Watertoren 212 - Oostburg.

 

Voordat we naar de volgende toren gingen wilden we eerst wat eten, we zochten een parkeerplaats en een eetgelegenheid. Waarschijnlijk liepen we de verkeerde richting uit, niets te vinden. We zagen wel deze beschilderde molen in de verte en gokten maar dat er geluncht kon worden. 

Goed gegokt, het was de Pannenkoekenmolen. Nou zaten we niet persé te wachten op pannenkoeken, maar er was niks anders. Maar, zei de man die ons een plaats wees, wij hebben wel de lekkerste van heel Nederland, natuurlijk haha ! Maar goed, we zaten lekker buiten, de bediening was snel en dat kwam voor ons vandaag goed uit en de koek was lekker, we konden weer verder. Naar Oostburg dus.

We zagen trouwens bij het weggaan dat de molen niet beschilderd was, maar het was een doek dat er omheen was gespannen. Te zien rechtsonder aan de vouwen.

De watertoren in Oostburg is gebouwd tussen 1948 en 1950 naar een ontwerp van architect A.J. van Eck en staat aan de Bredestraat 67/69. De toren is 55 meter hoog en er waren vijf waterreservoirs aanwezig (320, 715, 425, 325 en 375 m³) van in totaal 2160 m³.

De toren wordt nu bewoond.

In 1993 nam kunstenaar Johnny Beerens het initiatief zijn ontwerp voor de beschildering van de watertoren in te dienen bij de gemeente Oostburg. Deze gaf in 1995 deze kunstenaar opdracht de watertoren te voorzien van zijn kunstwerk. Het werk bestaat uit een geschilderde scheur en waterdruppels op de buitenkant van de toren, waardoor het lijkt alsof er water uit de toren stroomt. Het kunstwerk kreeg de naam De Bron.

Na een kleine twintig jaar was het kunstwerk toe aan renovatie en in 2014 heeft Johnny Beerens zijn werk gerestaureerd. In de onderste druppel schilderde hij zijn zelfportret als handtekening.

Blij dat ik deze toren nu in het echt heb gezien, verder naar de laatste, die zou open zijn, maar.....halen we dat nog op tijd ?

Bron Wikipedia.

Watertoren 211 - Haamstede.

Ik zei het al, een watertoren die geen watertoren meer is, maar een gedeelte staat er nog, dus hij hoort er toch bij. 

De watertoren, nu uitkijktoren, is gebouwd in 1946, heeft een hoogte van 12 meter en het reservoir is van het uitzichtplatvorm verwijderd.

De uitkijktoren staat aan het einde van de Adriaan van de Weijdeweg in de Boswachterij van Burgh-Haamstede Vanaf een  parkeerplaats was het nog ongeveer 1½ km lopen. Daar nog wat trappen op en dan genieten van het uitzicht. 

Mooi al die windmolens aan de horizon. 

Het duin waarop de toren werd gebouwd, de Blinkert, is de hoogste duintop van het omliggende duin- en bosgebied. Waarschijnlijk is het tevens het hoogste punt van Schouwen-Duiveland en dat is tevens de reden, denk ik, dat het een lage toren kon zijn.

Slotjes, waar zie je ze niet !

Oriëntatietafels ben ik weg van en we hebben ook al hele fraaie gezien, jammer dat deze zo verwaarloosd is. daar mag best eens wat aan gedaan worden.

De uitkijktoren is gebouwd door de Waterleidingmaatschappij als een soort kroon op de aanleg van de waterleiding en het pompstation.

Wij vinden het verrassend dat er op deze manier toch nog wat over is gebleven van de watertoren.

Verder gingen we weer, naar een toren die we de laatste tijd regelmatig op tv zagen en die ik héél graag in het echt wou bekijken.

 

Watertoren 210 - Hellevoetsluis.

 

Heel de dag gingen we samen op pad, 17 juli en op 17-7-70 was onze trouwdag, dus een klein feestje vandaag. We hadden besloten om de laatste vier watertorens te gaan fotograferen, dan eindigt ons project waar we aan begonnen zijn op 4 MAART 2020. De meeste deden we op de fiets, maar deze liggen zó ver uit elkaar, dus gingen we met de auto.

De eerste staat in Hellevoetsluis, is ontworpen door architect NICOLAAS BIEZEVELD, werd gebouwd in 1896, heeft een hoogte van 22 meter en had twee waterreservoirs van elk 60 m³.

Eeuwenlang was zoet drinkwater schaars in Hellevoetsluis. De marine liet een waterschuit varen, waarmee het water uit de Maas werd gehaald. Tenslotte werd de voorwaarde gesteld dat er dichterbij drinkwater moest zijn anders zou de marine verdwijnen uit Hellevoetsluis. Omdat binnen het eigen grondgebied geen geschikt water gevonden kon worden, werd een beroep gedaan op de buurgemeente Nieuw-Helvoet. In de duinen nabij het Quackjeswater werd een waterleidingbedrijf opgericht. Via een 4880 meter lange leiding werd het water naar een watertoren in de vesting gevoerd. De watertoren werd op 31 augustus 1896 in gebruik genomen. De informatie staat op een bordje bij de toren.

Deze watertoren stond voor ons vrij gunstig, hier zien we een gedeelte van de aanbouw en we konden ook nog aan de achterkant komen en vanaf een dijkje nog een stukje van de tuin zien. Ze wonen echt in het groen en de aanbouw vonden wij niet storend. Komt ook wel door de bomen en struiken. De watertoren staat zowat naast de kerk waar een plein is dat doorliep tot aan de bibliotheek en waar je ook wat kan drinken en zelfs nog lekker gebak erbij nemen. Een terras is er en we hadden prachtig weer, dus lekker buiten zitten smullen. De foto van het gebak is niet zo duidelijk, maar dat komt omdat we de focus hadden gelegd bij het kopje, het gebak staat er toevallig nog net bij. Voor zijn koffiekopjes project is dit. Mocht je denken, ha een nieuwe uitdaging, nee hoor al jarenlang ermee bezig. Ach ik zie nu dat de koffie er eerder was dan de watertoren

We moesten weer verder, liepen naar de auto, man was al overgestoken, ik moest wachten op een jonge vrouw met bakfiets die vriendelijk groette en het trottoir op reed. Bijna wou ik oversteken, maar ik bedacht me, keek om en zag dat ze naar de watertoren reed. Ik besloot om naar haar toe te gaan en zei dat ze leuk woonde en dat we net de toren hadden gefotografeerd. Maar ik woon hier niet, ik ben de oppas, ze had een schat van een klein meisje bij zich in de bakfiets. Vind je het leuk om even binnen te kijken, nou dat zeker en zodoende zag ik deze mooie trap en de aanbouw vanbinnen. Misschien wil je man het ook wel zien zei ze, dus die ben ik gaan halen en hij heeft de foto's gemaakt. Ik heb wel gezegd dat ik er een blog over ga maken en gevraagd of die foto's erop mogen anders doe ik dat natuurlijk niet en of de eigenaars van de toren dit goed zouden vinden, maar ze verzekerde me dat die dat helemaal geen probleem zullen vinden.

Ze wonen in de aanbouw en er zijn wel plannen  om nog wat aan de toren te doen. 

Nou onze dag is door dit extraatje al goed begonnen en we vertrokken naar de volgende watertoren, die geen watertoren meer is.

Jaarlijks plezier !

 

Ik ken haar al jaren, we zaten samen op Franse les en nu al jaren niet meer, maar we hebben nog steeds onze fietstocht. Een of soms twee keer per jaar spreken we dat af, om de beurt zetten we een tocht uit en deze keer was het Ellen die wat moest bedenken. Ze had een aardige plek bedacht om te gaan lunchen zei ze, meer liet ze niet los, maar ze was er vrij zeker van dat ik het er leuk zou vinden.

Dit is niet Ellen hoor, maar het kunstwerk 'Lonneke' aan de snelfietsroute F50 Uden-Veghel en het is een ontwerp van kunstenaar Florentijn Hofman. In samenwerking met de provincie Noord-Brabant, Kunstloc Brabant, Kunststichting Meierijstad en gemeente Meierijstad is een aantal jaren geleden het idee ontstaan de snelfietsroute te verfraaien met kunst. Florentijn is aan de slag gegaan en heeft tien levensgrote kunstwerken ontworpen. Voor de realisatie van de uitvergrote fietsers hebben inwoners uit Meierijstad model gestaan. De werken zijn een combinatie van staal, kunststofschuim en een polyesterlaag/coating. Het werk zegt iets over fietsplezier en vrij zijn. Gaan en staan waar je wil en kunt. Natuurlijk met de fiets.

Er is wel kritiek op dit standbeeld gekomen, Veilig Verkeer Nederland is er niet blij mee, omdat 'Lonneke' haar handen los van het stuur heeft en dus een verkeerd voorbeeld geeft, levensgevaarlijk volgens VVN. 

Op de andere negen kunstwerken zijn 'veilige' fietsers afgebeeld. Iedereen die wordt verbeeld heeft de handen aan het stuur, sommigen hebben zelfs een fietshelm op. De fietsersbond in Brabant maakt zich geen zorgen om het beeld van het meisje "Dit gaat echt niet zorgen voor onveilig fietsgedrag. Kunst gebaseerd op de werkelijkheid staat los van de werkelijkheid", aldus Aad Smid (fietsersbond).

Ik moest bij dit beeld wel denken aan vroeger, wat hebben wij toch veel met losse handen gefietst en wat een evenwicht beheersing hadden we. Zou het nu niet meer kunnen en werd er bij het zien van 'Lonneke' ook niet meer toe aangezet. 

Dit is de gezellige lunchplek die Ellen had bedacht en dat had ze goed gedaan. Village Départ, vernoemd naar de dagelijkse vertrekplaats in de Tour de France. Buiten kun je heerlijk zitten op een fijn terras in een supergrote tuin en binnen hing alles vol met wielershirts, fietsen, foto's en daar genoten we ook van een lekkere lunch.

Buiten stond dit fietsenrek. Kwaremont is een dorpje in de Belgische provincie Oost-Vlaanderen. De plaats is bij  wielerminnend Vlaanderen vooral bekend door de hellingen, de Kwaremont en de Oude Kwaremont. Daarvan ken ik de berg, mijn man en ik hebben daar in 2010 de Vlaanderens Mooiste gefietst. De naam is van Gallo-Romeinse oorsprong en betekent "vierkante berg", het gemiddelde stijgingspercentage van de Oude Kwaremont is 4,6% maar was pittig genoeg omdat er ook nog andere z.g. kuitenbijters waren, zoals de Koppenberg 11,1%, Patersberg 12,8%, Berendries 7% en de Muur van Geraardsbergen 7,8%, allemaal gemiddeld hoor, maar toch. Mooie herinneringen.

Kwaremont is ook een Belgisch blond bier van hoge gisting en ik bedenk nu dat ik het nog nooit heb gedronken, daar moet toch maar eens verandering in komen. 

Ben er inmiddels al een keer naartoe gefietst met mijn man en a.s. vrijdag gaan we weer en dan fietst onze jongste kleinzoon ook mee. 

En omdat we nu midden in het Tour de France spektakel zitten, hier de menukaart met twee bekende oud wielrenners. 

Rechts Wim van Est, die als eerste Nederlander in de Tour de France de gele trui droeg als leider van het algemeen klassement.

Links Wout Wagtmans, hij won vier ritten in de Tour de France en werd in 1953 vijfde in het eindklassement. In de drie volgende rondes droeg hij de gele trui.

Wil nog even vermelden dat 'Lonneke' het eerste beeld is dat op de snelfietsroute is geplaatst, dat we nog heel veel meer leuke dingen zagen en een ontzettend gezellige dag hadden. Dit blijven we doen, zolang we kunnen !

Buitenmuseum de Nollen.

Van onze dochter en schoonzoon kregen we vorig jaar een dagje weg cadeau en we mochten zelf bepalen waar naar toe. We riepen al jaren dat we eens naar De Nollen zouden gaan, maar dat was er nog steeds niet van gekomen en tegen de tijd dat we vorig jaar een datum hadden gevonden dat iedereen zou kunnen, kleinkinderen gingen ook mee, was de tuin weer gesloten (open van 1 april tot 31 oktober ) maar op eerste Pinksterdag was het zover. 190 km enkel, dus een hele tocht, maar kom voor vertrek nog even wat drinken met wat lekkers erbij werd er gezegd en dat lieten we ons geen tweemaal zeggen  natuurlijk en na een kop koffie met een lekkere punt gebak, gingen we op pad ! Onze dochter had bij de Nollen de lunch gereserveerd en daarna begon de bezichtiging onder begeleiding van een gids en ik moet zeggen, dat geeft écht een meerwaarde aan het bezoek.

Met het weer hadden we héél véél geluk, 's-morgens regen, maar om drie uur, wanneer de wandeling zou beginnen, droog ! Het klopte nog ook !

Een prachtige tuin en in die tuin gigantische kunstwerken . Deze sculptuurgroep van ijzer en geoxideerd koperdraad is er een van. Om een stalen korfconstructie is een koperdraad gewikkeld en dan niet zómaar een draad, maar een flinke dikke. 

Dat draai  je er zomaar niet om en daarom bedacht en maakte de kunstenaar daar een hulpmiddel voor. Het is bewaard gebleven  en lag daar ergens in het gras  (eerste foto). Dat zijn dan de extra's die een gids je verteld en die je laten zien dat je wel wat kunt bedenken, maar ook steeds tegen vraagstukken aanloopt van hoe krijg ik het voor elkaar.

Nog zo'n heerlijk kunstwerk. Krul is de naam van dit werk en het deed me denken aan de appels die ik altijd schilde voor onze jongste kleinzoon. Daar vroeg hij speciaal naar, een kunst was het om de schil niet te laten breken. Zo heeft ieder er haar of zijn gedachten bij en de kunstenaar misschien niet eens en ging het hem alleen om de beweging van dit stalen gevaarte. Het waaide die dag behoorlijk en de uiteinde bewogen mee. Het werk (360 x 850 x 360) is, zoals veel van zijn kunst, gemaakt van Cortenstaal.

Er waren kunstwerken waar je in kon en  onder de grond door van het ene naar het andere werk liep. Vandaar ook dat er een gids bij was om de boel te openen en te sluiten. De mevrouw die ons begeleide, kon ontzettend goed vertellen. Op een rustige manier en heel duidelijk.

Hier waren we binnen in de koepel die je ziet op de volgende foto. De zon projecteert via de lichtkoepel en de kleine lenzen in de schildering lichtprojecties die telkens van plaats veranderen. Er ontstaat een relatie tussen daglicht, schilderkundig licht en de projectie van het zonlicht in de schildering

Ik zou natuurlijk nog veel meer kunnen laten zien, maar dat doe ik niet. Als je de mogelijkheid hebt om er naar toe te gaan, doe dat dan want het is zóveel mooier dan dat ik hier kan laten zien. Het was voor ons een schitterend cadeau waar we nog vaak aan terug zullen denken.   Meer informatie is te vinden op www.projectdenollen.nl

Als laatste nog een werk van hem waar ik jaren ben langs gefietst, maar waarvan ik niet wist dat het van R.W. van de Wint is. Het staat langs de A-59 bij Geffen.