Onze Flomus.

Gistermiddag zaten we, na een kort fietstochtje en voordat we naar een optreden gingen van onze kleindochter, heerlijk te lunchen in de tuin. Vers gebakken brood want de broodbakmachine had ik 's-morgens al aan het werk gezet, ja lekker makkelijk hè. En terwijl wij daar relaxte werd er achter ons flink gewerkt. Enkele hommels vlogen van bloem naar bloem, wipte met hun hoofd het bovenste gele kapje van de bloem omhoog en verdwenen er zowat half in. De plant hebben we al meer dan vijftien jaar en is ook met ons verhuisd. Ik kreeg hem tijden een open tuinen dag. We gingen fietsen ( het zal eens niet zijn ) en manlief kreeg een lekke band. Nu waren we net in de buurt van een tuin die je kon bezoeken. C. plakte zijn band en ik maakte een rondje door de tuin. De mevrouw vroeg of we een kopje koffie of thee wilden en zo schoven we aan aan een lange tafel op het terras. Er kwam nog iemand bij zitten en die vroeg vrijwel meteen aan de eigenaresse van de tuin "hoe gaat het met Flomus". Nou het ging nu wel goed, maar het was wel kritiek geweest. O jee dacht ik, er is zeker iemand ziek geweest.  Ze had eerst gedacht dat hij het niet zou halen maar nu het weer wat beter werd en de zon regelmatig scheen, knapte hij zienderogen op. Het gesprek ging zo nog even door tot ze op een gegeven moment zeiden dat het wel heel jammer zou zijn geweest als hij het had begeven want de gele bloemen waren toch altijd weer een lust voor het oog. Haha, toen ik doorhad dat het over een plant ging heb ik me ook maar in het gesprek gemengd en gevraagd hoe die flomus eruit zag. Ze liet hem uitgebreid zien en bood me een stek aan die ik dankbaar aannam. We moesten toen nog aan onze fietstocht beginnen maar Flomus heeft het overleefd ( in de fietstas ). Zijn echte naam is PHLOMIS maar zijn achternaam weet ik niet want er zijn meer dan honderd soorten. Het is gewoon onze Flomus.