Buitenmuseum de Nollen.

Van onze dochter en schoonzoon kregen we vorig jaar een dagje weg cadeau en we mochten zelf bepalen waar naar toe. We riepen al jaren dat we eens naar De Nollen zouden gaan, maar dat was er nog steeds niet van gekomen en tegen de tijd dat we vorig jaar een datum hadden gevonden dat iedereen zou kunnen, kleinkinderen gingen ook mee, was de tuin weer gesloten (open van 1 april tot 31 oktober ) maar op eerste Pinksterdag was het zover. 190 km enkel, dus een hele tocht, maar kom voor vertrek nog even wat drinken met wat lekkers erbij werd er gezegd en dat lieten we ons geen tweemaal zeggen  natuurlijk en na een kop koffie met een lekkere punt gebak, gingen we op pad ! Onze dochter had bij de Nollen de lunch gereserveerd en daarna begon de bezichtiging onder begeleiding van een gids en ik moet zeggen, dat geeft écht een meerwaarde aan het bezoek.

Met het weer hadden we héél véél geluk, 's-morgens regen, maar om drie uur, wanneer de wandeling zou beginnen, droog ! Het klopte nog ook !

Een prachtige tuin en in die tuin gigantische kunstwerken . Deze sculptuurgroep van ijzer en geoxideerd koperdraad is er een van. Om een stalen korfconstructie is een koperdraad gewikkeld en dan niet zómaar een draad, maar een flinke dikke. 

Dat draai  je er zomaar niet om en daarom bedacht en maakte de kunstenaar daar een hulpmiddel voor. Het is bewaard gebleven  en lag daar ergens in het gras  (eerste foto). Dat zijn dan de extra's die een gids je verteld en die je laten zien dat je wel wat kunt bedenken, maar ook steeds tegen vraagstukken aanloopt van hoe krijg ik het voor elkaar.

Nog zo'n heerlijk kunstwerk. Krul is de naam van dit werk en het deed me denken aan de appels die ik altijd schilde voor onze jongste kleinzoon. Daar vroeg hij speciaal naar, een kunst was het om de schil niet te laten breken. Zo heeft ieder er haar of zijn gedachten bij en de kunstenaar misschien niet eens en ging het hem alleen om de beweging van dit stalen gevaarte. Het waaide die dag behoorlijk en de uiteinde bewogen mee. Het werk (360 x 850 x 360) is, zoals veel van zijn kunst, gemaakt van Cortenstaal.

Er waren kunstwerken waar je in kon en  onder de grond door van het ene naar het andere werk liep. Vandaar ook dat er een gids bij was om de boel te openen en te sluiten. De mevrouw die ons begeleide, kon ontzettend goed vertellen. Op een rustige manier en heel duidelijk.

Hier waren we binnen in de koepel die je ziet op de volgende foto. De zon projecteert via de lichtkoepel en de kleine lenzen in de schildering lichtprojecties die telkens van plaats veranderen. Er ontstaat een relatie tussen daglicht, schilderkundig licht en de projectie van het zonlicht in de schildering

Ik zou natuurlijk nog veel meer kunnen laten zien, maar dat doe ik niet. Als je de mogelijkheid hebt om er naar toe te gaan, doe dat dan want het is zóveel mooier dan dat ik hier kan laten zien. Het was voor ons een schitterend cadeau waar we nog vaak aan terug zullen denken.   Meer informatie is te vinden op www.projectdenollen.nl

Als laatste nog een werk van hem waar ik jaren ben langs gefietst, maar waarvan ik niet wist dat het van R.W. van de Wint is. Het staat langs de A-59 bij Geffen.

 

Rara, wat stelt het voor ?

Sinds vorig jaar staat dit kunstwerk al op de rotonde en we zijn er ook al regelmatig langs gereden. De eerste keer dat we het zagen hadden we zoiets van, wat moet dat voorstellen en we fietsten verder. Manlief vond dat het op een revolver leek en ik dacht eigenlijk aan een stuk gatenkaas. Nou wij hebben er dus geen verstand van, want het blijkt een zonnewijzer te zijn. Enkele jaren geleden werd deze zgn. turborotonde gerealiseerd en moest er een kunstwerk komen. Een werkgroep kwam er en men selecteerden 6 kunstenaars, waarvan er 3 uitgenodigd werden een schetsontwerp te maken. Uiteindelijk ging de opdracht naar GUIDO GEELEN, dit in het kort samengevat.  HIER vind je meer informatie. Vorige week fietsten we er weer langs en zijn we maar eens afgestapt om een paar foto's te nemen. Misschien zou ik er nog wel een blogbericht van maken, bij deze dus.

 

Terschelling.

We waren al eens eerder op dit eiland, we fietsten toen de ronde van Nederland en omdat we op een camping in Harlingen lagen, besloten we een rustdag in te lassen om Terschelling te bezoeken. We genoten van de boottocht en maakten foto's van de meeuwen die het brood uit je handen pikten, van de talrijke boten in de haven, van de prachtig gekleurde boeien die er lagen, van de Brandaris natuurlijk, maar dat deden we nu allemaal niet. 

Wel van deze muurschilderingen, die we toen niet hebben gezien, maar die er misschien ook niet eens waren.

Nadat we de watertoren hadden gefotografeerd, fietsten we nog wat over het eiland en langs de zee, dronken ergens wat in het centrum en zo kom je toch wel wel aardige dingen tegen.

Deze plant bijvoorbeeld, het lijkt wel boerenkool, alleen deze had witte bloemen.

En wat te denken van deze vrouw, die driftig stond te wijzen naar iets, maar wat ? 

Wij gingen een kijkje nemen en kwamen bij het Strieperkerkhof, een grafheuvel waarin tot 1916 nog werd begraven.

Het Strieperkerkhof is volgens een sage nauw verbonden met de inval van de Engelse vloot op Terschelling in 1666. De Engelsen staken toen het dorp West-Terschelling in brand en trokken zo verder over het eiland naar het oosten. In de rook en de mist zagen ze in de verte de grafheuvel met enkele zerken. De Engelsen vermoedden echter een Hollandse versterking. De vraag aan een passerende oude vrouw wat dat in de verte was, leverde de soldaten als antwoord op: "Ze staan er met honderden, maar liggen er bij duizenden". Zij doelde hier op de grafstenen, maar de Engelsen schrokken zo, dat ze rechtsomkeer maakten. Zo zou het Sryper Wyfke de overige dorpen en buurtschappen van het eiland gered hebben. 

Op het eiland staat sinds 1982 dit kunstwerk van Huib Noorlander van het Stryper Wyfke.

Uit onderzoek is gebleken dat op het Strieperkerkhof een houten kerkje heeft gestaan rond het jaar 850. Op het kerkhof zijn de oudste bewoningsresten van het eiland Terschelling aangetroffen. Op het kerkhof werd later een stenen kerk gebouwd, de Sint Maartenskerk, die in 1569 door de watergeuzen in brand is gestoken. De toren is in 1603 ingestort en sindsdien is het Srieperkerkhof een grafheuvel.

 

Op een dag vol regen..........

 

.........wat kun je dan beter doen dan naar een museum gaan. Ja er zijn natuurlijk nog wel meer keuzes te maken, maar wij kozen hiervoor. Het Textielmuseum in Tilburg. een hele poos geleden had ik al gezien dat er een mooie tentoonstelling was, Is it alive, een kleine tentoonstelling, maar erg leuk.

Op de tentoonstelling zie je niet alleen het eindresultaat, maar wordt je ook meegenomen in het maakproces en wordt het duidelijk dat kunstenaars soms uitvinders zijn en innovatie kunnen aanjagen. Deze installatie, I am Storm, is van kunstenaarsduo Drift (Lonneke Gordijn en Ralph Nauta) en bestaat uit een twintigtal levensgrote sprieten die wuiven op een denkbeeldig briesje. Je kon hier ook doorheen lopen en daar hou ik wel van.

Hier was het eigenlijk te donker om het goed te fotograferen, maar dit gigantische kunstwerk van kunstenaar en architect Philip Beesley/Living Architecture Systems Group (LASG) hangt in de lucht en doordat je er onderdoor kan lopen, kun je alles goed bekijken. Onderdeel hiervan was ook de creatie 'Lucid Look 2' van modeontwerpster Iris van Herpen. Achter haar schaduw kwamen steeds bewegingen vandaan die dan weer weg waren, loslieten, andere vormen aannamen, kortom bewegende kunst.

Werk van Tanja Smeets was ook mooi om doorheen te wandelen en misschien ook leuk voor de vele breisters onder jullie om naar te kijken. Dit werk lijkt wel een bos om door te wandelen. In het TextielLab ontdekte Tanja Smeets de mogelijkheden van de laser- en de breitechniek. Met beide technieken realiseerde zij haar instalatie 'Nebula and de Soft Machine'. 

Uit industrieel vilt liet zij grillige basisvormen snijden, van minuscuul naar steeds meer uitvergroot. De elementen slingeren in elkaar verstrengeld omhoog. In het midden lijkt het materiaal te ontploffen, als uitbarsting van een stofwolk ('Nebula'). Het gebreide onderdeel van de installatie, 'Soft Machine', doet denken aan een plant, met knoppen die zich willekeurig verspreiden. De installatie wekt de suggestie uit te kunnen groeien tot een oneindig landschap. 

De tentoonstelling loopt nog t/m 7 april 2024. Het is een kleine tentoonstelling, maar er is nog zoveel meer te zien en te beleven, dat een bezoek meer dan waard is.

Bron: textielmuseum

 

Aan de muur.

 

Toen we de watertoren van de oude Verkade fabriek in Zaandam hadden gefotografeerd en lekker op het terras wat hadden gedronken, moest ik ook nog even naar binnen. Zag er gezellig uit en het is zeker een plek om nog eens terug te gaan. 

Bij het naar binnen lopen had ik dit niet gezien, maar bij het weer naar buiten gaan was dit écht niet te missen. De Verkade albums van JAC. P. THIJSSE. 

Toevallig hadden we in diezelfde week op t.v een programma gezien van Huub Stapel. Hij was bij de IJsel en had het boek (bovenste rij middelste boek) in zijn hand. 

Was trouwens een mooi programma, volgens mij heette dat ook Langs de IJsel.

Ik raakte aan de praat met een meisje wat daar werkt en zij wees me op een wand met nog meer van Thijsse. 

Was toch weer een onverwachte toevoeging bij onze watertorentocht.

Nieuwe bewoner.

 

We kwamen hier langs fietsen en zagen een kale boom, we hoorden een hoop herrie en iemand was duidelijk bezig om wat te creëren. Vorige week was het klaar. Bij de ingang van de natuurpoort Herperduin staat nu een Bostrol. Hij heet de bezoekers van het bos welkom en wijst ze de weg naar het wandelpad, het blote voeten pad en naar het Speelbos. De Bostrol is gemaakt van een gevelde eikenboom.

De boom dreigde om te vallen richting parkeerplaats. Julie Wulfhorst, ontwerper van IBOR (Integraal Beheerplan Openbare Ruimte) heeft een mooi ontwerp gemaakt, rekening houdend met de vorm van de boom.  Terwijl ik stond te fotograferen kwam er een vader met kind aanlopen die beide héél enthousiast reageerden, nou dan is het al een end geslaagd zou ik zeggen.

Het ontwerp is uitgevoerd door 'woodcarver' Dave Harmsworth.

Ambacht.

 

Vorige maand bezochten we de tentoonstelling LABOUR OF LOVE van de Belgische kunstenaar Wim Delvoye. Dat wat hij bedenkt, zelf uitvoert, of in samenwerking met ambachtslieden, of laat uitvoeren, het is heel divers en allemaal van de allerhoogste kwaliteit. 

Van de verdraaide beelden, de gasflessen beschilderd met traditionele voorstellingen in Delfts blauw, de handgesneden autobanden, gotische vrachtwagens, gehamerde aluminium reiskoffers tot glas-in-loodramen met röntgenfoto's van het menselijk lichaam.

Op een eigenzinnige manier balanceert hij in zijn werk steeds weer tussen de klassieke kunsten en populaire cultuur, tussen kunst en ambacht, tussen elitair en volks.

We genoten van de tentoonstelling en de prachtige kunst, maar niet van alles. Een gedeelte van de tentoonstelling sprak ons totaal niet aan. In misschien wel zijn bekendste werk, de Cloaca, te zien op een röntgenfoto in de tentoonstelling, bootst de kunstenaar het menselijk darmstelsel na, inclusief verteringsprocessen én uitwerpselen. Maar er zullen vast mensen zijn die het wel heel interessant vinden, want er zijn nog gespreksavonden in januari, over de verschillende kunstwerken en hun ongebruikelijke combinaties. 18 Januari  gaan social designer Fides Lapidaire, (die met haar project broodje poep onderzoekt wat de mogelijkheden van menselijke uitwerpselen zijn voor een circulaire voedselketen), en Marcel Spanier, (maag lever darm specialist), elk vanuit hun expertise dieper in op het kunstwerk. Ook de getatoeëerde varkens konden ons niet bekoren. Voor elk wat wils dus !

Nou dit wordt de allerlaatste. We maakten ook zoveel foto's, je kunt wel aan de gang blijven. Ik zeg wel, we, maar deze zijn allemaal door manlief genomen.

De tentoonstelling duurt nog t/m 29 januari 2023.

Nieuwe gordijnen.

 

Nee, geen nieuwe gordijnen voor ons, maar de koninklijke gordijnen zijn klaar. 40 Meter stof en evenzoveel voeringstof, 70.000 meter garen, 125.000 steken, 265.000 euro. Waarom nieuwe gordijnen voor de Chinese Zaal, nou omdat de oude, achttiende eeuwse zijden gordijnen, ronduit versleten zijn. Die oude gordijnen waren eigenlijk niet eens voor die zaal gemaakt en konden niet dicht. De nieuwe wel.

De opdracht om deze gordijnen te maken werd verstrekt aan het TextielLab, de professionele werkplaats van het TextielMuseum in Tilburg. Het was Máxima's wens om zoveel mogelijk gebruik te maken van het aanwezige vakmanschap en expertise om nieuw cultureel erfgoed te creëren. Nou dat is in het TextielMuseum ruimschoots aanwezig. Het is een heerlijk museum, ook zonder de Koninklijke gordijnen, om er heen te gaan. 

Daarnaast wilde de koningin tijdens dit project graag uiteenlopende mensen met elkaar verbinden door de inzet van handwerkgroepen. Het werden 16 groepen uit het hele land. Ruim 150 borduursters met ieder een eigen pakket met borduursels, ook Máxima heeft heeft zich over zo'n  pakket ontfermd. Zo'n 80 procent van het ontwerp is op de computergestuurde machine van het TextielLab geborduurd. De handwerkgroepen deden de rest, zij borduurden 1800 bloemetjes en andere natuurelementen. Het zijn gordijnen met het verhaal van Nederland geworden aan de hand van bruggen en gebouwen en elementen die belangrijk zijn voor de Oranjes. Bij het machinaal borduren zijn in totaal 50 verschillende steken gebruikt. Handmatig werd vooral de platsteek gebruikt. Borduur-en laserspecialist Frank de Wind uit Tilburg is een vol jaar, alleen maar, bezig geweest met programmeren en borduren.

De drie specialisten van dit project, ontwerper  Liesbeth Stinissen,  borduur-en laserspecialist Frank de Wind en couture borduurexpert Anna Bolk vingen deze uitzonderlijke tijd in een paar woorden samen. Gruwelijk tijdrovend, leerzaam en onvergetelijk.

Koninklijk borduren/verhalen en vakmanschap is nog te zien tot en met 29 mei 2023. Online reserveren van een tijdslot is verplicht, maar in dit geval ook heel fijn omdat het dan niet te druk is. wij konden echt alles op ons gemak bekijken. Ook de oude gordijnen zijn er te zien en nog zoveel meer.

(bron, de krant, het museum en internet)

Een muur.

 

Nog één keer de Kuipersberg, jazeker berg, want met zo'n 71 meter steekt hij royaal boven het Twentse landschap uit. Deze muur is onderdeel van een groot herstelplan omgeving Kuipersberg. Gedurende dat project kwam er een wens om iets met de aardkundige waarden van deze berg te doen. Kunstenares Desirée Groot Koerkamp gaf vorm aan de zogenoemde "archeologische tijdlijn", in de vorm van zeven glazen kunstwerken in de muur. 

Zo'n 10 jaar geleden begon men met het herstelplan.

Er lag hier schijnbaar een midgetgolfbaan, maar die is moeten uitwijken naar een andere locatie. 

Er moesten diverse aanpassingen worden gedaan aan het landschap en bronnen en beekdalen werden hersteld.

Ik weet natuurlijk niet hoe het hier 10 jaar geleden uitzag, maar nu ziet alles er fraai uit.

Een mooie omgeving om er te wandelen en men kan kiezen uit verschillende tochten die hiervandaan vertrekken.

Wij hebben niet gewandeld, maar genoten van de watertoren, het mooie monument van Willem Wilmink, het prachtige uitzicht bij de oriënteertafel, de muur en natuurlijk van onze fietstocht.

Achter de watertoren.

Soms kom je op één plek, onverwacht veel mooie dingen tegen. We gingen naar de Kuipersberg, want daar staat een watertoren (vorig blogbericht). We liepen daar nog even rond, want hé we waren er nu toch en bovendien is het ook leuk wanneer je rondom zo'n toren kunt lopen en dat is niet altijd het geval. Wanneer de toren bewoond is, is dat logisch maar vaak ook staat er een groot hekwerk omheen ter bescherming misschien tegen vandalisme of er staan zóveel huizen omheen en dan kun je ook niet dichtbij komen.

Achter de watertoren ligt een Joodse begraafplaats die dateert van circa 1786. De grafstenen die bewaard zijn gebleven (22) beslaan een periode van 1814 tot 1928.

Naast de watertoren en de Joodse begraafplaats zagen we daar ook een oriënteertafel. Vanaf dit mooie punt waren oorspronkelijk grote delen van Twente en het Duitse grensgebied te zien: steden als Oldenzaal, Enschede en Hengelo, maar ook het kasteel in Bentheim. Bomengroei verstoorde geleidelijk aan het uitzicht.

Op 22 juli 1922 hield de ANWB haar jaarvergadering in Twente en werd tijdens een aansluitende toertocht Ootmarsum aangedaan. Voor die gelegenheid was er op de Kuipersberg een provisorische oriënteertafel neergezet. Men was daar zo enthousiast over het uitzicht dat besloten werd om de tafel te vervangen door een van steen. Op 25 juli 1926 werd deze officieel onthuld.

Maar wat wij het mooist vonden op de berg, was toch wel het glaskunstwerk ter herinnering aan Willem Wilmink. Als kind woonde hij onder aan de Kuipersberg, een periode die hij later beschreef als "een gelukkige tijd".

Het glazen kunstwerk (gelaagd veiligheidsglas) in boekvorm staat op een brok zandsteen en ervoor staan twee bedden, eveneens van zandsteen. Het was erg warm die dag, dus ben ik er niet op gaan zitten. Jammer, had ik dat wel gedaan, dan had ik een betere foto gehad. Meer transparant en niet tegen de achtergrond van mais of gras.

Op de voorste bladzijde het portret van Wilmink, op het achterste twee rode veren en de handtekening van de dichter/schrijver. Op de middelste bladzijde dit prachtige, in het Twents geschreven, gedicht van Willem Wilmink. 

Jödnkerkhof  Oatmörsken. 

Zee laagn doar allang oonder 't grös

Doo't tichelweark nog vol in wearking was.

Gef God de Heer dat ze niks hebt vernomn 

Van wat heur noageslacht is oawerkomn.

Het glazen kunstwerk is vormgegeven door Desirée Groot Koerkamp. 

Blij dat ik nu weer een blog heb geschreven. Het was niet mijn bedoeling om zo'n lange tijd niks te doen, maar het was er ongemerkt ingeslopen.

 

Ingenieus !

Een leuk extraatje, tegelijk met de Mucha tentoonstelling, de strandbeesten van THEO JANSEN , ook nog te zien t/m 3 juli. 

Er hangt er een boven je hoofd als je wat gaat eten of drinken in de tuinzaal van het Kunstmuseum en dat leidt meteen al tot een gesprek.

Ze zitten zo vernuftig in elkaar.

En dan te bedenken dat ze gemaakt zijn van elektriciteitsbuis, maar zo ingenieus dat ze de energie van de wind benutten waarmee ze zelfstandig rondlopen, zand verplaatsen en met vleugels klapperen. Een "maag" van plastic flessen kan wind opvangen en loslaten, waardoor ze kunnen bewegen.

Binnen in het museum staan een paar strandbeesten waar men mag aankomen, ja zelfs een klein stukje mee kunt lopen, wat ik natuurlijk deed. 

Niet alleen leuk voor kinderen toch ! Buiten staan er ook enkele opgesteld, hartstikke leuk dat deze kleine tentoonstelling er nu ook was. De strandbeesten hebben me altijd al gefascineerd en ik hoop ze nog eens, in het echt, tegen te komen op het strand. Nou wie weet !!!