Ruïnes of treinstations.

Deze week weer de creatieve uitdaging Conny's quilts en creaties, het woord: ruïnes of treinstations. ik koos voor ruïnes. Als we de Maas-Waalroute fietsen, komen we altijd langs de Ruïne van Batenburg , een ruïne van een van de oudste kastelen van Gelderland en te bekijken met een gids, er is een eendenkooi, molen, een mooie uiterwaard en er kan lekker worden gewandeld. Bij de link staat alle informatie. Er is zelfs een Ruïnetheater waar elk jaar in juni/juli voorstellingen worden gegeven. En mooi gebied is het en de moeite waard om te bezoeken.

Om nog creatief bezig te zijn heb ik van de ruïne foto's twee ansichtkaarten gemaakt met, niet op de foto, ook twee mooie enveloppen erbij. Jammer genoeg is er met de foto's iets niet goed, in het echt zijn ze goed en op mijn blog nu ineens niet meer.

 
 

Onze buurvrouw van vroeger.

 

Afgelopen zondag maakte ik een fietstocht met onze buurvrouw van vroeger. Doen we elk jaar een keer en maken er dan een gezellige dag van en daar hoeven we geen moeite voor te doen. We fietsten deze keer een gedeelte van de spoorlijn Boxtel-Wezel, ook wel het Duits Lijntje genoemd. Het traject werd geopend in 1878, zodat het onderdeel kon worden van de snelste verbinding Londen-Berlijn-Sint-Pietersburg. Vanaf 15 mei 1881 reden over deze lijn internationale sneltreinen waarmee men zonder overstappen van Londen via Vlissingen naar Berlijn kon reizen. Vanwege dit comfort maakten veel diplomaten en vorsten, waaronder de Russische tsaren, gebruik van dit traject op hun Europese reizen. Het was niet alleen voor de hoge heren, maar het gaf de gewone Boxtelaren de mogelijkheid om in Uden naar de markt te gaan en zelfs op bedevaart naar het Duitse Kevelaer. Economisch gezien was het handig voor houtvervoer. Na 1950 werden er geen personen meer vervoerd en na 1998-99 geen goederen meer. Op deze route is op verschillende punten nog wel wat te zien, zoals dit ijzeren object, maar wat het is weet ik niet, stond ook geen informatie bij.

Het woonhuis hier op de foto was vroeger het station Liempde, een van de 16 stopplekken waar iets te zien zou zijn, maar eerlijk gezegd, viel dat wat tegen. Misschien fiets ik de route ooit nog eens en dan met meer aandacht voor die stopplekken, maar 16 keer stoppen op een afstand van 30 km, is wel erg veel !!!

We stopten wel hoor, maar dat was voor een kop koffie met een heerlijk stuk taart. We genoten ervan in het Village Départ, het eerste wielerdorpje van Nederland, aan de voet van de Vlagheideberg. Ik kwam vandaag tot de ontdekking dat er nog heel veel te fietsen is daar in de omgeving, ik zag de klompenroute (Van populier tot klomp), Brouwroute Hop ( fietstocht langs hopvelden en lokale brouwerijen), een kunstroute kortom van alles te doen. Googel op Fietsroutes in Meierijstad.

Denk dat iemand de Vlagheideberg is opgereden en zijn "bergtrui" (bollentrui) gedoneerd heeft aan het wielercafé, want daar hangt het vol met shirts.

We fietsten verder, genoten van de mooie herfstkleuren om ons heen en alhoewel er weinig zon was, was het toch aangenaam.

Op een gegeven moment zijn we van de route afgeweken, want mijn buurvrouw wist een leuke plek om te lunchen. Haar kleinzoon loopt daar stage met héél veel plezier, hij leert er van alles, geniet er ook van en heeft het helemaal naar zijn zin. Wij ook trouwens, wat een heerlijke lunch en weet je wat zo leuk was, het restaurant had die week ervoor net de Bib Gourmand gekregen, dat is een erkenning van de Michelin Gids voor restaurants die een uitstekende prijs-kwaliteitverhouding bieden, met gastvrijheid en genereuze gerechten. Ik vond het leuk om eens mee te maken en de sfeer, nou die was supergoed, maar die was zoals altijd als we bij elkaar komen super. Onze buurvrouw van vroeger wordt op de laatste dag van het jaar 88 en ze stuurde me gisteren een berichtje; ik heb genoten. Hoop dat we volgend jaar weer kunnen, nou ik ook !

We fietsten 53,93 km.

Ik kwam er bij het maken van dit blog achter, dat ik wel heel weinig foto's heb gemaakt, veel te veel gekletst, dat zal het zijn. 

Nou ja volgend jaar beter !

Deel twee !

 

Hè hè, dit is in elk geval qua maat gelukt en meteen ook met een bordje erbij. Het bankje staat in Veghel.

Nog steeds mooi weer, alhoewel dit in een heel andere maand was. 

Het bankje was her en der nogal beschadigd, jammer is dat. 

Je zou zeggen, hou het project een beetje bij, maar ik heb lekker kletsen natuurlijk, want wie weet is er door baldadigheid geen beginnen aan. De laatste foto van dit blog in twee delen en gelukkig ging het nu steeds goed.

Waar ik niet meer aan had gedacht .........

 

.....dat waren twee mozaïek  bankjes, deze staat in Gemonde. Hier de achterkant, dat is wel duidelijk.

De zijkant, ofwel de armleuning.

De binnenkant van de armleuning. 

Nou ik kan niet zeggen dat het erg vlot gaat en nu krijg ik deze foto niet eens  op het normale formaat. Nou ja, ik ga toch maar verder, alhoewel ik er niets over kan vertellen. Kan alleen nog zeggen dat het een prachtige dag was, maar dat is eigenlijk overbodige informatie.

Het tweede bankje krijg ik hier niet voor elkaar, ik probeer een nieuw blog.

VROUW.

 

Ik weet eigenlijk niet meer waarom ik bij dit artikel ben gekomen, waarschijnlijk was ik op zoek naar wat anders en kwam toevallig hierbij uit. Heb er toen een screenschot van gemaakt omdat het me aansprak, maar had nog nooit van haar gehoord. Nu is deze week bij de: Creatieve uitdaging Conny's quilts en creaties, het woord : VROUW en dus ga ik haar eens in het zonnetje zetten.

Haar naam is Mien van Bree, geboren in Loosduinen, 24 april 1915 en het vierde van vijf kinderen in een tuinders gezin. Ze was wielrenster, maar niet zomaar een. Zij was pionier van het vrouwenwielrennen in Nederland. Fietsen was al vroeg haar grote hobby en om te trainen en haar snelheid te toetsen joeg ze achter bussen aan. Lijkt me niet zonder gevaar, maar men had, zeker ook als vrouw, niet die faciliteiten van tegenwoordig.

Haar talent werd opgemerkt door buurman Piet Moeskops, vijfvoudig wereldkampioen sprint (1921-1926). Hij motiveerde haar om haar wielertalent verder te ontwikkelen. In 1931 stichtte zij, samen met enkele vriendinnen, de Haagse damesrennersclub Vooruitgang Is Ons Streven (VIOS) een van de eerste Nederlandse vrouwenwielerclubs. In het Nederland van de jaren 1930 werd afgekeurd dat meisjes op een racefiets stapten, maar Mien had daar maling aan. Aangezien de Nederlandse Wielrenunie fietswedstrijden voor vrouwen niet toestond, week van Bree uit naar België, waar wél door vrouwen kon worden gekoerst. Daarbij fietste zij vroeg in de ochtend van Loosduinen naar België, om in de middag een wedstrijd te rijden. Ze heeft er heel wat voor moeten doen en in 1936 ging ze in Aalst wonen. Ze ging werken in café 't Houten Hand. In een kamer boven het café woonde ze samen met collega wielrenster Maria Gaudens. Zij nam deel aan sprint, lange afstand, koppel en tandemwedstrijden op de baan. In 1934 werd zij derde tijdens het wereldkampioenschap wielrennen en in de jaren 1935-1937 eindigde zij als tweede. Daarbij werd zij telkens verslagen door de Belgische Elvire De Bruyne. In 1937 liet Elvire zich in de burgerlijke stand inschrijven als Willem Maurits Debruyne, van het mannelijk geslacht. Moet heel wat zijn geweest in die tijd.

Na het wegvallen van haar grootste concurrente kon Van Bree naar de top doorstoten. Haar eerste overwinning behaalde zij in 1937 tijdens de Europese kampioenschappen wielrennen. In 1938 werd ze de eerste vrouwelijke wereldkampioen van Nederland. Een geweldige prestatie als je het mij vraagt, maar kijk aan wat er in de Nieuwe Tilburgse Courant stond "Zouden onze vrouwen niets beters te doen hebben ?". Andere tijden waren dat !

Het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog betekende het einde van haar wielerloopbaan. Zij ging werken als verpleeghulp in de psychiatrie. Daarnaast had zij de zorg voor haar ouders. Na de dood van haar moeder in 1952 verzorgde zij haar vader, tot zijn dood in 1959. Haar fiets bleef werkeloos in haar slaapkamer gestald. Op 4 augustus 1983 werd zij, op 68-jarige leeftijd, dood gevonden in haar woning.

In 2015, haar honderdste geboortejaar, heeft de gemeente Den Haag een fietspad in Loosduinen naar haar vernoemd: het "Mien van Breepad.  
Brug 1778 in Amsterdam-Noord is naar Mien van Bree vernoemd.
Op 24 maart 2016 verscheen het boek Mien, een vergeten geschiedenis, van schrijfster Mariska Tjoelker.
Toch ten lange leste nog een eerbetoon aan deze doorzetter, die gelukkig fijne jaren heeft gehad met haar, zei het korte, wieler carrière.

Om toch nog even creatief bezig te zijn, maakte ik deze ansichtkaart.  

Een lang blog geworden, maar dat komt omdat ik heb gemerkt dat een link ergens naar toe, ook wel eens niet meer werkt. 

(bron wikipedia) 

Toch maar naar Leeuwarden.

Wel weer een end weg, maar ik had op het blog van BETTIE over de tentoonstelling gelezen, mooie foto's zag ik en de tekst aan het eind, dat ze heel veel niet liet zien. Nou ja, dan gaan we zelf wel kijken.

Deze overzichtstentoonstelling: UNBROKEN van Bouke de Vries kun je gaan bekijken tot ver in het jaar 2026 nl tot en met 16 augustus.

Uit liefde voor het materiaal en het ambacht geeft Bouke gebroken keramiek een nieuw leven, met een nieuw verhaal vol culturele verwijzingen en humor.

Dit vond ik grappig, een hoge stapel gebroken en gescheurde schaaltjes en kopjes op de rug van een paard (bij Bettie te zien) en helemaal bovenaan, een kopje in een kopje.

Ik laat natuurlijk niet allemaal dezelfde foto's zien dan Bettie, deze wel en nog een, omdat ik die ontzettend mooi vond en dan is het wel genoeg.

Vond deze niet alleen mooi, maar het is meer het idee, dat Bouke van handelaren in archeologische bodemvondsten heel veel scherven kocht. Allemaal aardewerk dat gemaakt is van klei uit Nederland. Als aardewerk stuk ging, werd het in een beerput gegooid. 200 tot 300 jaar later wordt het puin nog weleens weer opgegraven. Bouke maakte hiervan  Homeland (2003).

Polychrome is de naam van dit minder beroemde Delfts aardewerk dat met meerdere kleuren beschilderd is dan alleen blauw.

Dit beeldje wou ik persé op mijn blog, het is zijn eerste volledig afgemaakte werkstuk.

Het 20e-eeuwse beeldje van een jongen in wit porseleinbiscuit, kreeg Bouke van zijn partner, die het kocht op een vlooienmarkt in New York. 

Tijdens een verhuizing brak het in stukken. Bouke repareerde het beeldje niet, maar liet juist de gebeurtenis van het breken zien.

Hier nog zo'n voorbeeld, met metalen pinnen zijn de scherven van deze drieduizend jaar oude urn stilgezet in het moment van breken. Normaal gesproken is dit voor restauratoren een manier om de scherven van archeologische vondsten weer zo goed mogelijk op hun oorspronkelijke plaats te zetten, maar Bouke gebruikt deze techniek juist om de breuken te benadrukken.

In de grote vitrine in deze zaal zijn de scherven van gebroken vazen, potten en servies niet weer aan elkaar gelijmd, maar scherf gebleven. Bouke de Vries heeft de oorspronkelijke vorm van het keramieken object telkens nagemaakt in glas en de scherven er behoedzaam in bewaard, als een herinnering aan wat ze samen ooit geweest zijn.

Deze Memory Vessels blijken veel mensen diep te raken. Met name in de coronaperiode zagen ze in de scherven hun eigen herinneringen en ervaringen: gebroken vanbinnen; heel, maar fragiel vanbuiten. Sommigen hebben er zelfs tatoeages van laten zetten als tastbare herinnering aan hun eigen verhaal.

Nog een paar foto's van de vele die we hebben genomen en dat zijn echt de allerlaatste, want mijn blog is al veel te lang geworden.

Opeens liepen we een zaal binnen waar een heel lange tafel stond vol met scherven en dat moet een gigantisch werk zijn geweest om ze neer te leggen, want het lijkt wel dat ze er zomaar neergeschut zijn, maar dat geloof ik toch niet.

Dit tafelstuk is een verwijzing naar een 17e-, 18e- en 19e-eeuwse traditie om aan de vooravond van een veldslag een groot banket te houden. 

Mooi om naar te kijken en dan sluit ik nu af met de woorden van Bettie, dat ik ook heel veel niet laat zien.

Moet je zelf maar gaan kijken.

 
                          

Feel good movie !

Deze week begon er weer een nieuw filmseizoen en het was een geweldig begin. 

Wat gebeurd er als een keurige, klassieke dirigent terecht komt in het bonte gezelschap van een plaatselijke dorpsfanfare ? 

En Fanfare volgt Antoine Thibaut (Benjamin Lavernhe), een talentvolle dirigent van een gerenommeerd klassiek orkest. De ontdekking dat hij een jongere biologische broer heeft, veranderd zijn leven volledig. Zijn broer Jimmy (Pierre Lottin) werkt als schoolkantinemedewerker in het Noord-Franse Walencourt, deelt zijn tijd tussen zijn trombone in de lokale fanfare en zijn eenvoudige dagelijkse bestaan. Toch zijn er ook overeenkomsten: Antoine en Jimmy delen een diepgewortelde liefde voor muziek die verder lijkt te reiken dan genetische banden.

Emmanuel Courcol gebruikt muziek als metafoor voor menselijke verbinding. In plaats van een simpele feel good movie levert hij een gelaagde kijk op vooroordelen.

Ik nam deze tekst over uit de folder, maar ik kan wel zeggen dat de film veel en veel meer is dan je hier uit de beschrijving kunt halen, je zou willen dat men in het dagelijks leven ook zo met elkaar omging. Ik heb de meeste tijd zitten kijken met een lach op mijn gezicht, maar ook met tranen in mijn ogen en dat heb ik zelden. Ik vind het een aanrader, mijn man ook en we gaven alletwee de hoogste waardering.

 

Nog meer Leiden.

Toen we vorige week naar Leiden gingen had ik wel bedacht, als we nog tijd over hebben gaan we nog naar de Hortus botanicus. En we hadden nog tijd.

Het was een keuze natuurlijk, gaan we de stad verkennen, want die is ook de moeite waard, maar nee, toch de Hortus dus we moeten beslist nog eens terug.

Een heerlijke tuin is het om in rond te wandelen en het weer werkte mee. Zou dat niet zo zijn, dan is er binnen ook nog genoeg te beleven.

Wat een gigantische planten staan er, ongelooflijk !

Sommige waren makkelijk te fotograferen en sommige net niet, dan moest je je in allerlei bochten wringen om die ene bloem te hebben.

Het was mooi dat men de trap op kon om boven, op een loopbrug, tussen de toppen van de bomen alles op een andere manier kon bekijken.

Bloemen in allerlei kleuren, modellen  en maten.

 

En dan de gigantische bladeren, die laat men meestal wel zien in een programma over de Hortus, dus die wil je niet missen. Het valt hier niet zo op dat ze zo groot zijn maar men mag er weleens babys opleggen om te fotograferen dus dan moeten ze sowieso sterk zijn.

En dan heb ik het nog niet eens gehad over buiten, je blijft aan het fotograferen, het is gewoon teveel, dus ik stop. Nee nog een ding wat ik heel apart vond.

Bolwerk.

Van armenbegraafplaats tot zonnende studenten.

Dit gazon maakt deel uit van het Bolwerk, samen met de Varentuin en het terrein rond de Sterrenwacht. Het is het hoogste deel van de Hortus. Dit 'blauwe bolwerk' had oorspronkelijk de vorm van een punt, omringd door het water van de Witte Singel. Het is aangelegd in 1578 als onderdeel van de verdedigingslinie van Leiden. In de zeventiende eeuw kreeg het net als veel andere bolwerken de functie van begraafplaats. Op het bolwerk werden armen en kleine zelfstandigen begraven Bovendien was er een Joodse begraafplaats. In 1816 werd de begraafplaats op het Bolwerk gesloten en in 1817 is dit deel toegevoegd aan de Hortus. 

Van de historie is nu niets meer te zien. In het vroege voorjaar kleurt het gazon geel van de winterakonieten, in de zomer is het heerlijk koel onder de monumentale bomen, met een briesje over het water. Met name de grote honingboom uit 1850 valt op. In de nazomer zoemt de boomkroon soms van de bezoekende bijen.

Ik zou zeggen, uiteindelijk is het toch nog een mooie begraafplek geworden voor deze mensen, maar wat een ideeën hield men er vroeger op na.

Ritme en herhaling.

We leven allemaal in  het ritme van de natuur en we zien al enkele weken dat die aan het veranderen is. Planten verliezen hun uitbundige kleur, maar krijgen er een andere voor terug en die is zeker zo mooi.

Ook hun vorm veranderd, zó mooi dat ik me er steeds weer over verwonder. Vooral de vruchtschermen zijn verbazingwekkend.

Gisteren fietsten we langs dit laantje en alhoewel de bomen nog veel blad hebben, ligt er toch al behoorlijk wat op de grond. Dat is al weken geleden begonnen, vroeger dan andere jaren, maar dat komt door de droogte hoorde ik iemand vertellen en de bomen laten hun blad vallen ter bescherming. Dan heeft de rest met minder water een betere kans op overleving. Maar de herfst is ook in aantocht.....

Dat is op dit moment al goed te zien in onze tuin. De Hulst, nog nooit zó vroeg vol met bessen gehangen ziet er prachtig uit. Herfst......een van de vier seizoenen die elk jaar weer op herhaling  zijn. Dat is al eeuwen zo en zal hopelijk nog eeuwen zo doorgaan.

 

100.

 

De man hier in huis had ergens gelezen dat De Lakenhal in Leiden het 100e geboortejaar van Jan Wolkers viert met een selectie van zijn werken uit de eigen collectie.

C. is bezig met het lezen van zijn boeken en vond het wel wat om dan ook naar zijn, door de natuur geïnspireerde werken te gaan kijken.

We kennen zijn werk niet en zagen dat de tentoonstelling nog maar tot t/m 14 september te zien is, dus vorige week zondag (31 aug) gingen we er heen.

Weer niet bij de deur, maar nu had ik een boek mee genomen, dus de twee uur treinen viel nu mee.

Dit is zijn laatste grote schilderij 'Het grote gele doek'. Het is uitgevoerd in cadmiumgeel, de kleur van de herfstbladeren van de Noord-Amerikaanse tulpenboom in zijn tuin. Deze boom groeide uit een stekje van Herman Boerhaaves tulpenboom bij Kasteel Oud Poelgeest, en verbindt zo Wolkers kunst met zijn wortels in Leiden. 

Het kasteel is de gedeeltelijke locatie van een verhaal uit het debuut van Jan Wolkers, de verhalenbundel Serpentina's petticoat.

Wolkers werkte graag met natuurlijke materialen, waaronder hier koeienstront, lood schilderslinnen en kopspijkers.

Verder zagen we nog grote werken, die de vier jaargetijden uitbeelden.

Dit is de Lente.

De Zomer.

De Herfst 

en de Winter. 

Nog een laatste werk, een kleiner, maar ook de vier jaargetijden in de beleving van Wolkers.

De materialen die hij hier gebruikte zijn, watten, perspex, stofdoek, tape, elastiek, plantenstengels en glas op board.

Er waren nog enkele werken meer te zien, maar niet veel en om eerlijk te zijn vonden wij het wat tegenvallen. We bekeken nog wel de afleveringen van 'De achtertuin van Jan Wolkers' in het Auditorium van het museum. In deze televisieserie volg je Wolkers op een ontdekkingsreis door de natuur van zijn tuin op Texel. Toen een medewerkster na afloop vroeg wat we er van vonden, heb ik dan ook gezegd dat we er meer van hadden verwacht. Ze vertelde wel dat er door de jaren heen al verschillende tentoonstellingen waren geweest met diverse werken, maar daar hadden we nu natuurlijk niks aan.

Ze vond het jammer dat wij zo'n lange reis hadden gemaakt en het zo hadden ervaren en bood ons een kopje koffie aan. Dat was aardig toch en wij besloten om meteen daar ook de lunch te gebruiken. 

Verder kan ik zeggen dat het een prachtig museum is en dat deze ervaring ons er niet van weerhoud om nog eens terug te gaan. Bovendien is Leiden een mooie stad waar nog genoeg te zien valt.

Even naar Maastricht, nou ja even !

 

Een kleine twee uur met de trein dat is het en ik was vergeten een boek of tijdschrift mee te nemen, jammer, volgende keer beter. 

In het Maastricht Museum is nog t/m 4 januari 2026 deze tentoonstelling te zien. Wij hadden er ergens wat over gehoord of gelezen en het sprak ons meteen aan.

Nou niet direct de oude potten en voorwerpen, maar wel de tentoonstelling over het werk van de Vlaamse ontwerper  en keramist Pieter Stockmans, die erdoor werd geïnspireerd.

In de expositie staan de tijdloze creaties van Stockmans zij aan zij met archeologische vondsten en keramische meesterwerken van toen en nu. 

Van de eerste aardewerk objecten uit de prehistorie tot het fijne porselein van Koninklijke Mosa en de hedendaagse ontwerpen van Studio Stockmans.

Op de plek waar nu dit museum staat werd al in de 6e en 7e eeuw aardewerk gemaakt. Een traditie die de Société Céramique voortzette in de 19e en 20e eeuw. Hun concurrent produceerde dit servies van ontwerper Pieter Stockmans. Het toont de schoonheid en elegantie van porselein uit Maastricht.

Er is veel verschillend werk van Stockmans te bekijken en daar laat ik nog een paar dingen van zien.

We hebben zoveel foto's gemaakt, maar om het in het echt te zien is veel mooier en  mocht je daar zin in hebben, dan wil ik zeker aanraden om de film, die in het museum vertoont wordt, te gaan zien over het leven en werk van hem. Hij geeft een bijzondere kijk op zijn kunst en zijn gedachten daarover. 

Hij houd van blauw, dat is wel duidelijk en van herhaling denk ik dan en dat is weer een kunstwerk op zich, in mijn beleving  dan !

In het Maastricht Museum vertellen ze verder nog de verborgen verhalen van deze bijzondere stad. 

Mestreech door alle iewe heer. 

Na de zomer introduceert het museum een audiotour voor de gehele tijdlijn in het Nederlands, Engels en het Mestreechs. 

Zo dragen zij hun steentje bij om deze streektaal, eus moojertaol levend te houden.

Goed idee, ik hou daar wel van !