Onderweg !

 

Op zoek naar de watertorens, zagen we in Schin op Geul deze Social Sofa staan. De zijkant.

De voorkant. 

De andere zijkant, plus de achterkant met tekst over wie het heeft gemaakt.

Voorjaar 2022 moesten wij, gedwongen door de oorlog, ons moederland Oekraïne verlaten. We vonden veiligheid en onderdak in Nederland, meer nog we vonden gastvrijheid en vriendschap in Valkenburg aan de Geul. Vier weken werden vier maanden en zelfs nu na een half jaar lijkt er geen einde te komen aan het oorlogsgeweld en zijn wij zo blij en dankbaar bij jullie te mogen blijven. Door middel van deze Social Sofa die wij Oleksandra, Maryna en Viktoria mochten ontwerpen en waaraan zoveel Valkenburgers mee hebben gewerkt, willen wij vertellen over ons land, onze cultuur ons verlangen naar vrijheid. Bovenal willen wij jullie danken voor de gastvrijheid, de vriendschap, de lessen op school, de kinderopvang, de ontvangen taallessen, het aangeboden werk waarmee wij wat inkomsten kunnen verdienen en straks weer ons land hopen op te bouwen.

Op woensdag 16 november 2022 werd de Oekraïnse social sofa onthuld op het Kerkplein in Schin op Geul.

16 november is de internationale dag van de tolerantie. 

Onderweg ook nog twee muurschilderingen gezien op een viaduct. 

Links is voor zover ik het kon nagaan een werk van Nash, een kunstenaar die opgegroeid is in Sittard. De kunstenaar is helaas op 06-07-2024 overleden. Van wie het andere werk is weet ik niet.

Watertoren 209 - Geleen.

 

De laatste watertoren voor ons in Limburg en deze is heel goed bewaard gebleven. De eerste foto maken we meestal van een grote afstand, omdat je dan ook de bovenkant ziet. 

In 1924 werd de huidige drinkwatertoren op het Maurits-terrein gebouwd. Het is een ontwerp van Ir. A.E.Dinger, hoofd-bedrijfsingenieur Staatsmijnen. 

De toren bestaat uit een groot rond vlakbodemreservoir met een doorsnede van 10 meter, met een inhoud van 640 m³, welke rust op zes betonnen palen. Ter versteviging van het waterreservoir zijn later op de wanden verticale betonnen ribben aangebracht. Om te voorkomen dat de palen uitknikken door het gewicht van het reservoir zijn de betonpalen, waar het reservoir op rust, onderling verbonden met een betonnen ringband. Onder het reservoir is een ronde schacht aanwezig die diende als traptoren naar het waterreservoir. In deze traptoren is een toegangsdeur aanwezig en vier eenvoudige kleine rechthoekige raamopeningen. Hier niet te zien op de foto, want ook hier stond een groot hek omheen. De totale hoogte van de watertoren is 38 meter. Naast de watertoren is een klein eenvoudige bijbouw aanwezig, welke diende als bedieningsruimte. Het waterreservoir is aan de bovenzijde voorzien van een ronde conische betonnen plaat als dak.

De watertoren is van belang wegens zijn schoonheid, zijn betekenis voor de wetenschap, cultuurhistorische waarde en meer in het bijzonder vanwege; de gaafheid van de toren - het is ruimtelijk bepalend c.q markant voor de omgeving - de historisch-ruimtelijke relatie met het voormalig mijnterrein - het bijzondere materiaalgebruik en de bijzondere detaillering en de typologische en functionele zeldzaamheid in relatie tot de gaafheid - de betekenis voor de plaatselijke mijngeschiedenis als uitdrukking van een sociaal-economische ontwikkeling.

De watertoren maakte deel uit van het drinkwaternet op het Maurits-terrein, met als functie het zorgen voor voldoende druk en debiet (afzet) in het drinkwaternet. Alleen al het badlokaal voor de mijnwerkers had een capaciteit voor 4.500 mensen. Het drinkwater werd aanvankelijk gewonnen op het Mauritsterrein. Later kwam het water van het pompstation bij Guttecoven. Tevens was er een back-up vanuit het leidingwerk van Waterleiding Maatschappij voor Zuid-Limburg, het huidige WML. De drinkwatertoren werd in 2007 uit bedrijf genomen. In 1925 werd nog een tweede (mijn-)watertoren gebouwd ten behoeve van mijnwater voor de steenkoolwasserij, maar die is in 1972 gesloopt.

Het object, want zo noemt men dit steeds, staat op het voormalig fabrieksterrein van staatsmijn Maurits, Mijnweg 1, dat nu deel uit maakt van het Chemelot-terrein. Hoop dat men er zuinig op is. Voor ons was het niet makkelijk om te fotograferen, maar zo'n hek geeft wel bescherming tegen vandalisme.

Bron; historiesittardgeleenborn.nl

 

Watertoren 208 - Rimburg.

 

Na de watertoren van Simpelveld en de twee torens in Heerlen, fietsten we naar de watertoren van Rimburg, ook wel watertoren van Ubach over Worms, staat in de gemeente Landgraaf in het Rimburgerbos aan het Watertorenpad 1. Deze  watertoren werd gebouwd in 1925-1926 door de voormalige steenkolenmijn "Laura en Vereeniging" te Eygelshoven naar een ontwerp van het bouwbureau van dit bedrijf. De watertoren heeft een hoogte van 35,70 meter en één waterreservoir van 200 m³. De toren en de reinwaterkelder hebben de status van rijksmonument. Huidig gebruik, uitkijktoren met ernaast een Brasserie gericht op wandelaars, maar ik kan je verzekeren dat fietsers ook welkom zijn hoor ;-)

Op de fundering van het voormalige waterbassin is de Brasserie, een gebouw in glas en corten staal, gebouwd. We hebben er genoten van een voortreffelijke lunch, want we kwamen erachter dat we de dag ervoor de 3000 km waren gepasseerd en natuurlijk gingen we daarna de toren in.

Hier keken we vanaf de begane grond naar boven. gelukkig was er een lift en daar maakten we dankbaar gebruik van. Niet helemaal tot boven, maar we stapten uit bij de eerste uitbouw om buiten te genieten van het uitzicht.

Hier zie je de uitbouwen goed, het was echt genieten zo hoog in de lucht. 

We gingen over de trap verder naar boven, waar je aan de andere kant ook weer naar buiten kunt en genieten van het uitzicht rondom.

Dit was helemaal bovenin, misschien kun je dit ook nog wel reserveren om met een kleine groep iets te vieren, maar dat weet ik niet en vergat het, na terugkomst op aarde, te vragen. 

Aan de muur rondom, hingen foto's met beschrijving van het uitzicht en wat daar allemaal te ontdekken was.

Ik vond het een leuke belevenis en echt een aanrader om,  als je in de buurt bent, even een kijkje te nemen.

Ontsluiten en verbinden.

Niet alleen watertorens, maar ook nog wat kunst zagen we onderweg. Dit staat hier naar aanleiding van het 125 jaar bestaan van de spoorverbinding Sittard - Herzogenrath in 1896. Door proefboringen had men ontdekt dat dit gebied rijk aan steenkool was en aan de energiebehoefte van Nederland kon voldoen. Voor het transport was een spoorlijn onontbeerlijk. Er moesten grote hoeveelheden steenkool getransporteerd worden en de trein was ook een uitstekend vervoermiddel voor de noodzakelijke onderdelen die voor het goed functioneren van de mijnindustrie nodig waren. Op deze manier werd tevens een grensoverschrijdende verbinding gemaakt tussen Nederland en Duitsland.

Op het plateau staan 4 gevels van identieke stations en in de gevels staan de namen Sittard, Heerlen, Schaarsberg en Herzogenrath. Voor de stations zijn aaneengesloten spoorrails zichtbaar. Dit symboliseert dat de treinen zonder blokkade van een grens kunnen blijven rijden. De ramen, trapgevel en ornamenten zijn opengewerkt waardoor er doorkijk naar de andere zijde mogelijk is, verbinding ontstaat en lichtinval mogelijk is. De gevels van de stations zijn in de hoeken met elkaar verbonden, waardoor er een onlosmakelijke eenheid ontstaat. Op de rails rijden 3 'treinenstellen'. De zwarte stoomlocomotief staat voor het verleden, de groene trein voor het heden en de gouden ('hoge snelheids-') trein voor de toekomst. Elk treinstel staat op de hoek van 2 stations waardoor het, op weg zijn van en naar, uitgedrukt wordt. Twee treinstellen rijden van Sittard richting Herzogenrath, twee andere van Herzogenrath naar Sittard. In de onderrand staat deze tekst. Het plateau en de stations zijn van cortenstaal.

1896 - 2021 VAN ZWART NAAR GROEN NAAR GOUD DE TRANSFORMATIE VAN ONZE REGIO'S DOOR DEZE HISTORISCHE SPOORLIJN ZONDER GRENZEN.

Over het spoor, zagen we heel veel muurschilderingen, echt een hele straat lang. We zijn er niet naar toe gereden, vonden het zo ook al leuk. 

Eerder zagen we deze, daar konden we gewoon langs fietsen, wel zo handig, want we waren nog niet thuis, uh, ik bedoel terug bij het hotel.

 

Watertoren 207 (Heerlen Vrieheide).

 

Er is nog een tweede watertoren in Heerlen en op weg daar naartoe fietsten we toevallig over een fietsroute waar op  verschillende plekken een tekst op het fietspad  staat. Beaujean en ook Quaedvlieg zijn bekende namen in Limburg, en met name in de regio Heerlen. En dat is niet voor niets. De families hebben namelijk  een belangrijke rol gespeeld in de zilverzandwinning in Heerlen en hebben vele inwoners aan een baan geholpen. Zilverzand is al eeuwen bekend in dit deel van Heerlen. Het werd veelvuldig gebruikt als strooizand voor op de vloer en tot in Valkenburg aan de man gebracht. Toen de bouw van de mijnwerkerswoningen  begin 20e eeuw op gang kwam, steeg ook de vraag naar zilverzand. Want hoewel het zand niet geschikt was als metselzand, deed het wel uitstekend dienst als stukadoorszand. Dit even tussendoor, heeft niks met de watertoren te maken, maar toevallig zaten wij een krentenbol te eten bij ook zo'n tekst en in de verte zagen we, ook weer toevallig, de watertoren staan.

Even wat dichterbij halen, want wat is men op het dak aan het doen, nou helemaal niks. Het staat er,  zoals op vele watertorens, vol met netten en antennes.

Deze watertoren staat in Heerlen-Noord aan het einde van de KSG-straat (Kolen en Staal Gemeenschap) en werd gebouwd naar ontwerp van architecten H.W.F.C. Heman en F.H. Steeneken. Stijl: Traditionalisme. De toren heeft een hoogte van 41,43 meter en een inhoud van 1000 m³. Bouwjaar 1962-1965.

De watertoren staat op de hoogste locatie in de regio. De betonnen basis bestaat uit een cirkelvormige doos, waarin zich een reservoir bevindt. Een betonnen trap tussen betonnen keermuren leidt naar de bovenzijde van de basis, waar zich de entree tot de toren bevindt.

De entree bestaat uit dubbele deuren binnen een met een betonnen rand omkaderde rechte gevelopening. De betonnen schacht is op de entree na geheel gesloten en draagt de betonnen vloerplaat die ver uitkraagt. Het reservoir is bekleed met vier ringen van platen damwandprofielen en is met een vrijwel vlak dak afgewerkt. 

We konden er niet dichterbij komen, hier ook weer helemaal omheind, maar ik was al blij dat we de voordeur konden zien en de trap er naar toe.

Watertoren 206 - (Heerlen Oranje Nassaumijnen).

 

We fietsten die morgen weg bij ons hotel in Mechelen om de de watertorens in Heerlen te fotograferen. Nou ik kan wel zeggen, dat was een pittige tocht. Wat een klimpartijen, natuurlijk ook dalen, maar we waren dit niet meer gewend. Veel bergen uit de Tour de France hebben we bedwongen, maar dat is weer een hele tijd geleden en daaraan kun je merken dat de leeftijd mee gaat spelen. Dit waren geen bergen, dit heuvellandschap, maar toch ! en we rijden nog steeds zonder ondersteuning, wat (Limburg uitgesloten) gelukkig nog geen problemen geeft.

De Watertoren Oranje Nassaumijnen, ook wel Nieuwe Watertoren, is een watertoren gelegen bij het Station Heerlen Woonboulevard. De toren werd in 1952 gebouwd op het terrein van de voormalige steenkolenmijn Oranje Nassau en is sinds 2006 buiten bedrijf. De watertoren heeft een hoogte van 35 meter en een waterreservoir van 630 m³.

Bron Wikipedia.

HIER meer informatie.

Vanaf de kant waar wij de toren benaderde konden we niet alles zien, ook deze toren stond behoorlijk in het groen, maar de mooie versiering aan de bovenkant zagen we, de rij boogramen en nog zo'n raam met een ornament erboven, maar dat was niet duidelijk te zien. We vonden het genoeg.

Watertoren 205 - Simpelveld.

 

We gingen met de fietsen op de auto naar Limburg om enkele watertorens te fotograferen. Onderweg kwamen we langs die van Simpelveld. Bestemming bereikt sprak de stem van onze navigatie, maar ja waar was de toren ? Moesten we links, moesten we rechts ? Gelukkig kwam er net iemand aan, een watertoren, tja die moet hier toch ergens staan, maar door die bossen niet te zien en je kon er ook niet door. Er kwam nog iemand aan lopen en de twee begonnen in het Limburgs tegen elkaar te praten (mooie taal trouwens) tja, daar moest de toren staan ! Inmiddels wisten we dat we rechtsaf moesten. De man liep nog mee en natuurlijk vonden we wat we zochten, alleen hoe verder want er stond een hek voor en je moest door een tuin bij een huis. Er stond een auto op de oprit en ik heb wel 5 keer gebeld, om te vragen of we door de tuin mochten, maar er kwam niemand. Ondertussen was mijn man toch wat dichterbij kunnen komen en had een foto gemaakt. Hij stond achter nog een ander hek dan het hek op de foto, een eind terug. Hier moeten we het mee doen !

Deze spoorwegwatertoren werd gebouwd in 1929, heeft een hoogte van 9 meter, een achtzijdige bakstenen onderbouw en een ver uitkragend betonnen reservoir zonder ommanteling, metselwerk in kruisverband de toegepaste bouwstijl is Functionalisme. Het betonnen reservoir heeft een plat dak. Een scheidingswand deelt het reservoir in twee compartimenten. Aan de buitenkant een stalen trap waarlangs men op het dak van het waterreservoir kan komen. In de onderbouw een rechthoekige stalen deur en een rechthoekig venster. In het interieur van de onderbouw is een kachel aanwezig die in de winter moest voorkomen dat het water in het reservoir zou bevriezen. De toren werd gebouwd door aannemer Meijer uit Kunrade ten behoeve van de zogenoemde Miljoenenlijn. De bijnaam is ontleend aan de geschatte kosten per kilometer. Het 12,5 km lange traject heeft destijds ongeveer 12,5 miljoen gulden gekost. De voor die tijd hoge kosten werden veroorzaakt door het heuvellandschap dat bij de aanleg een grondverzet van 3,5 miljoen kubieke meter nodig maakte om tot aanvaardbare hellingen te komen.

Bron Wikipedia)

Gewoon mooi !

 

Wat is de natuur prachtig en op dit moment overheersen hier de boterbloemen.

Héél véél boterbloemen, overal. Langs de dijken en in de weilanden, ik denk dat het maaibeleid nu eindelijk zijn vruchten begint af te werpen.

Mooi plaatje vonden we dit, even gestopt en nog een poos staan kijken tot er eindelijk eentje naar ons terug keek.

A.T.C ruil 2025.

 

Ook dit jaar organiseerde MIEKE weer haar jaarlijkse a.t.c - ruil. Gisteren kreeg ik de kaartjes in de brievenbus. Mieke doet er altijd een grote kaart van haarzelf bij en het kleintje ik dezelfde stijl is ook van haar. Het kaartje rechts boven is gemaakt door FERRARA, zij doet niet mee met de ruil, maar maakt altijd wel hele leuke kaartjes, die Mieke dan mag uitdelen, zó lief ! De andere twee kaartjes zijn ook al zo mooi, dankjewel alletwee. Helaas kon ik niet goed wijs worden uit het ene adres en het andere kaartje was onleesbaar. Maar geen ramp hoor, ze gaan beide in mijn bewaarmap.

Zelf had ik ook drie kaartjes gemaakt en die zie je hier onder. Bedankt Mieke, het was weer een geslaagde ruil, tot volgend jaar !

CONCLAVE.

 

Laatst kwam  deze film bij de Filmliga en wij dachten wat moeten we ermee. Het sprak ons niet zo aan, maar dat wil natuurlijk niet altijd wat zeggen, dus we gingen toch. De film gaat over het proces van het kiezen van een nieuwe paus. 

Wanneer de huidige paus in zijn slaap overlijdt, krijgt Kardinaal Lawrence de taak om het conclaaf te leiden. Hij is hier op zijn zachts gezegd niet blij mee, want hij wilde net zijn ontslag indienen voor zijn positie in het Vaticaan. Het lobbyen begint al voordat het proces is begonnen en tijdens de eerste stemming blijken vier kardinalen kans te maken om paus te worden. Er ontspint zich een strijd en Lawrence moet erg zijn best doen om alles in goede orde te laten plaatsvinden zodat er na verloop van tijd witte rook uit de schoorsteen van de Sixtijnse Kapel komt en heel de wereld weet dat er een nieuwe paus is gekozen.

Dit in het kort, want ik ga niet verklappen wat er zich achter de schermen afspeelde. In het echt zal het er wel wat anders aan toegaan, of misschien ook niet.

Frappant, dat dit nu ook gaat gebeuren, want minimaal vijftien en maximaal twintig dagen na het overlijden van de paus, in dit geval Paus Franciscus, begint het conclaaf.

Bij de filmliga kun je door middel van een strookje, dat je bij de uitgang krijgt, laten weten wat je van de film vond. De keuze is: zeer goed - goed - minder goed - slecht. Wij kozen toevallig alletwee voor goed.

Blij dat we toch zijn gegaan !

Clans, Tartans & Kilts.

 

We waren nog even in Borne blijven hangen, want er was ook een klein museum, MUSEUM BUSSEMAKERHUIS. Het enige overgebleven linnenhandelshuis in Nederland dat nog in vrijwel oorspronkelijke staat verkeert én is opengesteld voor publiek. Er was op dat moment een aardige tentoonstelling, MAGISCH SCHOTLAND | Museum Bussemakerhuis. Nog te zien tot 15 juli 2025.

Er was veel over te vertellen, eigenlijk te veel, dus vandaar de link.

Elke clan heeft zijn eigen unieke tartan. Een tartan is een geweven ruit die generaties lang wordt doorgegeven. Niet iedere clan heeft 1 ruit, de Stewart of Stuart clan heeft zelfs 65 verschillende ruiten.

Tegenwoordig worden Tartans of Kilts nog steeds met trots gedragen tijdens ceremoniële gebeurtenissen zoals bruiloften en de Highland games.

Een kaart hing er met alle clans van Schotland.

De foto is niet heel duidelijk, maar ik vond de schoenen  leuk dus mogen ze erbij. De tekst tik ik  maar even over. 

De Highland dans is in het verleden gebruikt om het uithoudingvermogen en de kracht van de mannelijke clanleden te testen. Het Schotse leger paste de dans toe. Mannen voeren twee soorten dansen uit: de Highland Fling en de Sword dance. De bewegingen in de dans zijn de aanduidingen voor gebeurtenissen. Aan het einde van de 19e eeuw dansen ook de vrouwen. De dansen worden individueel op hun prestaties door een jury beoordeeld in de wedstrijden. 

Op een gegeven moment kwam de tartan, of zoals wij het noemden, de Schotse ruit in de mode terecht.

Volgens mij heeft bijna iedereen ooit wel een Schotse rok gehad, ik in elk geval wel en ik heb de rok nog steeds, kan hem niet wegdoen, want ik heb hem toentertijd zelf gemaakt, wat een ongelofelijk werk was. 

Het berekenen van hoeveel plooien je kon leggen na gelang je taille maat. Het moest precies uitkomen, zeg doorlopen, bij de rits. het inrijgen van de plooien en niet te vergeten het precies vastnaaien tot op heuphoogte. ik was zo'n pietje precies, dat het op de mm uit moest komen.

Soms kom ik de rok nog tegen, als ik aan het opruimen ben en pas hem dan ook altijd even aan, maar hij zit erg strak en ik krijg de knoop niet meer dicht.

Ik kijk dan altijd of ik er iets aan wil gaan doen, maar hang hem dan wel weer terug. Kijk er altijd met plezier naar, want het was prachtige stof en de plooien zitten er nog mooi in. Wie weet wordt ik ooit nog eens geïnspireerd door het een of ander, tot die tijd.........!

Ook in Borne !

Het was écht een hele tijd geleden dat we een Social sofa zagen, maar die dag in Borne hadden we geluk. Op de voorkant staat de Bornse Bijenkorf en toen ik ging zoeken wat dat inhield, kwam ik uit bij Kulturhus "De Bijenkorf", het gebouw waar wordt geleerd, gespeeld, gelezen, geleefd, waar je ontmoet, waar niks hoeft en waar heel veel mogelijk is. 

Op de achterkant een verwijzing naar SPANJAARD (textielbedrijf), dat was een onderneming die van circa 1825 tot circa 1972 heeft bestaan in Borne. In 2013 kocht de gemeente deze  Social Sofa, vervaardigd door Willemien Nijman en buurtbewoners.

Nog een tweede social sofa, die zagen we bij toeval toen we op weg waren om te gaan lunchen.

Ook een leukerd toch en deze werd aangeboden door de Milieuraad Borne ter gelegenheid van haar 20-jarig jubileum mei 1995.

Tussen haakjes, de lunch was ook voortreffelijk en al zeg ik het zelf, welverdiend, want we hadden die week net de eerste 1000 km fietsen in dit nieuwe jaar overschreden en daar hoort, volgens onze traditie, een traktatie bij.

 

Watertoren 204 - Borne.

Om deze watertoren te gaan zien en aan onze lijst toe te voegen gingen we, twee weken geleden per trein, naar Borne. Nee, deze keer geen fietstocht want het ging maar om één toren en alhoewel de zon flink scheen, was het behoorlijk koud door de harde wind. We hadden het van tevoren even opgezocht en de watertoren staat op een kleine loopafstand van het station, dus dat was handig.

Deze watertoren is een ontwerp van architect J.H.J. Kording, die als architect bij het Rijksbureau voor de Drinkwatervoorziening in de periode 1929-1959 diverse watertorens heeft ontworpen o.a. in Eibergen, Helmond en Vlaardingen. Hij slaagde in 1925 voor de avondcursus Middelbaar Technisch Onderwijs, waarna hij naar de Academie van Beeldende Kunsten in Den Haag ging. In 1929 voltooide hij daar de opleiding Architectuur. De toren in Borne is gebouwd in 1932 door aannemer Groothengel. Hij was niet de goedkoopste, maar het verschafte in de crisisperiode werkgelegenheid aan de plaatselijke bevolking.

Vóór de aanleg moesten huishoudens hun water halen uit een eigen put of bij de publieke pompen. De belangrijkste fabriek, de stoom-spinnerij en weverijen van S.J. Spanjaard moest zijn water via een lange pijpleiding betrekken uit een bassin dat door de Deurningerbeek werd gevoed. Het water werd gebruikt voor het wassen en bleken van linnen en voor de verschillende stoommachines. De pomp was ondergebracht in een pomphuisje dat dateert uit 1916 en dit industrieel erfgoed is nu een gemeentelijk monument.

De gemeenteraad van Borne had bijna een eeuw geleden veel moeite met de besluitvorming over de bouw van de toren. Weliswaar was men er van overtuigd dat met een waterleiding gezondheid en hygiëne op een hoger plan kwamen, maar de kosten speelden wel een grote rol. Zou het niet mogelijk zijn om aan te sluiten bij de  waterleiding van Hengelo ?? Uiteindelijk werd in 1932 toch de knoop doorgehakt en gekozen voor een watertoren en leidingennet.

De watertoren heeft een reservoir van 240m³ en een hoogte van 36,5 meter. De toren is een product van de Amsterdamse School, die zich toelegde op expressionistische architectuur. Kenmerkend is het gebruik van veel baksteen en het toepassen van versieringen in de gevels, in baksteen of gebeeldhouwd natuursteen en raampartijen. De toren is een gemeentelijk monument, waar wel het een en ander aan onderhoud gedaan mag worden. We vonden het jammer dat er een groot hek omheen staat en we alles van grote afstand en door het gaas heen moesten fotograferen.

 

(Bron: Stichting Cultureel Erfgoed Enschede)

Rara, wat stelt het voor ?

Sinds vorig jaar staat dit kunstwerk al op de rotonde en we zijn er ook al regelmatig langs gereden. De eerste keer dat we het zagen hadden we zoiets van, wat moet dat voorstellen en we fietsten verder. Manlief vond dat het op een revolver leek en ik dacht eigenlijk aan een stuk gatenkaas. Nou wij hebben er dus geen verstand van, want het blijkt een zonnewijzer te zijn. Enkele jaren geleden werd deze zgn. turborotonde gerealiseerd en moest er een kunstwerk komen. Een werkgroep kwam er en men selecteerden 6 kunstenaars, waarvan er 3 uitgenodigd werden een schetsontwerp te maken. Uiteindelijk ging de opdracht naar GUIDO GEELEN, dit in het kort samengevat.  HIER vind je meer informatie. Vorige week fietsten we er weer langs en zijn we maar eens afgestapt om een paar foto's te nemen. Misschien zou ik er nog wel een blogbericht van maken, bij deze dus.