Tafels.

 

Wat een weer was het afgelopen maandag, regen, regen en nog eens regen, maar ik moet zeggen dat we onze dag zeker niet hebben verspild. Ik kreeg ineens zin om al onze gordijnen (inbetweens) te gaan wassen en alle bijbehorende ramen te zemen natuurlijk. Het zijn lange gordijnen, van plafond tot op de grond en de ramen idem dito, nou dan kom je de dag wel door. Tussendoor was er nog tijd om wat foto's te nemen van de herfsttafel en van de eetkamertafel, die omgetoverd werd om te knutselen in de "pauze". Binnenkort ga ik met een vriendin een dag kerstkaarten maken en ze vroeg of ik al ideeën had. Ben dus gaan zoeken op het WWW en ging in die "pauzes" wat uit proberen. Nou zes voorbeelden heb ik om te laten zien, het begin is gemaakt.

Ruïnes of treinstations.

Deze week weer de creatieve uitdaging Conny's quilts en creaties, het woord: ruïnes of treinstations. ik koos voor ruïnes. Als we de Maas-Waalroute fietsen, komen we altijd langs de Ruïne van Batenburg , een ruïne van een van de oudste kastelen van Gelderland en te bekijken met een gids, er is een eendenkooi, molen, een mooie uiterwaard en er kan lekker worden gewandeld. Bij de link staat alle informatie. Er is zelfs een Ruïnetheater waar elk jaar in juni/juli voorstellingen worden gegeven. En mooi gebied is het en de moeite waard om te bezoeken.

Om nog creatief bezig te zijn heb ik van de ruïne foto's twee ansichtkaarten gemaakt met, niet op de foto, ook twee mooie enveloppen erbij. Jammer genoeg is er met de foto's iets niet goed, in het echt zijn ze goed en op mijn blog nu ineens niet meer.

 
 

Onze buurvrouw van vroeger.

 

Afgelopen zondag maakte ik een fietstocht met onze buurvrouw van vroeger. Doen we elk jaar een keer en maken er dan een gezellige dag van en daar hoeven we geen moeite voor te doen. We fietsten deze keer een gedeelte van de spoorlijn Boxtel-Wezel, ook wel het Duits Lijntje genoemd. Het traject werd geopend in 1878, zodat het onderdeel kon worden van de snelste verbinding Londen-Berlijn-Sint-Pietersburg. Vanaf 15 mei 1881 reden over deze lijn internationale sneltreinen waarmee men zonder overstappen van Londen via Vlissingen naar Berlijn kon reizen. Vanwege dit comfort maakten veel diplomaten en vorsten, waaronder de Russische tsaren, gebruik van dit traject op hun Europese reizen. Het was niet alleen voor de hoge heren, maar het gaf de gewone Boxtelaren de mogelijkheid om in Uden naar de markt te gaan en zelfs op bedevaart naar het Duitse Kevelaer. Economisch gezien was het handig voor houtvervoer. Na 1950 werden er geen personen meer vervoerd en na 1998-99 geen goederen meer. Op deze route is op verschillende punten nog wel wat te zien, zoals dit ijzeren object, maar wat het is weet ik niet, stond ook geen informatie bij.

Het woonhuis hier op de foto was vroeger het station Liempde, een van de 16 stopplekken waar iets te zien zou zijn, maar eerlijk gezegd, viel dat wat tegen. Misschien fiets ik de route ooit nog eens en dan met meer aandacht voor die stopplekken, maar 16 keer stoppen op een afstand van 30 km, is wel erg veel !!!

We stopten wel hoor, maar dat was voor een kop koffie met een heerlijk stuk taart. We genoten ervan in het Village Départ, het eerste wielerdorpje van Nederland, aan de voet van de Vlagheideberg. Ik kwam vandaag tot de ontdekking dat er nog heel veel te fietsen is daar in de omgeving, ik zag de klompenroute (Van populier tot klomp), Brouwroute Hop ( fietstocht langs hopvelden en lokale brouwerijen), een kunstroute kortom van alles te doen. Googel op Fietsroutes in Meierijstad.

Denk dat iemand de Vlagheideberg is opgereden en zijn "bergtrui" (bollentrui) gedoneerd heeft aan het wielercafé, want daar hangt het vol met shirts.

We fietsten verder, genoten van de mooie herfstkleuren om ons heen en alhoewel er weinig zon was, was het toch aangenaam.

Op een gegeven moment zijn we van de route afgeweken, want mijn buurvrouw wist een leuke plek om te lunchen. Haar kleinzoon loopt daar stage met héél veel plezier, hij leert er van alles, geniet er ook van en heeft het helemaal naar zijn zin. Wij ook trouwens, wat een heerlijke lunch en weet je wat zo leuk was, het restaurant had die week ervoor net de Bib Gourmand gekregen, dat is een erkenning van de Michelin Gids voor restaurants die een uitstekende prijs-kwaliteitverhouding bieden, met gastvrijheid en genereuze gerechten. Ik vond het leuk om eens mee te maken en de sfeer, nou die was supergoed, maar die was zoals altijd als we bij elkaar komen super. Onze buurvrouw van vroeger wordt op de laatste dag van het jaar 88 en ze stuurde me gisteren een berichtje; ik heb genoten. Hoop dat we volgend jaar weer kunnen, nou ik ook !

We fietsten 53,93 km.

Ik kwam er bij het maken van dit blog achter, dat ik wel heel weinig foto's heb gemaakt, veel te veel gekletst, dat zal het zijn. 

Nou ja volgend jaar beter !

Deel twee !

 

Hè hè, dit is in elk geval qua maat gelukt en meteen ook met een bordje erbij. Het bankje staat in Veghel.

Nog steeds mooi weer, alhoewel dit in een heel andere maand was. 

Het bankje was her en der nogal beschadigd, jammer is dat. 

Je zou zeggen, hou het project een beetje bij, maar ik heb lekker kletsen natuurlijk, want wie weet is er door baldadigheid geen beginnen aan. De laatste foto van dit blog in twee delen en gelukkig ging het nu steeds goed.

Waar ik niet meer aan had gedacht .........

 

.....dat waren twee mozaïek  bankjes, deze staat in Gemonde. Hier de achterkant, dat is wel duidelijk.

De zijkant, ofwel de armleuning.

De binnenkant van de armleuning. 

Nou ik kan niet zeggen dat het erg vlot gaat en nu krijg ik deze foto niet eens  op het normale formaat. Nou ja, ik ga toch maar verder, alhoewel ik er niets over kan vertellen. Kan alleen nog zeggen dat het een prachtige dag was, maar dat is eigenlijk overbodige informatie.

Het tweede bankje krijg ik hier niet voor elkaar, ik probeer een nieuw blog.

VROUW.

 

Ik weet eigenlijk niet meer waarom ik bij dit artikel ben gekomen, waarschijnlijk was ik op zoek naar wat anders en kwam toevallig hierbij uit. Heb er toen een screenschot van gemaakt omdat het me aansprak, maar had nog nooit van haar gehoord. Nu is deze week bij de: Creatieve uitdaging Conny's quilts en creaties, het woord : VROUW en dus ga ik haar eens in het zonnetje zetten.

Haar naam is Mien van Bree, geboren in Loosduinen, 24 april 1915 en het vierde van vijf kinderen in een tuinders gezin. Ze was wielrenster, maar niet zomaar een. Zij was pionier van het vrouwenwielrennen in Nederland. Fietsen was al vroeg haar grote hobby en om te trainen en haar snelheid te toetsen joeg ze achter bussen aan. Lijkt me niet zonder gevaar, maar men had, zeker ook als vrouw, niet die faciliteiten van tegenwoordig.

Haar talent werd opgemerkt door buurman Piet Moeskops, vijfvoudig wereldkampioen sprint (1921-1926). Hij motiveerde haar om haar wielertalent verder te ontwikkelen. In 1931 stichtte zij, samen met enkele vriendinnen, de Haagse damesrennersclub Vooruitgang Is Ons Streven (VIOS) een van de eerste Nederlandse vrouwenwielerclubs. In het Nederland van de jaren 1930 werd afgekeurd dat meisjes op een racefiets stapten, maar Mien had daar maling aan. Aangezien de Nederlandse Wielrenunie fietswedstrijden voor vrouwen niet toestond, week van Bree uit naar België, waar wél door vrouwen kon worden gekoerst. Daarbij fietste zij vroeg in de ochtend van Loosduinen naar België, om in de middag een wedstrijd te rijden. Ze heeft er heel wat voor moeten doen en in 1936 ging ze in Aalst wonen. Ze ging werken in café 't Houten Hand. In een kamer boven het café woonde ze samen met collega wielrenster Maria Gaudens. Zij nam deel aan sprint, lange afstand, koppel en tandemwedstrijden op de baan. In 1934 werd zij derde tijdens het wereldkampioenschap wielrennen en in de jaren 1935-1937 eindigde zij als tweede. Daarbij werd zij telkens verslagen door de Belgische Elvire De Bruyne. In 1937 liet Elvire zich in de burgerlijke stand inschrijven als Willem Maurits Debruyne, van het mannelijk geslacht. Moet heel wat zijn geweest in die tijd.

Na het wegvallen van haar grootste concurrente kon Van Bree naar de top doorstoten. Haar eerste overwinning behaalde zij in 1937 tijdens de Europese kampioenschappen wielrennen. In 1938 werd ze de eerste vrouwelijke wereldkampioen van Nederland. Een geweldige prestatie als je het mij vraagt, maar kijk aan wat er in de Nieuwe Tilburgse Courant stond "Zouden onze vrouwen niets beters te doen hebben ?". Andere tijden waren dat !

Het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog betekende het einde van haar wielerloopbaan. Zij ging werken als verpleeghulp in de psychiatrie. Daarnaast had zij de zorg voor haar ouders. Na de dood van haar moeder in 1952 verzorgde zij haar vader, tot zijn dood in 1959. Haar fiets bleef werkeloos in haar slaapkamer gestald. Op 4 augustus 1983 werd zij, op 68-jarige leeftijd, dood gevonden in haar woning.

In 2015, haar honderdste geboortejaar, heeft de gemeente Den Haag een fietspad in Loosduinen naar haar vernoemd: het "Mien van Breepad.  
Brug 1778 in Amsterdam-Noord is naar Mien van Bree vernoemd.
Op 24 maart 2016 verscheen het boek Mien, een vergeten geschiedenis, van schrijfster Mariska Tjoelker.
Toch ten lange leste nog een eerbetoon aan deze doorzetter, die gelukkig fijne jaren heeft gehad met haar, zei het korte, wieler carrière.

Om toch nog even creatief bezig te zijn, maakte ik deze ansichtkaart.  

Een lang blog geworden, maar dat komt omdat ik heb gemerkt dat een link ergens naar toe, ook wel eens niet meer werkt. 

(bron wikipedia)