturele verwijzingen en humor.

Dit vond ik grappig, een hoge stapel gebroken en gescheurde schaaltjes en kopjes op de rug van een paard (bij Bettie te zien) en helemaal bovenaan, een kopje in een kopje.

Ik laat natuurlijk niet allemaal dezelfde foto's zien dan Bettie, deze wel en nog een, omdat ik die ontzettend mooi vond en dan is het wel genoeg.

Vond deze niet alleen mooi, maar het is meer het idee, dat Bouke van handelaren in archeologische bodemvondsten heel veel scherven kocht. Allemaal aardewerk dat gemaakt is van klei uit Nederland. Als aardewerk stuk ging, werd het in een beerput gegooid. 200 tot 300 jaar later wordt het puin nog weleens weer opgegraven. Bouke maakte hiervan  Homeland (2003).

Polychrome is de naam van dit minder beroemde Delfts aardewerk dat met meerdere kleuren beschilderd is dan alleen blauw.

Dit beeldje wou ik persé op mijn blog, het is zijn eerste volledig afgemaakte werkstuk.

Het 20e-eeuwse beeldje van een jongen in wit porseleinbiscuit, kreeg Bouke van zijn partner, die het kocht op een vlooienmarkt in New York. 

Tijdens een verhuizing brak het in stukken. Bouke repareerde het beeldje niet, maar liet juist de gebeurtenis van het breken zien.

Hier nog zo'n voorbeeld, met metalen pinnen zijn de scherven van deze drieduizend jaar oude urn stilgezet in het moment van breken. Normaal gesproken is dit voor restauratoren een manier om de scherven van archeologische vondsten weer zo goed mogelijk op hun oorspronkelijke plaats te zetten, maar Bouke gebruikt deze techniek juist om de breuken te benadrukken.

In de grote vitrine in deze zaal zijn de scherven van gebroken vazen, potten en servies niet weer aan elkaar gelijmd, maar scherf gebleven. Bouke de Vries heeft de oorspronkelijke vorm van het keramieken object telkens nagemaakt in glas en de scherven er behoedzaam in bewaard, als een herinnering aan wat ze samen ooit geweest zijn.

Deze Memory Vessels blijken veel mensen diep te raken. Met name in de coronaperiode zagen ze in de scherven hun eigen herinneringen en ervaringen: gebroken vanbinnen; heel, maar fragiel vanbuiten. Sommigen hebben er zelfs tatoeages van laten zetten als tastbare herinnering aan hun eigen verhaal.

Nog een paar foto's van de vele die we hebben genomen en dat zijn echt de allerlaatste, want mijn blog is al veel te lang geworden.

Opeens liepen we een zaal binnen waar een heel lange tafel stond vol met scherven en dat moet een gigantisch werk zijn geweest om ze neer te leggen, want het lijkt wel dat ze er zomaar neergeschut zijn, maar dat geloof ik toch niet.

Dit tafelstuk is een verwijzing naar een 17e-, 18e- en 19e-eeuwse traditie om aan de vooravond van een veldslag een groot banket te houden. 

Mooi om naar te kijken en dan sluit ik nu af met de woorden van Bettie, dat ik ook heel veel niet laat zien.

Moet je zelf maar gaan kijken.