Nog meer Leiden.

Toen we vorige week naar Leiden gingen had ik wel bedacht, als we nog tijd over hebben gaan we nog naar de Hortus botanicus. En we hadden nog tijd.

Het was een keuze natuurlijk, gaan we de stad verkennen, want die is ook de moeite waard, maar nee, toch de Hortus dus we moeten beslist nog eens terug.

Een heerlijke tuin is het om in rond te wandelen en het weer werkte mee. Zou dat niet zo zijn, dan is er binnen ook nog genoeg te beleven.

Wat een gigantische planten staan er, ongelooflijk !

Sommige waren makkelijk te fotograferen en sommige net niet, dan moest je je in allerlei bochten wringen om die ene bloem te hebben.

Het was mooi dat men de trap op kon om boven, op een loopbrug, tussen de toppen van de bomen alles op een andere manier kon bekijken.

Bloemen in allerlei kleuren, modellen  en maten.

 

En dan de gigantische bladeren, die laat men meestal wel zien in een programma over de Hortus, dus die wil je niet missen. Het valt hier niet zo op dat ze zo groot zijn maar men mag er weleens babys opleggen om te fotograferen dus dan moeten ze sowieso sterk zijn.

En dan heb ik het nog niet eens gehad over buiten, je blijft aan het fotograferen, het is gewoon teveel, dus ik stop. Nee nog een ding wat ik heel apart vond.

Bolwerk.

Van armenbegraafplaats tot zonnende studenten.

Dit gazon maakt deel uit van het Bolwerk, samen met de Varentuin en het terrein rond de Sterrenwacht. Het is het hoogste deel van de Hortus. Dit 'blauwe bolwerk' had oorspronkelijk de vorm van een punt, omringd door het water van de Witte Singel. Het is aangelegd in 1578 als onderdeel van de verdedigingslinie van Leiden. In de zeventiende eeuw kreeg het net als veel andere bolwerken de functie van begraafplaats. Op het bolwerk werden armen en kleine zelfstandigen begraven Bovendien was er een Joodse begraafplaats. In 1816 werd de begraafplaats op het Bolwerk gesloten en in 1817 is dit deel toegevoegd aan de Hortus. 

Van de historie is nu niets meer te zien. In het vroege voorjaar kleurt het gazon geel van de winterakonieten, in de zomer is het heerlijk koel onder de monumentale bomen, met een briesje over het water. Met name de grote honingboom uit 1850 valt op. In de nazomer zoemt de boomkroon soms van de bezoekende bijen.

Ik zou zeggen, uiteindelijk is het toch nog een mooie begraafplek geworden voor deze mensen, maar wat een ideeën hield men er vroeger op na.