100.

 

De man hier in huis had ergens gelezen dat De Lakenhal in Leiden het 100e geboortejaar van Jan Wolkers viert met een selectie van zijn werken uit de eigen collectie.

C. is bezig met het lezen van zijn boeken en vond het wel wat om dan ook naar zijn, door de natuur geïnspireerde werken te gaan kijken.

We kennen zijn werk niet en zagen dat de tentoonstelling nog maar tot t/m 14 september te zien is, dus vorige week zondag (31 aug) gingen we er heen.

Weer niet bij de deur, maar nu had ik een boek mee genomen, dus de twee uur treinen viel nu mee.

Dit is zijn laatste grote schilderij 'Het grote gele doek'. Het is uitgevoerd in cadmiumgeel, de kleur van de herfstbladeren van de Noord-Amerikaanse tulpenboom in zijn tuin. Deze boom groeide uit een stekje van Herman Boerhaaves tulpenboom bij Kasteel Oud Poelgeest, en verbindt zo Wolkers kunst met zijn wortels in Leiden. 

Het kasteel is de gedeeltelijke locatie van een verhaal uit het debuut van Jan Wolkers, de verhalenbundel Serpentina's petticoat.

Wolkers werkte graag met natuurlijke materialen, waaronder hier koeienstront, lood schilderslinnen en kopspijkers.

Verder zagen we nog grote werken, die de vier jaargetijden uitbeelden.

Dit is de Lente.

De Zomer.

De Herfst 

en de Winter. 

Nog een laatste werk, een kleiner, maar ook de vier jaargetijden in de beleving van Wolkers.

De materialen die hij hier gebruikte zijn, watten, perspex, stofdoek, tape, elastiek, plantenstengels en glas op board.

Er waren nog enkele werken meer te zien, maar niet veel en om eerlijk te zijn vonden wij het wat tegenvallen. We bekeken nog wel de afleveringen van 'De achtertuin van Jan Wolkers' in het Auditorium van het museum. In deze televisieserie volg je Wolkers op een ontdekkingsreis door de natuur van zijn tuin op Texel. Toen een medewerkster na afloop vroeg wat we er van vonden, heb ik dan ook gezegd dat we er meer van hadden verwacht. Ze vertelde wel dat er door de jaren heen al verschillende tentoonstellingen waren geweest met diverse werken, maar daar hadden we nu natuurlijk niks aan.

Ze vond het jammer dat wij zo'n lange reis hadden gemaakt en het zo hadden ervaren en bood ons een kopje koffie aan. Dat was aardig toch en wij besloten om meteen daar ook de lunch te gebruiken. 

Verder kan ik zeggen dat het een prachtig museum is en dat deze ervaring ons er niet van weerhoud om nog eens terug te gaan. Bovendien is Leiden een mooie stad waar nog genoeg te zien valt.